Abiathar był jedynym z kapłanów, który uciekł z masakry dokonanej przez Saula (panował ok. 1020-1000 p.n.e.) w Nob, gdy jego ojciec i kapłani z Nob zostali zabici na rozkaz Saula. Uciekł do Dawida (panował ok. 1003-970 p.n.e.) do Keilah, zabierając ze sobą efod i inne regalia kapłańskie (1 Samuela 22:20 f., 23:6, 9). Literatura rabiniczna, która połączyła późniejszą zagładę męskich potomków Dawida z kapłanami z Nob, łączy również przeżycie potomka Dawida, Joasza, z przeżyciem Abiathara (Sanh. 95b).
Abiathar dołączył do Dawida, który przebywał wówczas w jaskini Adullam (1 Samuela 22:20-23; 23:6). Pozostał z Dawidem i został kapłanem partii, której był przywódcą (1 Samuela 30:7). Bardzo służył Dawidowi, zwłaszcza w czasie buntu Absaloma (2 Samuela 15:24, 29, 35, 20:25).
Gdy Dawid wstąpił na tron judzki, Abiathar został mianowany arcykapłanem (1 Kronik 15:11; 1 Królewska 2:26) i „doradcą króla” (1 Kronik 27:33-34). W międzyczasie Zadok, z rodu Eleazara, został mianowany arcykapłanem. Inna wersja mówi, że był on współkapłanem z Zadokiem podczas panowania króla Dawida. Te nominacje obowiązywały do końca panowania Dawida. W 1 Krl 4:4 Zadok i Abiathar działają razem jako kapłani pod rządami Salomona.
Abiathar został zdymisjonowany (jedyny historyczny przypadek zdymisjonowania arcykapłana) i wygnany do swego domu w Anathoth przez Salomona (1 Krl 1:22, 26), ponieważ brał udział w próbie wyniesienia Adoniasza na tron zamiast Salomona (1 Krl 1:7, 19, 25). W ten sposób kapłaństwo przeszło z domu Itamara (1 Samuela 2:30-36; 1 Królewska 1:19; 2:26, 27) do domu Eleazara.