Q: Waarom had je het gevoel dat je de auditie had verknald?
A: Er was veel druk. Ik wist dat ze op zoek waren naar een vaste gast, iemand die veel afleveringen van Fargo zou doen, wat een grote TV show is. Dus je wordt nerveus. Je hebt niet veel informatie over het personage. Er zijn maar een paar regels. En er is maar een bepaalde manier waarop je die regels kan brengen. Je vergeet misschien een zin omdat je niet alles hebt onthouden. Er zijn al die zenuwen, als je een auditie binnenloopt. Ik denk dat ik een regel liet vallen en opnieuw moest beginnen. En soms krijg je maar één kans, vooral op televisie.
Maar dan nog, er is niet echt een grote pool van inheemse acteurs om uit te kiezen. Het is niet zoals bij 20- tot 25-jarige blanke Amerikanen, waar je honderden en duizenden acteurs kunt hebben. Met inheemsen heb je de keuze uit misschien 30 of 50 mensen – en de helft daarvan zit in Canada of in het hele land.
Q: Heb je je een achtergrondverhaal voor Hanzee voorgesteld buiten wat er op de pagina stond?
A: Oh ja, zeker. Er stond niet veel op het papier. Ik had het geluk te zijn opgegroeid in gebieden als Nebraska en Zuid-Dakota en Minnesota, Noord-Dakota, Wyoming, Montana. Ik groeide op in de jaren ’70, en ik was zeer vertrouwd met de heropleving van de Indiaanse geest, zoals wat er gebeurde in Wounded Knee in ’73. Ik ken al die mensen. Ik ken Russell Means. Ik ken Dennis Banks. En ik kende John Trudell, die helaas is overleden. John Trudell was een dichter en activist voor de Amerikaanse Indianen Beweging en hij was een vriend. Ik ben zeer vertrouwd met die periode en met de omgang met die mensen en met die cultuur. Waren die films, gezien de relatie van de show met het werk van de gebroeders Coen, ook een sleuteltekst voor u? Er zit zoveel Anton Chigurh in de manier waarop jij je gedraagt.
A: In de film “Fargo,” speelde een maat van me, Steve Reevis, Shep Proudfoot. Hij was de man die in de garage werkte en Steve Buscemi versloeg. Steve en ik groeiden samen op in de business in de vroege jaren ’90. Dus ik heb een beetje van Steve’s optreden overgenomen. En ik was me bewust van hoe Noah verschillende aspecten uit verschillende films van de Coen broers haalde en ze in de serie stopte. Maar met dat Anton Chigurh gedoe, dacht ik niet echt na over wat Javier Bardem deed in “No Country for Old Men.” Het drong eigenlijk pas tot me door nadat ik de benzinestation scène deed. Javier had zoveel meer dialoog. Hij vertelde een verhaal in die scène.