Acceptatie is de eerste stap naar beterschap. U hebt, om welke reden dan ook, een zware depressie ontwikkeld. Accepteer dat. Ontkenning zal niet helpen. Het helpt ook niet om uit te zoeken wat er is gebeurd, hoe het is gebeurd, wat de aanleiding was, enzovoort. Je kunt de genen waarmee je geboren bent blijven vervloeken. Je kunt ook de omgeving waarin je stress en ziekte hebt opgelopen blijven vervloeken. Je kunt de mensen vervloeken die in elke fase van je leven een ravage hebben aangericht en je stress hebben verergerd. Niets van dit alles zal je beter maken.
Verloochening is de menselijke natuur. Het is ingebed in het collectieve onbewuste begraven in de menselijke geest over generaties. Soms is ontkenning goed, zoals het weigeren een nederlaag te accepteren. Het houdt de mensheid gemotiveerd om rampen, oorlogen en andere catastrofale gebeurtenissen te overleven. Het houdt de menselijke geest gaande op zoek naar betere ideeën en betere oplossingen voor problemen. Soms geeft de ontkenning van iemands sterfelijkheid zelfs de stervenden de kracht om vol te houden en hun geprognosticeerde houdbaarheidsdatum zelfs te overschrijden.
In het geval van MDD (Major Depressive Disorder) helpt het ontkenningsinstinct echter niet. Het veroorzaakt meer ellende door het onveranderlijke verleden steeds weer op te rakelen. Door te zeggen dat ‘dit mij niet kan overkomen’, ga je in de slachtofferstand. Herinner je je de Panchatantra? Daarin staat een verhaal waarin een konijn genaamd Chatur in het bos aan het spelen is. Al snel hoort hij het gebrul van een leeuw, die heel dichtbij lijkt te zijn. Het konijn vreest voor zijn leven en vraagt zich af wat hij moet doen. Tja, een konijn is een slim dier. Plotseling schiet hem een idee te binnen. Als hij de leeuw ziet naderen, rolt Chatur zich op zijn rug en ligt volkomen stil, alsof hij dood is. De leeuw komt dichterbij, ziet het stilstaande konijn en loopt weg, omdat hij niet de prooi van een ander dier wil opeten. Chatur ontsnapte aan de dood van de leeuw door voor dood te spelen. Een depressie is echter geen prooidier zoals de leeuw, die jaagt voor zijn voedsel. Het is als een gier die zich voedt met aas. Op het moment dat je in de slachtofferrol kruipt, zal de depressie je bespringen en je afmaken. Wees nooit een slachtoffer. Nooit. Op het moment dat je je levend gaat gedragen, is de strijd met depressie half gewonnen. Want depressie is bang voor een levende geest. Je geest levend houden is uiterst belangrijk. En hoe doen we dat?
Door de slachtoffermentaliteit de deur te wijzen. Door zelfverachtende gedachten op afstand te houden. Door acceptatie.
Acceptatie van je ziekte maakt je klaar voor de volgende stap, het zoeken van hulp, en de volgende, het gebruiken van die hulp. Je gaat naar de psychiater en komt terug met je recept en medicijnen. De gedachte komt op: “Waarom ik? Waarom heb ik antidepressiva nodig? Ik ben niet het soort persoon dat depressief wordt. Hoe kan ik geestelijk ziek zijn? Je begint de medicijnen die op tafel liggen te zien als een herinnering aan je handicap in plaats van als een remedie voor je ziekte. Weg met de medicijnen. De recepten kunnen de deur uit. Therapiesessies worden opzettelijk overgeslagen. En daar bent u dan. Terug bij af. Terug naar de duisternis van de depressie.
Het accepteren van de diagnose depressie zal u echter op vele manieren helpen. Allereerst kalmeert het uw toch al onrustige geest. Wat je tegenstaat, blijft bestaan. We herinneren ons allemaal onze middelbare school natuurkunde waar een circuit met een hoge weerstand eraan meer stroom verbruikte, terwijl een circuit met een zwakkere weerstand minder stroom verbruikte. Op dezelfde manier laat aanvaarding gewoon toe dat de gedachte, dat je een medische aandoening hebt, ook al is het een geestesziekte, zonder weerstand en dus zonder verlies van energie doorkomt. Met de minste weerstand komt de minste verstoring, en de geest vestigt zich snel op de eigenlijke zaak van het beter worden.
Acceptatie is bevrijdend. Het bevrijdt de geest van de ketenen van jaren van sociale conditionering. Je begint geestesziekten op een nieuwe manier te zien. Je begint het te zien voor wat het is: een ziekte als alle andere. Het opent de geest voor nieuwe manieren van denken. Therapieën zoals CGT zijn gebaseerd op de aanname dat veranderingen in iemands denken kunnen leiden tot veranderingen in iemands gedrag. Een geest die openstaat voor verandering laat de therapie sneller en beter werken, wat leidt tot een sneller herstel van depressie.
Acceptatie betekent echter niet berusting in de aandoening. Het betekent niet dat je depressie in je leven accepteert alsof het een speciale gast in een zwarte smoking is, en dat je er de rode loper voor uitrolt. Acceptatie betekent alleen openstaan voor en aanvaarden van het feit dat je een aandoening hebt, en dat die behandeld moet worden. Acceptatie betekent dat je je volledig bewust bent van de stappen die je moet nemen om behandeld te worden, en dat je bereid bent om je aan de behandeling te houden door alles op alles te zetten. Acceptatie betekent over jezelf heen stappen, je oude ik, en bereid zijn de veranderingen te omarmen die een nieuwe jij zullen maken.
Acceptatie betekent aardig zijn voor jezelf. Accepteer jezelf zoals je bent, depressie e.d. Vergeef jezelf dat je een depressie hebt ontwikkeld. Het lag niet in jouw handen. Vergeef jezelf voor de impact van je ziekte op je gezin. Je bent niet met opzet ziek geworden. En omdat u het meest lijdt, moet u het liefste zijn voor uzelf.
Acceptatie is ook bekrachtigend. Als je jezelf accepteert zoals je bent, hoef je je niet langer te verstoppen. Je hebt jezelf toegerust om de hele wereld te vertellen dat het je niet kan schelen wat anderen denken; dat je het prima vindt dat je een aandoening hebt ontwikkeld, die te genezen is, en dat je bereid bent om ertegen te vechten en het te verslaan.