A Lost Work by Langston Hughes Examines the Harsh Life on the Chain Gang

Nie codziennie natrafia się na niezwykłe, nieznane dzieło jednego z największych pisarzy narodu. Ale zakopany w niepowiązanym archiwum odkryłem niedawno ostry esej potępiający rasizm w Ameryce autorstwa Langstona Hughesa – poruszającą relację, opublikowaną tu po raz pierwszy w oryginalnej formie, o zbiegłym więźniu, którego spotkał podczas podróży z Zorą Neale Hurston.

W lecie 1927 roku Hughes wyruszył na amerykańskie Południe, aby dowiedzieć się więcej o regionie, który zajmował poczesne miejsce w jego literackiej wyobraźni. Po wygłoszeniu odczytu poezji na Uniwersytecie Fisk w Nashville, Hughes podróżował pociągiem przez Luizjanę i Missisipi, zanim wysiadł w Mobile w Alabamie. Tam, ku swojemu zaskoczeniu, natknął się na Hurston, swoją przyjaciółkę i koleżankę po fachu. Yuval Taylor w swojej nowej książce Zora and Langston opisuje to spotkanie jako „jedno z najbardziej fortunnych spotkań w historii literatury amerykańskiej”, które połączyło dwie czołowe postaci renesansu Harlemu. Na miejscu para zdecydowała się na wspólny powrót do Nowego Jorku małym Nash coupe Hurston.

Teren wzdłuż tylnych dróg wiejskiego Południa był nowy dla Hughesa, który dorastał na Środkowym Zachodzie; dla kontrastu, południowe korzenie Hurston i jej wykształcenie jako folklorystki sprawiły, że stała się kompetentnym przewodnikiem. W swoim dzienniku Hughes opisywał czarnych ludzi, których spotykali podczas swoich podróży: pedagogów, rodziny zajmujące się dzieleniem plonów, śpiewaków bluesowych i zaklinaczy. Hughes wspomniał również o więźniach gangu łańcuchowego zmuszonych do budowy dróg, po których podróżowali.

A Literary Road Trip

Trzy lata później Hughes oddał głos biednym, młodym i w większości czarnym mężczyznom z gangów łańcuchowych w swoim satyrycznym wierszu „Road Workers” – ale teraz wiemy, że obrazy tych mężczyzn w szaro-czarnych pasiastych mundurach nadal tkwiły w umyśle pisarki. W tym nowo odkrytym rękopisie Hughes powraca do trasy, którą przebył z Hurston, opowiadając historię ich spotkania z pewnym młodym mężczyzną zgarniętym za bójkę i skazanym na ciężką pracę w gangu łańcuchowym.

Po raz pierwszy natknąłem się na ten esej Hughesa w papierach Johna L. Spivaka, białego dziennikarza śledczego w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, w Centrum Harry’ego Ransoma na Uniwersytecie Teksańskim w Austin. Nawet autorytatywny biograf Hughesa, Arnold Rampersad, nie potrafił zidentyfikować tego rękopisu. W końcu dowiedziałem się, że Hughes napisał go jako wstęp do powieści, którą Spivak opublikował w 1932 roku, Georgia Nigger. Spivak nadał jej celowo prowokujący tytuł, aby odzwierciedlić brutalność, którą widział. Uczeni uważają dziś system pracy przymusowej za formę niewolnictwa pod inną nazwą. Na ostatniej stronie rękopisu (nie reprodukowanej tutaj) Hughes napisał, że „torując drogę do prawdy”, Spivak napisał tom „o wielkim znaczeniu dla narodów murzyńskich.”

Hughes zatytułował te trzy strony maszynopisu „Przedmowa z życia”. I w nich również obnażył swoje obawy związane z jazdą przez Amerykę Jim Crow. „Wiedzieliśmy, że dla Murzynów z Północy niebezpieczne jest okazywanie zbytniego zainteresowania sprawami wiejskiego Południa” – pisał. (Hurston spakowała chromowany pistolet dla ochrony podczas ich podróży.)

Ale pozostało pytanie: Dlaczego esej Hughesa nie znalazł się w żadnej kopii książki Spivak, którą kiedykolwiek widziałem? Pochowany w papierach Spivak, znalazłem odpowiedź. Esej Hughesa został napisany rok po opublikowaniu książki, zamówiony jako przedmowa do wydania radzieckiego z 1933 roku i opublikowany tylko w języku rosyjskim.

Na początku 1933 roku Hughes mieszkał w Moskwie, gdzie okrzyknięto go „pisarzem rewolucyjnym”. On pierwotnie podróżował tam rok wcześniej wraz z 21 innych wpływowych Afroamerykanów do udziału w filmie o amerykańskim rasizmie. Film okazał się niewypałem (nikt nie mógł dojść do porozumienia w sprawie scenariusza), ale ucieczka od supremacji białych w Stanach Zjednoczonych – przynajmniej tymczasowo – była niezwykle pociągająca. W tym czasie Związek Radziecki promował ideał równości rasowej, za którym Hughes tęsknił. Odkrył również, że może utrzymać się wyłącznie z pisania.

Dla tej rosyjskiej publiczności Hughes rozważał temat równie aktualny dziś, jak w 1933 roku: niesprawiedliwość uwięzienia czarnych. I uchwycił historię człowieka, która – podobnie jak historie tak wielu innych młodych czarnych mężczyzn – w przeciwnym razie zostałaby utracona. Być może znamy nawet jego nazwisko: dziennik Hughesa wspomina niejakiego Eda Pinkneya, młodego uciekiniera, którego Hughes i Hurston spotkali w pobliżu Savannah. Nie wiemy, co się z nim stało po ich spotkaniu. Ale opowiadając jego historię, Hughes zmusza nas do zastanowienia.

Foreword From Life

By Langston Hughes

Miałem kiedyś krótkie, ale pamiętne doświadczenie ze zbiegiem z gangu łańcuchowego w tej samej Georgii, o której pisze Spivak. Wykładałem moją poezję na jednym z murzyńskich uniwersytetów Południa i wraz z przyjacielem jechałem małym automobilem na północ. Cały dzień od wschodu słońca mknęliśmy po twardych drogach z czerwonej gliny, charakterystycznych dla zacofanych dzielnic Południa. Tego dnia minęliśmy dwa gangi łańcuchowe Ten widok był powszechny. Do 1930 roku w samej Georgii ponad 8000 więźniów, głównie czarnych mężczyzn, pracowało w 116 hrabstwach na łańcuchach. Karę tę stosowano w Georgii od lat 60. XIX w. do lat 40. XX w., jedną rano, równającą wiejską drogę, a drugą około południa, grupę Murzynów w szarych i czarnych pasiakach, wyginających się i podnoszących pod gorącym słońcem, kopiących rów odwadniający na poboczu autostrady.Przyjmując głos robotnika z gangu łańcuchowego w wierszu „Road Workers”, opublikowanym w New York Herald Tribune w 1930 r., Hughes napisał: „Jasne, / Droga pomaga nam wszystkim! / Biali ludzie jeżdżą – / A ja mogę patrzeć, jak jeżdżą”. Chciałyśmy się zatrzymać i porozmawiać z mężczyznami, ale bałyśmy się. Biali strażnicy na koniach patrzyli na nas, gdy zwolniliśmy naszą maszynę, więc pojechaliśmy dalej. Na naszym automobilu było nowojorskie prawo jazdy, a wiedzieliśmy, że dla Murzynów z Północy niebezpiecznie jest okazywać zbytnie zainteresowanie sprawami wiejskiego Południa. Nawet pokojowo nastawieni murzyńscy sprzedawcy byli bici i mobbingowani przez białych, którzy sprzeciwiali się widokowi schludnie ubranej kolorowej osoby mówiącej przyzwoicie po angielsku i prowadzącej własny automobil.NAACP zebrała raporty o przemocy wobec czarnych w tej epoce, w tym o podobnym incydencie w Mississippi w 1925 roku. Dr Charles Smith i Myrtle Wilson zostali wyciągnięci z samochodu, pobici i zastrzeleni. Jako jedyną przyczynę podano „zazdrość miejscowych białych o nowy samochód i nowy dom doktora”. Nie zatrzymywaliśmy się więc, aby porozmawiać z gangami łańcuchowymi, gdy przechodziliśmy obok.

Ale tej nocy wydarzyła się dziwna rzecz. Po zachodzie słońca, w wieczornym zmierzchu, gdy zbliżaliśmy się do miasta Savannah, zauważyliśmy ciemną postać, która gorączkowo machała do nas z bagien na poboczu drogi. Zobaczyliśmy, że był to czarny chłopiec.

„Czy mogę iść z wami do miasta?” – jąkał się chłopiec. Jego słowa były pośpieszne, jakby był przestraszony, a oczy nerwowo spoglądały w górę i w dół drogi.

„Wsiadaj”, powiedziałem. Usiadł między nami na pojedynczym siedzeniu.

„Mieszkasz w Savannah?” zapytaliśmy.

„Nie, proszę pana,” odpowiedział chłopak. „Mieszkam w Atlancie”. Zauważyliśmy, że spuścił nerwowo głowę, gdy inne automobile mijały nasz, i wydawał się przestraszony.

„A gdzie byłeś?” zapytaliśmy z obawą.

„Na łańcuchu,” powiedział po prostu.

Byliśmy zaskoczeni. „W swoim dzienniku Hughes napisał o spotkaniu ze zbiegłym skazańcem Edem Pinkneyem w pobliżu Savannah. Hughes zauważył, że Pinkney miał 15 lat, kiedy został skazany na łańcuchowy gang za uderzenie żony.

„Nie, proszę pana. I run away.In his journal, Hughes napisał o spotkaniu ze zbiegłym skazańcem o imieniu Ed Pinkney w pobliżu Savannah. Hughes zauważył, że Pinkney miał 15 lat, kiedy został skazany na pobyt w gangu łańcuchowym za uderzenie żony. To dlatego bałem się chodzić po mieście. Zobaczyłem was – wszyscy byliście kolorowi – i pomachałem do was. Pomyślałem, że może mi pomożecie.”

Gradualnie, zanim światła Savannah pojawiły się w zasięgu wzroku, w odpowiedzi na nasze liczne pytania, opowiedział nam swoją historię. Aresztowany za bójki, więzienie, łańcuchowy gang. Ale nie był to zły gang, powiedział. W tym nie bili cię zbyt często.Przemoc między strażnikami a skazańcami była wszechobecna w gangach łańcuchowych z czasów Jima Crowa. Więźniowie błagali o przeniesienie do mniej brutalnych obozów, ale prośby rzadko były spełniane. „Pamiętałem wiele, wiele takich listów o znęcaniu się i torturach od 'tych, którzy mieli dług wobec Georgii'”, napisał Spivak. Tylko raz strażnik wybił dwa zęby. To było wszystko. Ale nie mógł tego dłużej znieść. Chciał zobaczyć swoją żonę w Atlancie. Był żonaty zaledwie od dwóch tygodni, kiedy go odesłali, a ona go potrzebowała. On jej potrzebował. Więc dotarł na bagna. Kolorowy kaznodzieja dał mu ubranie. Teraz, od dwóch dni, nic nie jadł, tylko biegł. Musiał dostać się do Atlanty.

„Ale nie boisz się,” zapytała, „że w Atlancie mogą cię aresztować i odesłać do tego samego gangu za ucieczkę? Atlanta jest jeszcze w stanie Georgia. Jedź z nami na północ,” prosiliśmy, „do Nowego Jorku, gdzie nie ma łańcuchowych gangów, a Murzyni nie są tak źle traktowani. Wtedy będziesz bezpieczny.”

Zastanowił się chwilę. Kiedy zapewniliśmy go, że może podróżować z nami, że ukryjemy go z tyłu wagonu, gdzie są bagaże, i że będzie mógł pracować na Północy i posłać po żonę, zgodził się powoli przyjechać.

„Ale czy tam nie jest zimno?” zapytał.

„Tak”, odpowiedzieliśmy.

W Savannah znaleźliśmy dla niego miejsce do spania i daliśmy mu pół dolara na jedzenie. „Przyjdziemy po ciebie o świcie” – powiedzieliśmy. Ale kiedy rano przechodziliśmy obok domu, w którym się zatrzymał, powiedziano nam, że odszedł jeszcze przed świtem. Więcej go nie zobaczyliśmy. Być może pragnienie powrotu do domu było większe niż pragnienie pójścia na północ do wolności. A może bał się podróżować z nami za dnia. Albo podejrzliwy wobec naszej oferty. Albo może W angielskim rękopisie koniec opowieści Hughesa o skazańcu kończy się niepełną myślą – „A może” – ale rosyjskie tłumaczenie kontynuuje: „A może przestraszył się zimna? Ale najważniejsze, że jego żona była w pobliżu!”

Przedrukowano za zgodą Harold Ober Associates. Copyright 1933 by the Langston Hughes Estate

.