(zaadaptowane z „American Board of Otolaryngology 1924-1999” Robert W. Cantrell, MD i Jerome C. Goldstein, MD)
Pierwsza formalna propozycja standaryzowanego, przepisanego okresu podyplomowego kształcenia medycznego została złożona na spotkaniu Towarzystwa Triologicznego w 1912 roku i opublikowana w Laryngoscope w 1913 roku. Amerykańska Akademia Okulistyki i Otolaryngologii (dwie akademie formalnie oddzielone pod koniec 1977 roku) podjęła tę inicjatywę, ustanawiając dwie komisje do zbadania tej koncepcji i opracowania planu. Komisja otolaryngologiczna składała się z przedstawicieli Akademii, Amerykańskiego Towarzystwa Laryngologicznego, Amerykańskiego Towarzystwa Otologicznego, Sekcji Otolaryngologii AMA oraz Towarzystwa Triologicznego. Komitet ustalił, nie bez kontrowersji, zalecany program szkolenia, który powinien trwać trzy lata, jeśli to możliwe. ABOto akredytowało rezydencje otolaryngologiczne aż do 1953 roku, kiedy to Residency Review Committee of the Accreditation Council for Graduate Medical Education przyjęła tę odpowiedzialność.
Pod naciskiem Akademii, ABOto zostało ukonstytuowane w 1924 roku w celu opracowania egzaminu certyfikującego, z których pierwszy został podany w 1926 roku. Egzamin poświadczający ewoluował przez lata od pierwotnego egzaminu ustnego i pisemnego egzaminu histopatologicznego. Przez kilka lat do „egzaminu praktycznego” w różnych miejscach w kraju wykorzystywano rzeczywistych pacjentów ze schorzeniami otolaryngologicznymi. Obecny format egzaminu pisemnego wielokrotnego wyboru i ustrukturyzowanego egzaminu ustnego został ustanowiony w latach siedemdziesiątych, ale został znacznie udoskonalony w ciągu ostatnich trzydziestu lat.