Grupa farmakoterapeutyczna: Leki przeciwhistaminowe do stosowania ogólnoustrojowego, inne leki przeciwhistaminowe do stosowania ogólnoustrojowego. Kod ATC: RO6AX29.
Farmakologia: Farmakodynamika: Bilastyna jest nie powodującym obrzęków, długo działającym antagonistą histaminy o selektywnym powinowactwie do obwodowych receptorów H1 i braku powinowactwa do receptorów muskarynowych.
Bilastyna hamowała indukowane histaminą reakcje skórne typu wheal i flare przez 24 godziny po podaniu pojedynczych dawek.
W badaniach klinicznych przeprowadzonych u dorosłych i młodzieży z alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa i spojówek (sezonowym i wieloletnim), bilastyna w dawce 20 mg, podawana raz na dobę przez 14-28 dni, skutecznie łagodziła objawy, takie jak kichanie, wyciek z nosa, świąd nosa, przekrwienie nosa, świąd oczu, łzawienie i zaczerwienienie oczu. Bilastyna skutecznie kontrolowała objawy przez 24 godziny.
W dwóch badaniach klinicznych przeprowadzonych u pacjentów z przewlekłą pokrzywką idiopatyczną, produkt leczniczy Bilastine 20 mg, podawany raz na dobę przez 28 dni, skutecznie łagodził nasilenie świądu oraz liczbę i wielkość bąbli, a także dyskomfort pacjentów spowodowany pokrzywką. U pacjentów poprawiły się warunki snu i jakość życia.
W badaniach klinicznych z zastosowaniem bilastyny nie obserwowano istotnego klinicznie wydłużenia odstępu QTc ani żadnego innego działania na układ sercowo-naczyniowy, nawet w dawkach 200 mg na dobę (10-krotność dawki klinicznej) przez 7 dni u 9 osób, ani nawet w przypadku jednoczesnego stosowania z inhibitorami P-gp, takimi jak ketokonazol (24 osoby) i erytromycyna (24 osoby). Dodatkowo przeprowadzono dokładne badanie QT z udziałem 30 ochotników.
W kontrolowanych badaniach klinicznych w zalecanej dawce 20 mg raz na dobę, profil bezpieczeństwa stosowania bilastyny w OUN był podobny do placebo, a częstość występowania senności nie różniła się statystycznie od placebo. Bilastyna w dawkach do 40 mg q.d. nie wpływała na sprawność psychomotoryczną w badaniach klinicznych i nie wpływała na zdolność prowadzenia pojazdów w standardowym teście prowadzenia pojazdów.
Pacjenci w podeszłym wieku (≥ 65 lat) włączeni do badań fazy II i III nie wykazywali różnic w skuteczności lub bezpieczeństwie w porównaniu z młodszymi pacjentami.
Populacja pediatryczna: Młodzież (w wieku od 12 lat do 17 lat) została włączona do badań klinicznych. 128 nastolatków otrzymywało bilastynę podczas badań klinicznych (81 w badaniach z podwójnie ślepą próbą w alergicznym zapaleniu błony śluzowej nosa i spojówek). Kolejnych 116 młodocianych uczestników randomizowano do aktywnych komparatorów lub placebo. Nie zaobserwowano różnic w skuteczności i bezpieczeństwie stosowania pomiędzy dorosłymi i młodzieżą.
Europejska Agencja Leków odroczyła obowiązek przedstawienia wyników badań produktu leczniczego BILAXTEN w jednej podgrupie populacji pediatrycznej w leczeniu alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa i spojówek oraz w leczeniu pokrzywki (patrz: Stosowanie u dzieci w punkcie Dawkowanie &Podawanie).
Farmakokinetyka: Wchłanianie: Bilastyna jest szybko wchłaniana po podaniu doustnym z czasem do osiągnięcia maksymalnego stężenia w osoczu wynoszącym około 1,3 godziny. Nie obserwowano kumulacji. Średnia wartość biodostępności doustnej bilastyny wynosi 61%.
Dystrybucja: Badania in vitro i in vivo wykazały, że bilastyna jest substratem Pgp (patrz Interakcje z ketokonazolem, erytromycyną i diltiazemem w punkcie Interakcje) i OATP (patrz Interakcje z sokiem grejpfrutowym w punkcie Interakcje). Bilastyna nie wydaje się być substratem transportera BCRP lub transporterów nerkowych OCT2, OAT1 i OAT3. W oparciu o badania in vitro nie oczekuje się, aby bilastyna hamowała następujące transportery w krążeniu ogólnoustrojowym: P-gp, MRP2, BCRP, BSEP, OATP1B1, OATP1B3, OATP2B1, OAT1, OAT3, OCT1, OCT2 i NTCP, ponieważ wykryto jedynie łagodne hamowanie dla P-gp, OATP2B1 i OCT1, z szacunkową wartością IC50 ≥ 300 μM, znacznie większą niż obliczone kliniczne Cmax w osoczu i dlatego interakcje te nie będą miały znaczenia klinicznego. Jednak na podstawie tych wyników nie można wykluczyć hamowania przez bilastynę transporterów obecnych w błonie śluzowej jelita, np. P-gp.
W dawkach terapeutycznych bilastyna jest w 84-90% związana z białkami osocza.
Biotransformacja: Bilastyna nie indukowała ani nie hamowała aktywności izoenzymów CYP450 w badaniach in vitro.
Eliminacja: W badaniu bilansu masy przeprowadzonym u zdrowych ochotników, po podaniu pojedynczej dawki 20 mg 14C-bilastyny, prawie 95% podanej dawki zostało odzyskane w moczu (28,3%) i kale (66,5%) jako niezmieniona bilastyna, co potwierdza, że bilastyna nie jest w znacznym stopniu metabolizowana u ludzi. Średni okres półtrwania eliminacji obliczony u zdrowych ochotników wynosił 14,5 h.
Liniowość: Bilastyna wykazuje liniową farmakokinetykę w badanym zakresie dawek (od 5 do 220 mg), z małą zmiennością międzyosobniczą.
Nieprawidłowa czynność nerek: W badaniu u osób z zaburzeniami czynności nerek średnia (SD) wartość AUC0-∞ zwiększyła się z 737,4 (±260,8) ngxhr/ml u osób bez zaburzeń (GFR: > 80 ml/min/1,73 m2) do: 967,4 (±140,2) ngxhr/ml u osób z łagodnym upośledzeniem (GFR: 50-80 ml/min/1,73 m2), 1384,2 (±263,23) ngxhr/ml u osób z umiarkowanym upośledzeniem (GFR: 30 – <50 ml/min/1,73 m2) oraz 1708,5 (±699,0) ngxhr/ml u osób z ciężkim upośledzeniem (GFR: < 30 ml/min/1,73 m2). Średni (SD) okres półtrwania bilastyny wynosił 9,3 h (± 2,8) u osób bez zaburzeń, 15,1 h (± 7,7) u osób z łagodnymi zaburzeniami, 10,5 h (± 2,3) u osób z umiarkowanymi zaburzeniami i 18,4 h (± 11,4) u osób z ciężkimi zaburzeniami. Wydalanie bilastyny z moczem było zasadniczo całkowite po 48-72 h u wszystkich badanych. Nie oczekuje się, aby te zmiany farmakokinetyczne miały istotny klinicznie wpływ na bezpieczeństwo stosowania bilastyny, ponieważ stężenie bilastyny w osoczu pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nadal mieści się w zakresie bezpieczeństwa stosowania bilastyny.
Niedobory wątroby: Brak jest danych farmakokinetycznych u osób z zaburzeniami czynności wątroby. Bilastyna nie jest metabolizowana u ludzi. Ponieważ wyniki badań nad zaburzeniami czynności nerek wskazują, że eliminacja nerkowa jest głównym czynnikiem eliminacji, oczekuje się, że wydalanie żółciowe będzie tylko w niewielkim stopniu uczestniczyć w eliminacji bilastyny. Nie oczekuje się, aby zmiany w czynności wątroby miały istotny klinicznie wpływ na farmakokinetykę bilastyny.
Osoby w podeszłym wieku: Dostępne są jedynie ograniczone dane u osób w wieku powyżej 65 lat. Nie zaobserwowano statystycznie istotnych różnic w PK bilastyny u osób starszych w wieku powyżej 65 lat w porównaniu z populacją dorosłych w wieku od 18 do 35 lat.
Populacja pediatryczna: Brak dostępnych danych farmakokinetycznych u młodzieży (12 lat do 17 lat), ponieważ ekstrapolacja z danych dotyczących osób dorosłych została uznana za właściwą dla tego produktu.
Toksykologia: Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie: Dane niekliniczne dotyczące bilastyny nie ujawniają żadnego szczególnego zagrożenia dla ludzi w oparciu o konwencjonalne badania farmakologii bezpieczeństwa, toksyczności po podaniu wielokrotnym, genotoksyczności i potencjału rakotwórczego.
W badaniach toksycznego wpływu na reprodukcję skutki działania bilastyny na płód (utrata przed- i poimplantacyjna u szczurów oraz niekompletne kostnienie kości czaszki, mostka i kończyn u królików) obserwowano tylko przy dawkach toksycznych dla matki. Poziomy narażenia przy NOAEL są wystarczająco przekraczające (> 30-krotnie) narażenie u ludzi przy zalecanej dawce terapeutycznej.
W badaniu płodności u szczurów, bilastyna podawana doustnie w dawce do 1000 mg/kg/dobę nie wywoływała żadnego wpływu na żeńskie i męskie narządy rozrodcze. Nie stwierdzono wpływu na wskaźniki kojarzenia, płodności i ciąży.
Jak wynika z badania dystrybucji u szczurów z określeniem stężenia leku metodą autoradiografii, bilastyna nie kumuluje się w OUN.
.