Cel: Ocena znaczenia klinicznego braku przewodu żylnego (ductus venosus).
Projekt: Badanie retrospektywne z przeglądem piśmiennictwa.
Metody: W archiwum naszej pracowni ultrasonograficznej oraz w piśmiennictwie anglojęzycznym poszukiwano przypadków z prenatalnym rozpoznaniem braku przewodu żylnego u płodu.
Wyniki: W latach 1985-2000, 10 płodów zostało zdiagnozowanych w naszym ośrodku jako posiadające brak ductus venosus. Przegląd piśmiennictwa ujawnił 23 przypadki. Trzy główne wzory nieprawidłowego krążenia żylnego były udokumentowane: (1) żyła pępkowa omijająca wątrobę i łącząca się bezpośrednio z prawym przedsionkiem (46%); (2) żyła pępkowa omijająca wątrobę i łącząca się z żyłą główną dolną głównie przez jedną z żył biodrowych (25%); (3) żyła pępkowa łącząca się z krążeniem wrotnym bez powstania ductus venosus (21%). Poważne anomalie, w tym aberracje chromosomalne, stwierdzono w 8/33 (24%) przypadkach. Hydrops rozwinął się w 11/33 (33%) przypadkach. Dwadzieścia płodów z izolowanym brakiem ductus venosus zostało urodzonych, a 5 (20%) zmarło. Żyła wrotna okazała się nieobecna u połowy niemowląt badanych po urodzeniu.
Wnioski: Nasze wyniki i przegląd literatury sugerują, że brak ductus venosus jest związany z wysoką częstością występowania anomalii płodowych i niekorzystnych wyników, w tym związanych z nimi wad rozwojowych, aberracji chromosomalnych, niewydolności serca in utero i braku żyły wrotnej. Niewydolność serca i brak żyły wrotnej wydają się szczególnie częste, gdy brak żyły głównej dolnej jest związany z połączeniem żyły pępkowej z żyłą główną dolną lub prawym przedsionkiem.