30 Cytatów filmowych, które każdy dzieciak z lat 70. zna na pamięć

Niewiele rzeczy pomaga filmowi żyć dalej w nieśmiertelności bardziej niż linia dialogu, którą wszyscy pamiętają. Te cytaty są wymieniane między fanami, pojawiają się w innych filmach i ogólnie rzecz biorąc, wchodzą do słownika kultury narodowej. Aby stworzyć naszą listę cytatów filmowych z lat 70-tych, sięgnęliśmy do musicali, horrorów, klasycznych dramatów i kultowych romansów. Jak powie wam każde dziecko lat 70-tych, te cytaty są niezapomniane.

Słynną rzeczą w Szczękach – oprócz tego, że zapoczątkowały erę blockbusterów filmowych i ogłosiły Stevena Spielberga głównym amerykańskim filmowcem, z którym należy się liczyć – było to, że nigdy nie widziałeś rekina, aż do końca filmu. W końcu wyskakuje z wody ku zdruzgotanemu szokowi szefa policji Brody’ego (Roy Scheider), który wyprostowuje się i wygłasza charakterystyczne dla filmu ostrzeżenie.

Jest wiele, wiele pamiętnych cytatów do wyboru, jeśli chodzi o Gwiezdne Wojny z 1977 roku. Wszystkie te cytaty o Mocy, na początek! Ale najlepszy cytat w filmie pojawia się, gdy Darth Vader (James Earl Jones) postanawia przestać przyjmować uwagi od admirała Mottiego (Richard LeParmentier), którego szydercza postawa wobec Mocy źle wpływa na Vadera – zaczyna więc dusić go swoimi mocami Ciemnej Strony.

Kiedy ojciec Merrin (Max von Sydow) przybywa do domu MacNeilów, aby asystować przy egzorcyzmach młodej Regan (Linda Blair), przynosi ze sobą swoją wiedzę i niezachwianą wiarę. Podczas walki z demonem Pazuzu, powtarzana przez ojca Merrina inkantacja staje się zarówno bronią, jak i tarczą.

The oft-parodied line in the melodramatic 1970 romance may not make all that much sense-in fact, ale głębokie przekonanie o miłości między Oliverem Ryana O’Neala i Jenny Ali MacGraw sprawia, że jest to jedna z najbardziej charakterystycznych linii w jakimkolwiek filmie romantycznym.

Ekscytująca sekwencja finałowej walki w filmie Rocky jest porywającym i podnoszącym na duchu momentem triumfu tytułowego bohatera (Sylvester Stallone), ale to, co sprawia, że Rocky jest wielki, to fakt, że film nie zależy od tego, czy Rocky w końcu wygra. W rzeczywistości przegrywa on z Apollo (Carl Weathers). Ale kiedy walka się kończy, Rocky nie martwi się o to, czy wygrał – zaczyna wołać o swoją ukochaną Adrianę (Talia Shire), która przedziera się przez tłum, aby być z nim.

Przełomowy występ Jacka Nicholsona w Five Easy Pieces pomógł uczynić go jednym z definiujących aktorów swojego pokolenia. A scena w knajpie, w której próbuje zamówić jajka z pszennym tostem, mimo jasnej polityki „żadnych zamienników”, była wyszukanym, wyzywającym, nieposłusznym skowytem kontrkultury. Wszystko przez sałatkę z kurczaka.

Dla Dona Corleone (Marlon Brando) jest wiele sposobów na zdobycie tego, czego chce, ale jak na głowę rodziny mafijnej, robi całkiem sporo bez uciekania się do Tommy Guns czy końskich głów. W sposobie prowadzenia interesów przez Don Corleone jest pewna mroczna szlachetność, niezależnie od tego, czy reżyser Francis Ford Coppola tego chciał, czy nie, a eufemizm, którego używa do rozbrajania przeciwników biznesowych, przyczynia się do tego.

Na każdej liście filmowych sequeli, które są lepsze od oryginału, prawdopodobnie znajdziesz The Godfather Part II, w dużej mierze dzięki transformacji Ala Pacino w znacznie bardziej bezwzględnego Michaela Corleone. Ten konkretny cytat jest tak popularny, że często mylnie przypisuje się go Machiavellemu.

Co dobrego jest w siedzeniu samemu w swoim pokoju, pyta Sally Bowles (Liza Minnelli) w tytułowej piosence z Kabaretu. Jak wszystko w tym filmie, tak i cały błyszczący spektakl tej piosenki kryje w sobie mroczny cień. Życie jest kabaretem, na pewno, ale to dlatego, że jest dużo śpiewu i tańca, aby utrzymać cię zajęty, podczas gdy katastrofa zagraża. Start celebrating!

Al Pacino jako szalony rabuś bankowy wykrzykujący swój okrzyk bojowy przed policją i mediami, odwołując się do niedawnych zamieszek w więzieniu Attica, jest jednym z wielkich momentów w kinie lat 70. W tej roli wystąpił Pacino u szczytu formy, a Dog Day Afternoon stał się jednym z najważniejszych filmów epoki.

Ten cytat, wygłoszony przez żądnego walki podpułkownika Billa Kilgore’a (Robert Duvall), jest doskonałym przykładem perspektywy, jaką reżyser Francis Ford Coppola wnosi do swojego filmu o wojnie w Wietnamie. To szaleństwo dostarczone z uśmiechem.

Jeśli oglądaliście scenę, w której zły nazistowski lekarz (Laurence Olivier) torturuje Dustina Hoffmana, aby zmusić go do wyjawienia lokalizacji skradzionych diamentów, wiecie, dlaczego te trzy małe słowa są tak mrożące krew w żyłach. I dlaczego mogą przywodzić na myśl warkot wiertła dentystycznego.

Takie słowa słyszy prywatny detektyw Jake Gittes (Jack Nicholson) po tym, jak jego śledztwo w sprawie złowrogiego brokera władzy z Los Angeles odkrywa niewypowiedziany skandal i kończy się tragedią. Zapomnijcie o sprawiedliwości, innymi słowy. (Chinatown, w tym przypadku, było miejscem innej sprawy, która skończyła się źle i prześladuje Jake’a.)

Sieć to niezwykle przewidujący film o mediach i amerykańskiej kulturze oraz o tym, dokąd wszyscy zmierzamy w latach 80-tych, 90-tych i później. I w jego centrum jest newscaster Howard Beale (Peter Finch), którego na-air załamanie nerwowe-dostarczone w prochowcu na pasiastej piżamie-kulminuje w wezwaniu do działania do znieczulonych widzów, aby znaleźć swój gniew na system oszalał, pędem do swoich otwartych okien, i jak głośno, jak mogą, że są wreszcie dość.

Śmierć, w tym przypadku, to Michael Myers (Nick Castle), morderca, który uciekł z zakładu psychiatrycznego i powrócił do rodzinnego Haddonfield w stanie Illinois, aby kontynuować morderczy szał. Donald Pleasence jako dr Loomis wygłasza tę kwestię z maksymalną dozą niepokoju.

Prawdziwy terror demonicznego dziecka Damien (Harvey Spencer Stephens)- które okazuje się być Antychrystem, adoptowanym po urodzeniu przez łagodnego amerykańskiego dyplomatę i jego żonę – wychodzi na jaw podczas jego piątych urodzin, kiedy to jego niania (Holly Palance) radośnie zawiązuje sobie prześcieradło na szyi i skacze na śmierć, wołając do kochanego małego Damiena. Moment ten jest wstrząsem prawdziwej grozy.

Najwyższy poziom imprezowania jest udziałem Johna Belushiego w kwintesencji filmu o chłopcach z bractwa. Pomysł, aby grupa kolesi z college’u przebierała się w starożytne rzymskie togi, aby lepiej spożywać niebezpieczne ilości alkoholu i rozbijać ukulele, mógł nikomu nie przyjść do głowy przed Animal House, ale z pewnością zainspirował całe pokolenie braci.

Histeryczne ostrzeżenie Margaret White (Piper Laurie) zanim jej córka Carrie (Sissy Spacek) wyruszy na bal, kończy się pogłosem w umyśle Carrie po tym, jak zostaje upokorzona świńską krwią, a następnie wpada w telekinetyczny szał. Z jasnej strony dla Margaret: miała rację!

Bob Woodward (Robert Redford) i Carl Bernstein (Dustin Hoffman) spotykają tajnego informatora zwanego „Głębokim Gardłem” (Hal Holbrook) na ciemnym parkingu, a Głębokie Gardło daje im najlepszą radę, jaką dostaną – podążać za śladami pieniędzy, aby dotrzeć do sedna afery Watergate.

Raczej niż dostarczać wszelkiego rodzaju up-and-away rodzaj brawury, aby sprzedać super-ness Supermana (Christopher Reeve), film 1978 pozwala Lois Lane (Margot Kidder) uzyskać punkt w poprzek, jak Superman ratuje ją od upadku do jej śmierci z zapewnieniem, „Mam cię”. Zdumiona i nieco histeryczna Lois reaguje na Człowieka ze Stali w niewiarygodnie racjonalny sposób.

Wyimaginowana konfrontacja Travisa Bickle’a (Robert De Niro) z ciężarem nie rozgrywa się na wrednych ulicach Nowego Jorku lat 70-tych, ale przed jego własnym lustrem. Fantazje Travisa o sobie jako ostatnim prawym człowieku w mieście degeneratów i kłamców kończą się stworzeniem szaleńca, a De Niro jest absolutnie przerażający (jeśli również nieco żałosny) dostarczając linię sygnaturową filmu.

Sztywny grymas Clinta Eastwooda jako detektywa Harry’ego Callahana zdefiniował tak wiele z jego aktorskiej osobowości. Jednak żaden z jego spaghetti westernów, które później święciły triumfy jako reżyser, nie miał takiej siły rażenia, jak ten, który rzuca się na przestępcę i zachęca go do przyjęcia zakładu o to, czy oddał pięć czy sześć strzałów ze swojej broni.

Paniczny krzyk Charltona Hestona, gdy jest przenoszony na koniec dystopijnego, futurystycznego horroru Soylent Green, przetrwał wystarczająco długo w kulturze, by stać się rodzajem punchline’u. Ale zwrot akcji na końcu filmu – że superfood Soylent Green nie jest zrobiony z roślin, ale z ludzi – był prawdziwym ciosem dla frajerów.

Występ Diany Ross jako tytułowej śpiewającej supergwiazdy został dostarczony z taką ilością divy brawury, że rozbrzmiewał przez lata, ostatnio stając się cotygodniowym powiedzonkiem w programie RuPaul’s Drag Race: All-Stars.

Ta linia w wyreżyserowanej przez Mela Brooksa czarno-białej parodii klasycznych horrorów nie jest zbytnio na papierze. Dr Frankenstein (wymawiane „FRONK-en-steen”) wygłasza ją do domowej gospodyni (Cloris Leachman) w swoim zamku. Ale kiedy zostaje wygłoszona w filmie, po czym następuje trzask grzmotu i poza ekranem rżenie konia, jest niezaprzeczalnie przezabawna.

Wyśmienita wypowiedź Tima Curry’ego pod koniec „Słodkiego transwestyty” nadaje tej słynnej kwestii tak wykwintną pauzę, że prawdopodobnie nadal wstrzymujesz oddech. To tylko jeden z wielu smaczków tego kultowego, klasycznego filmu.

Kiedy Olivia Newton-John wyłania się pod koniec Grease jako jej postać Sandy, która podjęła się metamorfozy w złą dziewczynę, aby dopasować się do swojego chłopaka Danny’ego (John Travolta), jest to jedno z największych odkryć w historii kina. Nic dziwnego, że muszą natychmiast przerwać śpiewanie.

Tekst otwierający „Tęczowe połączenie” Kermita Żaby natychmiast przenosi Cię do szczęśliwszego świata – świata, w którym słodkie małe Muppety spotykają się razem i próbują zaistnieć w showbiznesie. Kochankowie, marzyciele i Miss Piggy też.

Nieśmiertelne zdanie wstępne Steve’a Martina w filmie The Jerk rozpoczyna historię Navina Johnsona, naiwnego białego adoptowanego dziecka czarnych plantatorów. Przygody Navina, który próbuje odnaleźć się w świecie, utrzymują absurdalną ignorancję, dla której linia wstępna całkowicie toruje drogę.

.