Zerwanie z Hiszpanią
Wraz z ustanowieniem hiszpańskiego protektoratu w listopadzie 1912 roku los Abd el-Krima znacznie się poprawił. Na podstawie swojej pracy w Biurze Spraw Tubylczych otrzymał w lipcu 1913 r. tytuł qāḍī, a w październiku następnego roku został mianowany qāḍī al-quḍāt (głównym sędzią islamskim) Melilli. Stanowisko to wiązało się nie tylko z dużą odpowiedzialnością i prestiżem, ale także z koniecznością ścisłego przestrzegania polityki hiszpańskiej. Wraz z nadejściem I wojny światowej i neutralnością Hiszpanii w tym konflikcie, to przestrzeganie okazało się problematyczne. Ojciec Abd el-Krima, będąc jeszcze płatnym hiszpańskim agentem, ukradkiem wspierał niemieckich i arabskich agentów w Rif. Władze hiszpańskie doskonale zdawały sobie sprawę z tych działań, ponieważ były one pogwałceniem hiszpańskiej neutralności, i obawiały się reakcji Francuzów, którzy ściśle monitorowali te interesy.
W świetle tego, Abd el-Krim został przesłuchany w sierpniu 1915 r. w sprawie działań ojca i własnych poglądów na sprawę niemiecką. Na podstawie tego przesłuchania hiszpańskie władze wojskowe sporządziły raport, w którym oskarżono Abd el-Krima o sympatie do mocarstw centralnych, o wrogość wobec Francuzów i o popieranie autonomicznego Rifu centralnego, wolnego od bezpośredniej administracji hiszpańskiej. Raport ten doprowadził do dwóch rezultatów: uwięzienia Abd el-Krima od września 1915 r. do sierpnia 1916 r. w więzieniu w Melilli, za proniemieckie i antyhiszpańskie sentymenty, oraz zawieszenia wypłat emerytury dla jego ojca.
Więzienie Abd el-Krima pozostawiło gorzką spuściznę. Chociaż powrócił na stanowisko sędziego w maju 1917 r., stało się jasne, że Hiszpanie naciskali na jego ojca i na niego, by zaprzestali wspierania sprawy niemieckiej i poparli ich „pacyfikację” środkowego Rifu. Postawiło to rodzinę Abd el-Krima w sytuacji nie do utrzymania wobec własnego narodu. W grudniu 1918 r. Abd el-Krim porzucił stanowisko sędziego, wezwał brata Muhammada, który wrócił ze studiów w Madrycie, i dołączył do ojca w Adżdir. Do 1920 r. rodzina definitywnie zerwała więzi z władzami hiszpańskimi i aktywnie organizowała opór przeciwko hiszpańskim ingerencjom w środkowy Rif.
.