Door Ellen Eldridge
De generatie die op televisie is geboren en door MTV is grootgebracht, waardeert de getalenteerde individuen die muziek maken omwille van de kunst ervan. Billy Howerdel was medeoprichter van A Perfect Circle met precies dat geïnspireerde gevoel van catharsis in gedachten; hij zocht en zoekt nog steeds om zichzelf beter te begrijpen door het medium van zijn kunst. Het logo zelf beschrijft de relatie tussen de medeoprichters en hoe de ene cirkel goed kan werken binnen de andere. AMG chatte met de frontman om hem daarover en meer te vragen.
Vertel ons over het logo ontwerp voor A Perfect Circle en de creatieve inbreng die je daarbij had.
“A Perfect Circle was alles voor me in 1999. Ik bedacht de runen en vroeg een kunstenaar om het lettertype te maken. Er waren twee lettertypen; een ‘elegant’ en een ‘Maya’ en het ‘elegante’ lettertype is blijven hangen. Ik ontwierp ook het oorspronkelijke logo van een symbool, dat er aan de buitenkant uitziet als een grotere en kleinere sikkel, maar in feite twee perfecte cirkels bevat.
Ik ontwierp het logo met opzet om Maynard en mij te vertegenwoordigen. Ik dacht dat het logo ‘3 Libras’ voorstelde met zijn regel, ‘Je ziet me helemaal niet. Ik voelde me verbonden met het lied – het gevoel dat je veel te bieden hebt, maar onzichtbaar bent. Miljoenen mensen lijden elke dag onder dat gevoel.”
Howerdel lichtte het APC-logo verder toe: “Je kunt zo lang naar iets staren voordat je het in een nieuw licht ziet. Het inzicht van iets dat je zelf ontdekt, betekent altijd meer. Net als bij het FedEx-logo had ik de pijl binnenin lange tijd niet opgemerkt. Het APC logo heeft twee perfecte cirkels; ze zijn alleen moeilijk te zien.”
Als hij de sporen uitzet voor wat APC songs zullen worden, alleen in zijn studio of achter zijn computer, laat Howerdel zich leiden door emotie en gevoel.
Kun je de creatieve relatie tussen jezelf en Maynard of tussen jouw composities en zijn teksten beschrijven?
Veel van de muziek en songs waren al af voordat ik ze aan iemand had laten horen, maar de songs kregen een andere vorm toen we ze eenmaal als band begonnen te spelen. Toen Maynard de vocalen neerlegde werd het een ander ding. Het is een eng iets om een song los te laten en er niet meer aan te werken.
“Judith” heette oorspronkelijk ‘Deal,’ dat was mijn werktitel. Ik schreef het in één nacht; de nacht van Paul D’Amour’s verjaardagsfeestje. Het was een liedje van waardering van invloed van een mentor. Rob Halford zei (op een later tijdstip), ‘breng “Judith” uit en je zult een miljoen platen verkopen’ en de platenmaatschappij greep het ook aan als single. Misschien had het te maken met typische muziek voor die tijd en het ontbreken van een refrein. Ik vond “3 Libras” het sterkste nummer voor een single.
Het nummer “Vanishing” had een werktitel van ’test’ waardoor het verloren ging op mijn computer. Het werd pas in 2001 gevonden en belandde op 13th Step als Vanishing’ met de tekst die humoristisch uithaalde naar het feit dat het nummer kwijt was.
Kijk je ooit terug op je creaties om te bepalen wat het was dat uit je kwam?
Ik herinner me dat ik verhuisde naar een nieuwe plek, kort na de aanslagen van 9-11 in september 2001, met de bouwvakkers nog buiten aan het afmaken terwijl ik mijn spullen aanzette. Met de basgitaar in de hand, kwam “Blue” gewoon uit me; ik nam het hele ding in één take op. De gevoelens van “ontsnappen” en “het ergste vrezen” stroomden eruit als uit een droom of trance-toestand. Het was een zeer persoonlijke ervaring, zittend in een donkere kamer, starend naar een computer en gebruikmakend van een 4-track. De werktitel voor dat liedje was “Red.” Ik herinner me niet of ik Maynard ooit heb verteld wat ik dacht toen ik het schreef of niet.
Mijn liedjes hebben niet per se een betekenis; ik noemde de liedjes door wat er net gebeurde. Ze zijn als scheldwoorden of emotionele uitbarstingen. Soms hield Maynard toevallig de werktitel aan; “Rose” ging over mijn moeder, herinner ik me, omdat ze me net had bezocht.
Hoe zit het met je zijproject, ASHES dIVIDE?
Dit project is een voortzetting van het schrijven en mijn zielszoekende proces. Ik schrijf niet alleen muziek maar ook teksten voor dit project – en ik zing. Ik heb een nieuwe waardering voor zangers na de ASHES dIVIDE tour! Zangeres zijn is voor iedereen anders, je door de nervositeit heen slaan en niet weten of je stem er avond na avond nog zal zijn – het vergt meer hart en gronding. Het is niet zoals het graven van greppels, als je moe bent kun je gewoon stoppen. Het emotionele deel van zingen maakt het zowel moeilijk als belangrijk; tot de lelijke kern van iets waars komen is mooi maar pijnlijk.
Johnette Napolitano (Concrete Blonde) heeft me geholpen met het schrijven van teksten onder het genot van een fles wijn en wat diepe, therapie-achtige conversatie. Samenwerken was niet zo eng – ik vertelde haar het scenario voor een verhaal dat ik in mijn hoofd had voor een liedje en zij hielp met het schrijven van de coupletten en we schreven samen het refrein op “Too Late.”
Met deze liedjes wil ik iets creëren dat meer doelgericht upbeat en sneller is in tegenstelling tot de mid-tempo, heavy dingen. “The Stone” was oorspronkelijk geschreven voor APC maar werd de single voor Ashes.
Kunnen we binnenkort nieuwe muziek verwachten van A Perfect Circle of ASHES dIVIDE?
Ik werk aan beide projecten tegelijk; op de APC tour zullen we minstens één nieuw nummer spelen, misschien meer. Maynard wil een verzameling songs schrijven en die in kleine hapjes uitdelen in een beknopte rode draad van samenhang. Voor Ashes hou ik van de album ervaring.
A Perfect Circle spelen een uitverkochte show in The Tabernacle op 20 juli.