Historycznie, substancja ta była najbardziej znana ze względu na jej udział w rozpoznawaniu patogenów roślinnych, zwłaszcza jej rola jako sygnału przyciągającego i transformującego unikalne, onkogenne bakterie z rodzaju Agrobacterium. Gen virA na plazmidzie Ti Agrobacterium tumefaciens i plazmidzie Ri Agrobacterium rhizogenes jest wykorzystywany przez te bakterie glebowe do infekowania roślin, poprzez kodowanie receptora dla acetosyringonu i innych fenolowych fitochemikaliów wydzielanych przez rany roślin. Związek ten umożliwia również wyższą wydajność transformacji w roślinach, jak wykazano w procedurach transformacji z udziałem A. tumefaciens, a więc ma znaczenie w biotechnologii roślin.
Acetosyringon można również znaleźć w Posidonia oceanica i wielu innych roślinach. Jest on wydzielany w miejscach ran u roślin dwuliściennych. Związek ten wzmaga transformację genową z udziałem Agrobacterium u roślin dwuliściennych. U jednoliściennych brak jest tej odpowiedzi na rany, co jest uważane za czynnik ograniczający transformację genów przez Agrobacterium u jednoliściennych.
Związek ten jest również produkowany przez samca pluskwiaka pstrego (Leptoglossus phyllopus) i wykorzystywany w jego systemie komunikacji.
W badaniach in vitro wykazano, że acetosyringon zwiększa tworzenie mikoryzy u grzyba Glomus intraradices.
Całkowita synteza tego prostego produktu naturalnego została przeprowadzona przez Crawforda i wsp. w 1956 r., ale ma ograniczone współczesne zainteresowanie syntetyczne. Dostępnych jest wiele analogów acetosyringonu, w tym niektóre, które są kowalencyjnymi inaktywatorami procesów komórkowych, w których uczestniczy acetosyringon.
.