Uważana za jedną z, jeśli nie jedną, z najpopularniejszych piosenek Sondheima, „Send in the Clowns” jest piosenką w A Little Night Music, która pojawia się w Akcie 2. Postać Desirée Armfeldt śpiewa tę emocjonalną balladę, próbując ujawnić swoje uczucia do Fredrika, swojego byłego kochanka. Od czasu pierwszego pojawienia się w 1973 roku „Send in the Clowns” stało się popularnym standardem w kulturze amerykańskiej. W kolejnych latach Frank Sinatra nagrał cover tej piosenki; w 1975 roku Judy Collins nagrała cover, który zdobył nagrodę Grammy za Piosenkę Roku.
To, co jest być może najbardziej osobliwe w tej szalenie popularnej piosence, to fakt, że prawie nie istniała. Oto, co Sondheim miał do powiedzenia w tej sprawie, bezpośrednio ze swojej książki z adnotacjami do tekstów, Finishing the Hat:
Piosenka w tej scenie miała być Fredrika, ponieważ akcja jest jego, a bierna reakcja Desirée, i zacząłem ją pisać. Ale z założenia Desirée miała tylko dwie piosenki w pierwszym akcie, żadna z nich nie była solówką, a w drugim nie miała żadnej. W trakcie prób Hal zadzwonił do mnie, żeby powiedzieć, że jego zdaniem ta scena jest idealnym miejscem na jej solówkę i że wyreżyserował ją tak, żeby to ona, a nie Fredrik, była siłą napędową akcji. Poszedłem sceptycznie na próbę, a on rzeczywiście osiągnął to, co obiecał: scena należała teraz do Desirée.
Gdy przyszło do obsadzenia roli Desirée Armfeldt, Sondheim i Prince wiedzieli, że potrzebują kogoś w średnim wieku, czarującego i wystarczająco uwodzicielskiego, by Fredrik pomyślał o zdradzaniu, a może nawet opuszczeniu, swojej pięknej i bardzo młodej żony. Musiała to być aktorka zdolna do grania lekkich komedii, których niewielu było jeszcze na scenie; tradycja lekkich komedii została wyparta przez bardziej „mocne komedie sytuacyjne szkoły Neila Simona”. Wiedzieli, że ktokolwiek, kogo obsadzą z tymi cechami, nie będzie również silnym śpiewakiem.
Więc, obsadzono Glynis Johns. Johns była brytyjską aktorką sceniczną, najbardziej znaną w Stanach Zjednoczonych z roli Winifred Banks w disneyowskiej ekranizacji Mary Poppins P.L. Travers. Ku zaskoczeniu Sondheima, Johns miała mały, ale srebrzysty głos, muzykalny i czysty jak dym. Sondheim był „frajerem zadymionych kobiecych dźwięków”.
Sondheim już wcześniej dostosowywał piosenki do talentów i ograniczeń poszczególnych wykonawców („Everything’s Coming Up Roses” dla Ethel Merman i „The Ladies Who Lunch” dla Elaine Stritch). Głównym ograniczeniem Johns była niezdolność do utrzymania nuty; jej zadyszka była jej wadą jako śpiewaczki. Rozwiązanie Sondheima polegało na pisaniu dla niej krótkich, zdyszanych fraz (sugerowało to raczej pytania niż wypowiedzi). Podczas nagrywania piosenki, Johns nagrała ją perfekcyjnie w jednym ujęciu, mimo że wcześniej tylko raz była w studiu nagraniowym na potrzeby Mary Poppins. Wersja Johns „Send in the Clowns” do dziś pozostaje ulubioną Sondheima.
Do dziś Sondheim nie jest pewien, dlaczego „Send in the Clowns” jest tak ogromnie popularne. Nie uważa, że piosenka jest wybitnie warta zaśpiewania; dlaczego akurat ta ballada ze wszystkich, które napisał?
Pytany o to, o czym tak naprawdę ma być ta piosenka, Sondheim stwierdził:
Dostaję przez lata wiele listów z pytaniami, co oznacza tytuł i o czym jest ta piosenka; nigdy nie myślałem, że będzie w jakikolwiek sposób ezoteryczna. Chciałem użyć teatralnych obrazów w piosence, ponieważ ona jest aktorką, ale to nie ma być cyrk, to odniesienie do teatru, oznaczające „jeśli przedstawienie nie idzie dobrze, wyślijmy klaunów”; innymi słowy, „zróbmy sobie żarty”. Zawsze chcę wiedzieć, kiedy piszę piosenkę, jakie będzie zakończenie, więc „Send in the Clowns” nie zadomowiło się, dopóki nie dotarło do mnie pojęcie: „Don’t bother, they’re here”, co oznacza, że „We are the fools.”
„Send in the Clowns” i A Little Night Music pojawiły się w takim momencie w karierze Sondheima i Prince’a, w którym znaleźli się w martwym punkcie. Follies (1971) okazało się kompletną katastrofą pod względem finansowym. Przy kolejnym spektaklu Sondheim i Prince potrzebowali gwarantowanego hitu. Polegali na żartach i uroku A Little Night Music, aby podbić serca publiczności i udało im się to.
Produkcja A Little Night Music w wykonaniu Penn State Centre Stage trwa od 5 do 15 listopada w Playhouse Theatre. Bilety są już w sprzedaży i można je nabyć tutaj.