Het is moeilijk te doorgronden hoe goed het de Anonieme Alcoholisten is vergaan in de jaren van hun bestaan, dat begon in 1935. Het bevaren van de wateren in die begindagen was heel wat verraderlijker dan het gemiddelde lid van de huidige AA-bevolking zich zou realiseren, aangezien is bewezen dat de pogingen van de oprichters elke storm die aan de horizon verscheen hebben doorstaan. De AA-leden van die tijd hadden echter de ervaring om de fouten te begrijpen van hun voorgangers, The Oxford Group, die enig succes had met meer dan honderdduizend nuchtere leden voordat ze zich buiten bepaalde grenzen waagde en van het spoor raakte toen godsdienst meer op de agenda leek te komen dan nuchterheid.
Dan was er de gelijkaardige ervaring toen het ging om de Washingtonians die ook invloeden van buitenaf zoals politiek en geldkwesties van buitenaf de agenda lieten overnemen. Deze fouten zijn niet onopgemerkt gebleven bij de eerste leden van het AA-programma en zijn misschien de dingen geweest die de toon hebben gezet om heel voorzichtig te zijn met het vasthouden aan onze eis van doelgerichtheid, en de traditie zo te structureren dat de afzonderlijke groepen zoveel mogelijk speelruimte krijgen om diversiteit niet te ontmoedigen, maar toch op koers te blijven als het gaat om regels die elke alcoholist die nuchter wil worden zouden uitsluiten.
Autonomie is gewoon een vorm van onafhankelijkheid die elke groep de ruimte geeft om creatief te zijn op hun eigen manier, wanneer ze bepaalde groepen van de alcoholische gemeenschap in het algemeen willen aanspreken, zolang ze maar niet die pijnlijke fouten maken die ons op het pad zouden kunnen brengen dat geleid heeft tot de ontmanteling van de groepen die voor de AA kwamen. Tegenwoordig hebben we in de AA bijeenkomsten die zich richten op specifieke segmenten van de AA-bevolking, zoals: Mannenbijeenkomsten, vrouwenbijeenkomsten, gesloten bijeenkomsten (alleen alcoholisten), open bijeenkomsten, bijeenkomsten voor homo’s en lesbiennes, stapstudie, het Grote Boek, Spaans spreken, enzovoort, enzovoort. Het gemeenschappelijke thema van al deze bijeenkomsten is de boodschap over te brengen aan de alcoholist die nog steeds lijdt. Iedereen die de wens heeft om te stoppen met drinken, kan niet worden afgewezen als die bijeenkomst een AA-bijeenkomst genoemd wil blijven worden.
Ik diende in de Amerikaanse Marine toen ik eind 1969 nuchter werd en kort na mijn één jaar nuchter-zijn, zat ik in een vliegtuig op weg naar de Filippijnen om aan boord te gaan van een brandstoftanker en bracht ik de volgende vier maanden door met het vervoeren van brandstof naar de Golf van Tonkin en het bijtanken van de konvooien van schepen die daar waren tijdens de Vietnamoorlog. Gedurende die vier maanden was ik niet in staat om naar één enkele AA-bijeenkomst te gaan. Wat er wel gebeurde in die tijd, toen ik afgesloten was van het dagelijkse nieuws over het AA-programma, zonder dat ik het wist, was het droevige nieuws dat Bill W. was overleden. Dit gebeurde kort nadat ik het land had verlaten en tegen de tijd dat ik weer thuis was, was het niet langer het onderwerp van gesprek en hoorde ik er niets meer over.
Kort nadat ik weer thuis was, bezochten mijn vrouw en ik een AA-conventie in Californië en tot mijn verrassing was het belangrijkste evenement op die conventie de Bill W. Memorial Meeting, en ik had geen idee wanneer hij was overleden, het had ook tien jaar eerder kunnen zijn voor zover ik wist. Op het podium van die bijeenkomst stonden tien stoelen opgesteld en op die stoelen zaten tien van de meest prominente sprekers van die tijd, en elk van hen moest een verhaal van vijf minuten vertellen over hun eigen persoonlijke ervaring met Bill. Het ene verhaal dat ik me nog herinner van die bijeenkomst gaat ongeveer zo.
Op verzoek van enkele van zijn AA-vrienden aan de westkust, zat Bill in een trein op weg naar Californië om te spreken op enkele goed geplande bijeenkomsten. De leden van de AA in een kleine stad in het Midwesten hoorden dat zijn trein in hun stad zou stoppen en vroegen of hij wilde overwegen een dag te stoppen en op hun bijeenkomst te spreken. Hij stemde toe, zoals hij in die dagen gewoonlijk deed. Toen de trein aankwam, verwachtten de stedelingen dat Bill zou aankomen met een gevolg van mensen die hem zouden bijstaan, en zij hadden een verwelkoming geregeld met een band, een grote menigte en alle hoogwaardigheidsbekleders van de stad. Toen de trein stopte, was Bill de enige die uitstapte, hij liep alleen met één koffer het perron af. Hij ging verder naar de geplande ontmoetingsplaats en toen de vergadering begon, was Bill enigszins geschokt toen de leden de vergadering begonnen met verschillende kerkelijke hymnen. Desondanks voldeed hij aan zijn belofte en hield zijn toespraak en werd opnieuw verstoord toen de bijeenkomst eindigde met nog meer hymnen. Na zijn verblijf stapte hij op de trein en vervolgde zijn weg.
In de trein bleef Bill zich afvragen: “Wat doen ze bij de AA met die gezangen” en het leek niet juist. Toen begon Bill na te denken over de grootte en de bevolking van dat kleine stadje, en over het grote aantal alcoholisten dat die bijeenkomst bijwoonde en hij concludeerde dat, per hoofd van de bevolking, dat waarschijnlijk de grootste bijeenkomst in het land was en als ze hymnes wilden zingen, wel, dat is hun zaak.
Ik geloof dat traditie vier het aan het oordeel van de individuele groep overlaat om rekening te houden met de verschillende culturele invloeden die een invloed hebben op de samenstelling en de structuur van de samenkomst en ik geloof dat Bill gelijk heeft zolang het de geest van ons hoofddoel niet verandert, namelijk de boodschap brengen aan de alcoholist die nog steeds lijdt en dat niemand met een verlangen om te stoppen met drinken mag worden afgewezen.
LAT THEM SING
By Rick R.