Iedereen zou een moord doen om bij jou te zijn.
Je zult iemand ontmoeten, het is alleen nog niet het juiste moment.
Je hebt het in verschillende vormen gehoord, een miljoen keer opnieuw. Allemaal met goede bedoelingen gezegd door mensen die echt om je geven. Mensen die echt geloven dat je iemand zult vinden, en die willen dat jij dat ook gelooft.
Maar hoe vaak kun je een glimlach forceren, je hoofd knikken, en een blij gezicht opzetten om je vriend met de bezorgde blik te sussen?
Hoeveel sociale evenementen of familiebijeenkomsten moet je nog meemaken voordat je vrijgezellenbestaan op dit moment gewoon een simpel aspect van je leven kan worden, in plaats van een dringend, ingewikkeld mysterie waarvan je tante overtuigd is dat ze het kan oplossen?
Ik zou je hetzelfde willen zeggen als alle anderen. Hou gewoon vol. Er zijn genoeg vissen in de zee. Je hebt niemand anders nodig om gelukkig te zijn. Je zult ze vinden zodra je stopt met zoeken.
Maar dat zal je niet beter laten voelen. Want goedbedoeld of niet, je bent het zat om die onzin te horen. Die dingen zorgen er alleen maar voor dat je je nog gefrustreerder voelt dan je al bent. Als daar iemand is, waar zijn ze dan? Zou ik ze niet al gevonden hebben? Als iemand een moord zou doen om bij mij te zijn, waarom ben ik dan alleen? Als ik niemand anders nodig heb om gelukkig te zijn, waarom ben ik dan zo ongelukkig als ik alleen ben?
Maar het probleem met verliefd worden is dat het geen zin heeft. Er is geen voorspelbaarheid in wie een liefdevolle relatie krijgt en wie niet. Als je gesloten, negatief, egoïstisch en moeilijk in de omgang bent, dan is je eenzaamheid zeker je eigen schuld. Maar de meeste vrijgezellen die ik ken zijn de meest oprechte, liefdevolle, open en warme mensen in mijn leven.
Maar ze zijn nog steeds alleen. Niet omdat hun baan niet goed genoeg is, of ze niet opwindend genoeg zijn, of vanwege een extra kilo die ze denken kwijt te moeten. Ze zijn alleen omdat die shit soms gewoon gebeurt. Een vriendelijk, vrijgevig persoon zijn leidt niet automatisch tot liefde. Net zo min als een bepaald niveau van aantrekkelijkheid, of een salarisklasse, of een extraverte persoonlijkheid.
Er is niets wat je verkeerd doet. Er is niets dat je mist. Je vriend die net getrouwd is, verdient niet meer liefde dan jij. Zij hebben toevallig iemand gevonden en jij nog niet.
Dus wanneer geef je het op? Wanneer stop je met het najagen van liefde en vertel je mensen dat je vrede hebt met je situatie en dat dit gewoon is zoals het voor jou is?
Het klote antwoord is dat er geen antwoord is. Er is geen leeftijd waarop je het aan de maatschappij verschuldigd bent om de handdoek in de ring te gooien. Er is ook geen regel die zegt dat je niet van gedachten kunt veranderen. Als je zevenentwintig bent en het zat bent om Tinder te doorzoeken, en je wilt gewoon accepteren dat je nu alleen bent, doe het dan gewoon. Neem verdomme een pauze. Wees alleen. Haat het. Hou ervan. Beslis zelf wat je ervan vindt in plaats van beleefd naar anderen te luisteren. En als je op je dertigste besluit dat je het feit dat je alleen bent niet meer wilt accepteren, verander dan verdomme van gedachten.
Mensen zullen altijd proberen je te vertellen hoe je je moet voelen. Ik doe het nu in dit opstel. Als het helpt, geweldig. Zo niet, negeer me. Op een paar na, zijn we een soort gebouwd op empathie. We willen elkaar helpen. Als we iemand zien worstelen, zeggen we alles wat we kunnen om hem te laten glimlachen, om hem zich zelfs maar een klein beetje beter te laten voelen. Dus accepteer de liefde, accepteer de goede bedoelingen, maar onthoud dat het aan het eind van de dag aan jou is wanneer je gewoon wilt accepteren dat je alleen bent. Je kunt altijd van gedachten veranderen. 