Imperium Osmańskie rozpoczęło systematyczny program reformy rolnej w drugiej połowie XIX wieku. Dwie z nowych ustaw to ustawa o rejestracji gruntów z 1858 r. oraz ustawa o emancypacji z 1873 r.
Przed 1858 r. ziemia w Palestynie, będącej wówczas częścią Imperium Osmańskiego od 1516 r., była uprawiana lub zajmowana głównie przez chłopów. Własność ziemi była regulowana przez ludzi żyjących na tej ziemi zgodnie z obyczajami i tradycjami. Zazwyczaj ziemia była własnością komunalną mieszkańców wsi, choć mogła być własnością pojedynczych osób lub rodzin.
W 1858 roku Imperium Osmańskie wprowadziło Osmański Kodeks Ziemski z 1858 roku, wymagający od właścicieli ziemi rejestracji własności. Przyczyny wprowadzenia tego prawa były dwojakie. (1) zwiększenie wpływów z podatków, oraz (2) sprawowanie większej kontroli państwa nad terenem. Chłopi nie widzieli jednak potrzeby rejestrowania roszczeń z kilku powodów:
- właściciele ziemi podlegali służbie wojskowej w armii osmańskiej
- ogólny sprzeciw wobec oficjalnych przepisów Imperium Osmańskiego
- unikanie płacenia podatków i opłat rejestracyjnych na rzecz Imperium Osmańskiego
Sam proces rejestracji był podatny na błędy i manipulacje. Ziemia będąca wspólną własnością mieszkańców wsi kończyła się zarejestrowana na jednego wieśniaka, a kupcy i lokalni administratorzy osmańscy korzystali z okazji, aby zarejestrować duże obszary ziemi na swoje nazwisko. W rezultacie ziemia stawała się prawną własnością ludzi, którzy nigdy na niej nie mieszkali, podczas gdy chłopi, mieszkający tam od pokoleń, zachowywali posiadanie, ale stawali się dzierżawcami nieobecnych właścicieli.
Dekret o reformie emancypacyjnej z 1856 r. i prawo obywatelstwa z 1869 r. były interpretowane jako dające Żydom prawo do posiadania ziemi w osmańskiej Syrii pod własnym nazwiskiem. Zmiana tego prawa (zmiana nastąpiła w tym samym czasie co uwolnienie Afrykanów w Stanach Zjednoczonych i Ameryce Południowej oraz emancypacja chłopów pańszczyźnianych w Rosji (trzymanych w niewoli przez rosyjską klasę właścicieli ziemskich) była częścią ogólnoświatowego XIX-wiecznego ruchu w kierunku emancypacji i praw obywatelskich dla uciskanych mniejszości. Ta świecka ustawa o reformie rolnej/prawach obywatelskich z 1873 r. była powszechnie mylona z prawem religijnym i uważano ją za „upokorzenie dla islamu, że Żydzi powinni posiadać część muzułmańskiej mmah”. Pomieszanie prawa religijnego i świeckiego sprawiło, że prawa (zakończone w 1873 r.) przeciwko żydowskiej własności ziemi stały się „prawami religijnymi”.
Przez następne dziesięciolecia ziemia stawała się coraz bardziej skoncentrowana w mniejszej ilości rąk; chłopi nadal pracowali na roli, dając właścicielom ziemskim udział w zbiorach. Doprowadziło to zarówno do wzrostu poziomu palestyńskiego nacjonalizmu, jak i niepokojów społecznych. W tym samym czasie obszar ten był świadkiem zwiększonego napływu żydowskich imigrantów, którzy nie ograniczali się do miast, gdzie ich koncentracja zapewniała pewną ochronę przed prześladowaniami. Ci nowi Żydzi przybyli z nadzieją na stworzenie nowej przyszłości w tym, co uważali za ojczyznę swoich przodków. Organizacje stworzone w celu pomocy żydowskiej migracji do Palestyny kupowały również ziemię od nieobecnych właścicieli ziemskich. Żydowscy imigranci następnie osiedlali się na tych ziemiach, czasami zastępując mieszkających tam już chłopów. Stały napływ żydowskich imigrantów od 1882 r. doprowadził do kilku powstań chłopskich, odnotowanych już w latach 1884-1886.
.