Simone Veil, kluczowa postać legalizacji aborcji w 1975 roku
Passerelle Marie-Claire, na pamiątkę procesu z 1972 r., który zakończył się uniewinnieniem „aborcjonisty”, a ostatecznie doprowadził do uchwalenia w 1975 r. ustawy legalizującej zabieg
W średniowieczu aborcja była uważana za grzech kardynalny przez nauczanie Kościoła katolickiego. Aborcja została zalegalizowana podczas rewolucji francuskiej, ale została ponownie uznana za przestępstwo we Francji wraz z wprowadzeniem Kodeksu Napoleona z 1810 r., który karał więzieniem każdą osobę, która dokonała aborcji. W 1939 r. kodeks karny został zmieniony, zezwalając na aborcję w celu ratowania życia ciężarnej kobiety. Podczas okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej, reżim Vichy uznał aborcję za przestępstwo zagrożone karą śmierci. Ostatnią osobą straconą za aborcję była Marie-Louise Giraud, która została zgilotynowana 30 lipca 1943 roku. Po wojnie kara śmierci za aborcję została zniesiona, ale aborcja nadal była energicznie ścigana.
Nielegalne wskaźniki aborcji pozostały na dość wysokim poziomie w okresie powojennym, a rosnąca liczba kobiet zaczęła podróżować do Wielkiej Brytanii w celu uzyskania aborcji po tym, jak Wielka Brytania zalegalizowała aborcję w 1967 roku. Francja zalegalizowała aborcję na mocy ustawy 75-17 z 18 stycznia 1975 r., która zezwalała kobiecie na aborcję na życzenie do dziesiątego tygodnia ciąży. Po okresie próbnym ustawa 75-17 została przyjęta na stałe w grudniu 1979 r.
Od 1982 r. znaczna część kosztów aborcji jest pokrywana przez francuski system ubezpieczeń społecznych.
Francja była pierwszym krajem, który zalegalizował stosowanie RU-486 jako środka poronnego w 1988 r., zezwalając na jego stosowanie do siódmego tygodnia ciąży pod nadzorem lekarza. Według szacunków United Nations Population Division, w 2002 r. 19% wszystkich francuskich aborcji przeprowadzono z użyciem RU-486.
.