Note van de redacteur: Claudio Federico is ULG’s Managing Director van OPI Services en werkt al enkele jaren in de tolkenindustrie. Hier vertelt hij over enkele ervaringen die hij in de sector heeft opgedaan, met verhalen uit zijn tijd dat hij toezicht hield op de kwaliteit van tolken voor California 911 en de California Highway Patrol.
Het concept en de initiële oprichting van Over-the-phone Interpreting (OPI) waren een gevolg van de behoeften van politie, brandweer, 911 en algemene noodsituaties.
Mijn eerste ervaring met OPI ontstond in het midden van de jaren ’90, toen ik werd gecontracteerd om toezicht te houden op de kwaliteit van OPI-tolken voor zowel California 911 als California Highway Patrol.
Mijn eerste observatie van deze industrie was dat de tolken in kwestie voornamelijk werden opgeleid om de tolken meer vanuit het perspectief van een tweetalige operator te behandelen, maar niet als een echte tolk. De kwaliteit van de vertolkingen miste objectiviteit, neutraliteit en vertrouwelijkheid. Ik wist vanaf het begin dat er snel veel training en veranderingen nodig zouden zijn.
Spreken in de eerste persoon
De allereerste verandering die ik in deze bedrijfstak moest doorvoeren, was de tolken te trainen in het tolken in de eerste persoon in plaats van het tolken in de derde persoon waaraan ze gewend waren.
Waarom? Mijn beste verklaring waarom deze onmiddellijke verandering fundamenteel was, heeft te maken met een voorbeeld van een noodoproep naar 911. De oproep gaat als volgt:
Een spreker met beperkte Engelse taalvaardigheid (LEP) belt 911, radeloos en zegt in haar moedertaal simpelweg tegen de 911 dispatcher “I need you to help me, help me, I have a gun”
De slecht opgeleide tolk aan de lijn, die het gesprek in de derde persoon vertolkt, zegt tegen de dispatcher in het Engels, “She said, to help her, help her, because she has a gun”
Na dit eerste segment verbrak de LEP spreker eenvoudig de verbinding zonder verdere informatie of verklaringen, en de centralist ging verder met het doorgeven van deze informatie aan politieagenten die met spoed ter plaatse waren.
Op dit punt is het van cruciaal belang hoe de informatie door de politie-ambtenaren wordt begrepen. Als de tolk correct in de eerste persoon had getolkt, zouden de agenten hebben begrepen dat de persoon die 911 had gebeld, een wapen had (en dat het in dit geval om een mogelijke zelfmoord ging) toen zij de plaats naderden. Terwijl met de onjuiste derde-persoons interpretatie, de agenten nu onzeker zijn over wie ze is die een wapen heeft, en de scène benaderen als een potentiële moord. En wie weet hoe dat de officieren en hun benadering van de situatie beïnvloedt?
Lichaamstaal en Context
Het invoeren van eerstepersoonstolken in deze branche was slechts de eerste verandering. Aanvullende en uitgebreide omscholing zou volgen, die nodig was om zich aan te passen aan de specifieke uitdagingen van OPI, zoals het gebrek aan visuele waarneming, het niet zien van de lichaamstaal of gezichtsuitdrukkingen van het individu en het ontbreken van een algemene context van de omgeving.
Bijvoorbeeld: De Latijns-Amerikaanse vrouw in een ziekenhuis die aan haar arts vraagt met behulp van een OPI-tolk in het Spaans: “Dokter, dokter, cuando me voy a aliviar?” De uitdaging in dit specifieke voorbeeld is dat er twee perfect aanvaardbare en accurate vertalingen zijn voor dit segment, maar beide zijn totaal verschillend.
De eerste is “Dokter, dokter, wanneer word ik beter?” En het tweede is “Dokter, dokter, wanneer ga ik bevallen?”
Helaas kon de tolk in kwestie niet zien dat de vrouw op de kraamafdeling was, dat de dokter een naamplaatje had waarop stond verloskundige of dat de vrouw negen maanden zwanger was.
Nuances als deze maken OPI in bepaalde situaties tot een moeilijke taak.
Call (Box) For Help
Een zeer verwarrende oproep die plaatsvond was een oproep van de California Highway Patrol die binnenkwam via het call box systeem. Voor degenen die het zich herinneren, voordat we mobiele telefoons hadden, als onze auto autopech had op de snelweg, gingen we naar de oproepbox, gelegen aan de kant van de snelweg om de 100 of 200 yards. Telefooncellen werden gebruikt om te bellen voor hulp langs de weg of noodhulp.
De oproep, of liever oproepen, in kwestie had te maken met een beller die belde en zei dat hij werd beschoten, en dan zou ophangen. Maar dan zou hij een paar minuten later terugbellen en hetzelfde zeggen en weer ophangen. En ging dan gewoon door met bellen, hetzelfde zeggen en weer ophangen. Dit ging zo’n 30 minuten door en stopte uiteindelijk zonder dat we wisten wat er aan de hand was.
De volgende dag werden we ingelicht over wat er werkelijk aan de hand was. Blijkbaar was de LEP-spreker die belde een jonge man die op de snelweg werd achtervolgd en beschoten door een auto vol bendeleden. Zijn auto ging stuk en hij rende naar een telefooncel om hulp te vragen, maar de bendeleden stopten om hem te voet te achtervolgen en bleven op hem schieten. Elke keer als hij bij een telefooncel kwam, riep hij om hulp, hing op en bleef rennen. Telkens als hij een telefooncel bereikte, riep hij om hulp, hing op en bleef rennen. Telefonist na telefonist na telefonist.
Ervaring met en paraatheid voor noodsituaties
Deze scenario’s waren goed voor de tolken omdat ze uiteindelijk op de hoogte werden gebracht van wat er werkelijk aan de hand was. In de meeste van deze gevallen weten de tolken nooit echt hoe de situaties aflopen, en vaak kennen ze niet echt het hele verhaal.
De opleiding van tolken om met deze specifieke OPI-uitdagingen om te gaan, is van fundamenteel belang voor een succesvolle taaltoegang. Linguïsten zijn beter voorbereid op noodsituaties als ze ervaring hebben met eerdere 911- en noodoproepen. Hoe meer voorbereiding, hoe beter. box.