Polypoid Lesions of the Colon | Abdominal Key

Mobility

Na koniec ocenia się ruchomość defektu wypełnienia jelita grubego. Przy zmianie pozycji pacjenta z leżącej na wznak defekty wypełnienia nieprzylegające do ściany zmieniają swoje położenie pod wpływem grawitacji, podczas gdy zmiany przylegające do ściany pozostają na swoim miejscu. Ta różnica w ruchomości pozwala na odróżnienie zmian powstających w ścianie jelita od ruchomych resztek stolca ze stosunkowo wysokim stopniem pewności (ryc. 4.30).

Trójwymiarowa morfologia zmian polipowatych w wirtualnej kolonoskopii. a Wysuwalny, okrągły polip: szeroki, zaokrąglony ubytek wypełnienia o gładkiej powierzchni. b Polip szypułkowy: owalna głowa polipa połączona szypułą z błoną śluzową. c Wysuwalny, zrazikowy polip: nieregularna, zrazikowa powierzchnia. d Płaski polip na fałdzie półksiężycowatym: blaszkowate uniesienie błony śluzowej powodujące, że fałd wydaje się grubszy.

Atenuacja i wzmocnienie resztek kału i płynu, polipów i raków przed i po podaniu dożylnego środka kontrastowego oraz z i bez znakowania kału. a Na niewzmocnionej tomografii komputerowej nie ma istotnych różnic w atenuacji między polipami, rakami, resztkami płynu i kałem. b Po znakowaniu kałem oznakowany stolec i płyn resztkowy wyraźnie odróżniają się od zmian w jelicie grubym. c Po dożylnym podaniu środka kontrastowego to polipy i raki ulegają wzmocnieniu, a tym samym odróżniają się od stolca i płynu o niskiej atenuacji.

Pseudomobility. W praktyce klinicznej jednak polipy szypułkowe mogą również sprawiać wrażenie ruchomych, ponieważ głowa polipa, połączona szypułą ze ścianą jelita grubego, może zmieniać położenie względem ściany jelita, co powoduje pseudomobilność. Zmiany w ruchomych segmentach bez umocowania zaotrzewnowego, takich jak okrężnica poprzeczna, esica i kątnica, mogą również wykazywać pseudomobilność z powodu ruchu całego segmentu jelita (Laks et al. 2004). Może to dotyczyć do 27% zmian i oznacza, że zmiana, która wydaje się zmieniać położenie między skanami na brzuchu i w pozycji leżącej, nie powinna być automatycznie interpretowana jako resztkowy materiał kałowy.

Ocena wewnętrznej struktury polipowatych wad wypełnienia w projekcjach 2D. a Polip wykazuje jednorodne tłumienie tkanki miękkiej na nieulepszonej tomografii komputerowej (strzałka). b Po dożylnym podaniu środka kontrastowego polip ulega jednorodnemu wzmocnieniu (strzałka). c Tłuszczak wykazuje jednorodne wzmocnienie tkanki tłuszczowej (strzałka). d Resztki polipowatego stolca wykazują niejednorodną strukturę wewnętrzną na obrazach TK bez wzmocnienia, zwykle z małymi hipodensyjnymi kieszonkami gazu (strzałka). Po dożylnym podaniu środka kontrastowego (nie pokazano tutaj) ta cząstka kału nie uległaby wzmocnieniu. e Po znakowaniu kału polipowaty stolec wykazuje znacznie zwiększoną atenuację.

Obrazowanie ruchomości zmiany polipowatej przy zmianie pozycji pacjenta z leżącej na brzuchu na leżącą (lub odwrotnie). Resztki materiału kałowego przemieszczają się pod wpływem siły grawitacji, gdy pacjent się przewraca. Polipy wysepkowe zwykle pozostają na swoim miejscu, podczas gdy polipy szypułkowe mogą się kołysać na swoich szypułkach. Uwaga na: polipy wysiękowe, które wydają się być ruchome (pseudomobilność), ponieważ są zlokalizowane w ruchomych odcinkach jelita grubego (zwłaszcza esicy).

Charakterystyka zmian polipowatych w kolonografii TK
	Lesion .	Pseudolesion
Morfologia	Pseudolesion, wysepkowe, płaskie, okrągłe, owalne, lobulowane-	Okrągłe, lobulowane, dziwaczne, kątowe
Struktura	Jednorodna, tłumienie tkanki miękkiej, tłumienie tłuszczu,	Niejednorodna, uwięzione kieszenie gazowe, hiperdensyjne lub hipodensyjne
Znakowanie kału	Znakowanie kału Nieoznakowany	Znakowany
Dożylny materiał kontrastowy	Wzmacniający	Niewzmacniający
Mobilność	Nie zmienia położenia pod wpływem grawitacji; pseudomobilny a	Mobilny
a Ruchome segmenty jelita, zmiany szypułkowe.

Charakterystykę zmian polipowatych w praktyce klinicznej na podstawie morfologii, budowy i ruchomości przedstawiono w tabeli 4.1 i na rycinie 4.31.

Charakteryzacja polipowatych ubytków wypełnienia na podstawie morfologii, struktury wewnętrznej i ruchomości. a W endoluminalnym widoku 3D widoczne są dwa rozlane, okrągłe ubytki wypełnienia w okrężnicy esowatej (strzałka, grot strzałki). Jeden z nich (grot strzałki) znajduje się w pobliżu fałdu półksiężycowatego (*). b Odpowiadający temu widok osiowy 2D ukazuje jeden ubytek wypełnienia o jednorodnej strukturze i tłumieniu tkanek miękkich (grot strzałki). Drugi ubytek wypełnienia (strzałka) ma niejednorodną strukturę z centralną kieszonką powietrzną. c Po zmianie pozycji pacjenta na supinującą, prawdziwy polip pozostaje na ścianie (grot strzałki) i w tej samej odległości od fałdu półksiężycowatego (*). Drugi ubytek wypełnienia przemieszcza się pod wpływem grawitacji do zależnej części odcinka jelita grubego (stolec resztkowy). d Obraz osiowy 2D ukazujący polip prawdziwy pozostający na miejscu na brzusznej ścianie jelita (grot strzałki). Polipowata resztkowa cząstka stolca przemieściła się na grzbietową ścianę jelita (strzałka).

Korelacja zmian w pozycji leżącej i leżącej.

Aby ocenić ruchomość wady wypełnienia, należy porównać skany w pozycji leżącej i leżącej. Do wykonania ręcznej korelacji między pozycją na brzuchu a pozycją na brzuchu zaleca się następującą procedurę:

Zidentyfikować segment okrężnicy będący przedmiotem zainteresowania w odpowiedniej pozycji (na brzuchu lub na brzuchu).
Zapisać pozycję endoluminalną zmiany w odniesieniu do anatomicznych punktów orientacyjnych w okrężnicy.

Aby znaleźć zmianę na odpowiednim skanie, warto najpierw zidentyfikować segment okrężnicy, w którym jest ona zlokalizowana. Łatwym sposobem na to jest wykorzystanie globalnych widoków 3D (map 3D) lub koronalnych widoków 2D, ponieważ zapewniają one lepszy przegląd segmentów okrężnicy. Po zidentyfikowaniu segmentu w odpowiedniej pozycji skanowania, jest on dokładnie oceniany i poszukiwany pod kątem zmiany. Przy takim podejściu korelacja jest łatwo osiągalna.

Jeśli precyzyjna korelacja zmiany pozostaje niemożliwa lub jeśli nadal nie można jej zlokalizować z pewnością lub w ogóle, należy poszukać na poziomie segmentu endoluminalnych punktów orientacyjnych, tj. typowych struktur anatomicznych w jelicie, których położenie można odnieść do położenia zmiany (ryc. 4.32). Pomocna może być na przykład relacja przestrzenna między zmianą a fałdem półksiężycowatym lub taenią, uchyłkiem lub inną zmianą. Jeśli zmiana zachowała swój stosunek do otoczenia endoluminalnego, można wykluczyć jej ruchomość. Jeśli znaleziono ten sam region endoluminalny, ale zmiana nie została w nim wykryta, jest to znalezisko ruchome, a więc pseudolezja.

Metoda ta jest szczególnie ważna w przypadku znalezisk, w których prawdziwa ruchomość nie jest łatwa do odróżnienia od pseudomobilności, jak w przypadku polipów bezstajennych w ruchomych segmentach okrężnicy. Obecnie dostępne są różne rozwiązania programowe, które automatycznie identyfikują odpowiadające sobie segmenty jelita na dwóch skanach. Oprogramowanie to opiera się przede wszystkim na podłużnym porównaniu centralnej drogi przez okrężnicę. Automatyczna korelacja działa jednak tylko w przypadku dokładnie rozdętego jelita grubego.

Mobility

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi