Tradycyjnie, zjawisko to zostało wyjaśnione jako dziecko widząc obraz i pamiętając, gdzie to było, a nie gdzie to jest. Inne konta dotyczą rozwoju planowania, sięgania i decydowania o rzeczach. Istnieją również konta behawiorystyczne, które wyjaśniają to zachowanie w kategoriach wzmocnienia. Twierdzą one, że powtarzające się próby z chowaniem zabawki do pudełka „A” wzmacniają to konkretne zachowanie, tak że dziecko nadal sięga do pudełka „A”, ponieważ czynność ta została wcześniej wzmocniona. However, this account does not explain the shift in behavior that occurs around 12 months.
Smith and Thelen used a dynamic systems approach to the A-not-B task. Stwierdzili, że różne składniki aktywności (siła śladu pamięciowego, znaczenie celów, czas oczekiwania, postawa) łączą się w próbie „B” (gdzie obiekt jest ukryty w lokalizacji „B”, a nie „A”), więc dziecko albo prawidłowo, albo nieprawidłowo szuka zabawki. Eksperymentalnie manipulowano zadaniem, aby sprawdzić, czy uda im się sprawić, by 10-miesięczne niemowlęta (które zazwyczaj popełniają perseweracyjny błąd szukania w miejscu „A”) zachowywały się jak 12-miesięczne dzieci (które zazwyczaj szukają prawidłowo). Zmiana postawy dziecka (siedzącej lub stojącej) była jedną z manipulacji, którą odkryli, że może sprawić, że 10-miesięczne dziecko będzie szukało poprawnie. Samo stanie zamiast siedzenia w próbie „B” sprawiło, że wcześniejsze doświadczenia związane z szukaniem w lokalizacji „A” stały się mniej istotne dla dziecka, które następnie szukało prawidłowo. Badacze doszli do wniosku, że długość czasu oczekiwania jest jednym z kluczowych elementów zadania, na który wpływ ma wiek.