Kampanie przeciwko chrześcijanom
W międzyczasie ʿAbd al-Raḥmān musiał też odprawić zagrożenia z chrześcijańskiej północy. Główne niebezpieczeństwo nadeszło z królestwa Leonu. Wyprawa dowodzona przez Ordoño II, ówczesnego wasala Galicji, a później króla Leonu, na terytorium muzułmańskie latem 913 r., a zwłaszcza złupienie Evory (Talavera) i masakra jej muzułmańskiej ludności, wywołały powszechne niezadowolenie w muzułmańskiej Hiszpanii. ʿAbd al-Raḥmān zdecydował się na kontratak, który rozpoczął na poważnie w 920 r., prowadząc osobiście kampanię pod Muez. Zdobył forty Osma i San Esteban de Gormaz, a następnie zadał miażdżącą klęskę połączonym armiom Leonu i Nawarry pod Valdejunquera 26 lipca 920 roku. Cztery lata później, wiosną 924 r., poprowadził kolejną kampanię do Nawarry i złupił jej stolicę, Pampelunę. Dzięki tym dwóm kampaniom, ʿAbd al-Raḥmān był w stanie zabezpieczyć swoje granice z chrześcijańską Hiszpanią na następne siedem lat. Jednak następny król Leonu, Ramiro II, który wstąpił na tron w 932 r., okazał się groźnym przeciwnikiem i natychmiast rozpoczął ataki na terytorium muzułmańskie. Do spotkania między dwoma władcami doszło ostatecznie w 939 r., kiedy to w tzw. rowie Simancas (Shānt Mānkus) Ramiro ciężko pokonał muzułmanów, a ʿAbd al-Raḥmān ledwo uszedł z życiem. Po tej klęsce ʿAbd al-Raḥmān postanowił, że już nigdy nie obejmie osobistego dowództwa nad kolejną wyprawą. Zwycięstwo chrześcijan nie miało jednak kontynuacji. Gdy Ramiro zmarł w 950 r. i na terytoriach chrześcijańskich wybuchła wojna domowa, ʿAbd al-Raḥmān tak dokładnie naprawił swoje wcześniejsze straty, że w 958 r. Sancho, wygnany król Leonu, Garcia Sánchez, król Nawarry, i jego matka, królowa Toda, wszyscy złożyli osobisty hołd ʿAbd al-Raḥmānowi w Kordobie.
W Afryce Północnej polityka ʿAbd al-Raḥmāna skierowana była przeciwko Fāṭimidom w al-Qayrawān (obecnie w Kairouan w Tunezji). W celu ograniczenia ich kontroli nad Afryką Północną finansował rebelie przeciwko nim i wysyłał ekspedycje morskie w celu złupienia nadmorskich miast. Miasto Ceuta zostało ufortyfikowane w 931 r. jako baza operacyjna w Afryce Północnej. Pod koniec jego panowania wzrosła jednak potęga Fāṭimidów, a fāṭimidski generał Jawhar był w stanie odeprzeć sprzymierzeńców ʿAbd al-Raḥmāna. Walka z Fāṭimidami była jednak nierozstrzygnięta i miała trwać przez cały X wiek.
W wyniku wczesnych sukcesów i prawdopodobnie za jego własną sugestią, niektórzy z jego nadwornych poetów nakłonili ʿAbd al-Raḥmāna do przyjęcia tytułu kalifa. Godność tę przyjął w 929 roku, wkrótce po upadku Bobastro, i wybrał zaszczytny tytuł Al-Nāṣir li-Dīn Allāh („Zwycięzca dla religii Boga”). Jego motywami były, wewnętrznie, chęć podniesienia swojego prestiżu, a zewnętrznie, chęć przeciwstawienia się roszczeniom Fāṭimidów do tego zaszczytu.
.