v1-11: Chwalenie Boga przez Salomona.
v1-2: Bóg okazał swoją łaskę, pozwalając człowiekowi zbudować Mu świątynię; nawet niebo z niebios nie może Go pomieścić (2,6).
v3: Salomon zgromadził cały Izrael, aby dzielić tę wspaniałą okazję.
v4: Bóg udowodnił swoją wierność. Obiecał i własnymi rękami spełnił te obietnice. Tak było z osadzeniem Dawida, a potem Salomona na tronie; i tak było z ustanowieniem Jerozolimy miejscem dla Jego Imienia.
v5: Bóg wcześniej nie wybrał miejsca na świątynię, ani króla dla swego ludu.
v6: Bóg miał dwa wyjścia Jerozolimę i Dawida, Ezd 37,24-25; Zach 12. Istnieje trwałe znaczenie dla obu, obiecujące przyszłe ziemskie błogosławieństwa dla narodu żydowskiego.
v7-9: Salomon wyjaśnił, dlaczego Dawid nie mógł zbudować świątyni;
- faktyczny powód nie został tu podany; 1 Chr 28,3;
- nie było krytyki Dawida;
- nie było wzmianki o wojnach Dawida.
Dawid miał wizję od Boga, i to należy pochwalić, ponieważ ta wizja doprowadziła go do przygotowania wielu rzeczy do budowy świątyni, i wydaje się, że zainspirowała również Salomona w jego roli.
v10: Były niezaprzeczalne znaki, że Bóg wypełnił swoje słowo; mianowanie Salomona królem, budowa świątyni.
v11: Arka była w centrum, w Miejscu Najświętszym. Było to przymierze Boga z Jego ludem. Bez przymierza budowla byłaby jedynie stosem cegieł.
Dla nas Chrystus jest w centrum, ponieważ wszystkie obietnice Boga są „Tak” i „Amen” w Nim.
v12-13: Salomon znajdował się na szczycie platformy, ustawiającej go ponad ludem, tak że jego głos był słyszalny. To opisuje scenę, gdy Salomon modlił się przed ludem.
v14: Salomon rozpoczął swoją modlitwę od doskonałości i wierności Boga; świątynia była świadectwem wierności Boga. Świątynia była wielka, ponieważ Bóg jest wielki (2,9). Błogosławieństwo Boga jest dla tych, „którzy z całego serca trwają na twojej drodze”
v15-17: Boża wierność i moc. Powtarza się mały refren; „ustami obiecałeś, a ręką spełniłeś” (zob. w. 4);
- słowa obietnicy; przymierze; obiecane; wypowiedziane; spełnione;
- Sołomon modlił się o dalszą wierność Boga, aby zademonstrował swój charakter, wypełniając kolejne obietnice;
- Bóg jest w stanie wypełnić to, co obiecał;
- Wypełnienie niektórych obietnic zależało od posłuszeństwa ludu i króla. W szczególności, obietnica wiecznego królestwa zależała od wiernego kroczenia linii Dawida przed Bogiem.
v18: Bóg jest zbyt wielki dla każdej budowli wzniesionej przez człowieka; Dz 17,24-25 i 1 Krl 8,27.
Pisarz dodaje tu wyrażenie: „z ludźmi”; wspaniała prawda o przyjściu Jezusa Chrystusa jest taka, że Bóg zamieszkał pośród nas; „upodobało się człowiekowi mieszkać z człowiekiem, Jezusowi, naszemu Immanuelowi”.
Zobacz J 14,17, Bóg teraz mieszka w swoim ludzie przez Ducha Świętego. Istotne rozróżnienie między „z” i „w”; większy cud jest możliwy dzięki Jezusowi Chrystusowi.
v19-21: Modlitwa „w kierunku tego miejsca”; zob. Dn 6,10, wypełnienie w38. Prośba Salomona była taka, aby Bóg uhonorował wszystkie modlitwy skierowane do świątyni. Dla nas, On z przyjemnością honoruje modlitwy w Imię Jezusa; J 14,13; 16,23.
To wspaniałe, że Bóg w ogóle przyjmuje pochwały i modlitwy od człowieka.
W w. 22-39 Salomon odnosi się do różnych scenariuszy, w których prosił, aby Bóg wysłuchał modlitw swojego ludu. We wszystkich tych konkretnych sytuacjach Salomon prosił, aby modlitwy skierowane „do tego miejsca” zostały wysłuchane.
Salomon wielokrotnie powtarzał, że niebo jest mieszkaniem Boga.
v22-23: Grzechy osobiste: aby Bóg zademonstrował swoją prawość i sprawiedliwość. Neh 4,4; czyny w naszym życiu mają swoje konsekwencje.
v24-25: Grzechy narodowe przynoszące klęskę militarną; takie wydarzenia miały przyczyny duchowe; ale Bóg zawsze był gotów przebaczyć i przywrócić.
v26-27: Susza z powodu grzechów; znowu modlono się o przebaczenie i przywrócenie. Jest też boskie pouczenie, aby Bóg nauczył swój lud właściwego sposobu życia.
v28-31: Głód i plagi, klęski i choroby; są one częścią ludzkiego życia, a nie konsekwencjami konkretnych grzechów. Ale i tutaj możemy i musimy się modlić. Czasy próby ostrzegają nas przed osobistymi trudnościami; zwracając się do Pana Boga, przypominamy sobie, że On zna nasze serca i nauczy nas postępować w posłuszeństwie.
v32-33: Świadectwo Boga w świecie, aby poganie również zostali przyjęci. To jest wielka wizja, aby poganie usłyszeli o wielkości Boga. Niestety, naród izraelski stał się lekceważący wobec cudzoziemców.
v34-35: Wierność Boga wobec Jego ludu; siła w walce, aby podtrzymać ich sprawę. Ludzie są posłani przez Boga, dlatego ich sprawa jest przez Niego zatwierdzona.
v36-39: Klęska i wygnanie przez uporczywe grzechy; to było poważniejsze niż w w24-25. Ten wyrok został wypełniony dla Judy przez Manasesa i późniejsze wygnanie, zob. Dn 9,5.
Pokonanie i wygnanie nie były ostateczne, gdyż Bóg pozostał Bogiem swego ludu. Uszanował ich zmianę serca i zmienił ich okoliczności, przywracając ich do ziemi.
v40: Modlitwa wysłuchana w 7,15; Salomon mógł jedynie ufać w Boże miłosierdzie i Boże słowo, nie mógł nalegać, aby Bóg uhonorował świątynię.
v41-42: Modlitwa w czasie, gdy Bóg odpoczywał w świątyni; zob. Num 10,35, gdy arka została wyniesiona. Zob. Ps 132,8-10 oraz Boże obietnice w Ps 132,13-18.
.