Bookshelf

Funkcje neuroprzekaźnikowe trzewnego układu ruchowego mają ogromne znaczenie w praktyce klinicznej, a leki, które działają na układ autonomiczny sąamong najważniejsze w klinicznym armamentarium. Ponadto, przekaźniki autonomiczne odegrały znaczącą rolę w historii wysiłków zmierzających do zrozumienia funkcji synaptycznej. W konsekwencji, neuroprzekaźnictwo w trzewnym układzie ruchowym zasługuje na szczególną uwagę (patrz również Rozdział 6).

Acetylocholina jest podstawowym neuroprzekaźnikiem zarówno współczulnych, jak i przywspółczulnych neuronów zwojowych. Receptory nikotynowe na komórkach zwojów autonomicznych są kanałami jonowymi bramkowanymi przez ligand, które pośredniczą w tzw. szybkim EPSP (podobnie jak receptory nikotynowe w złączu nerwowo-mięśniowym). W przeciwieństwie do nich, muskarynowe receptory acetylocholinowe na komórkach zwojowych należą do rodziny 7-przetwornikowych receptorów związanych z białkiem G i pośredniczą w wolniejszych reakcjach synaptycznych (patrz Rozdziały 7 i 8). Podstawowym działaniem receptorów muskarynowych w autonomicznych komórkach zwojowych jest zamykanie kanałów K+, przez co neurony stają się bardziej pobudliwe i generują przedłużony EPSP. W wyniku działania tych dwóch typów receptorów acetylocholiny synapsy zwojowe pośredniczą zarówno w szybkim pobudzeniu, jak i w wolniejszej modulacji aktywności autonomicznych komórek zwojowych.

W działaniu postganglionowym autonomicznych komórek zwojowych na ich mięśnie gładkie, mięśnie sercowe lub cele gruczołowe pośredniczą dwa podstawowe neuroprzekaźniki: noradrenalina (NE) i acetylocholina (ACh). W większości przypadków współczulne komórki zwojowe uwalniają noradrenalinę do swoich celów (godnym uwagi wyjątkiem jest cholinergiczne współczulne unerwienie gruczołów potowych), podczas gdy przywspółczulne komórki zwojowe zwykle uwalniają acetylocholinę. Jak można się spodziewać z powyższego rachunku, te dwa neuroprzekaźniki zazwyczaj mają przeciwstawne efekty na ich tkanki docelowe-rozkurcz versus relaksacja mięśni gładkich, na przykład.

Jak opisano w rozdziałach od 6 do 8, specyficzne efekty ACh lubNE są określane przez rodzaj receptora wyrażonego w tkance docelowej, a także szlaki sygnalizacyjne, do których te receptory są podłączone. Obwodowe cele współczulne mają generalnie dwie podklasy receptorów noradrenergicznych w swoich błonach komórkowych, określanych jako receptory α i β. Podobnie jak receptory ACh, zarówno receptory α i β, jak i ich podtypy, należą do klasy 7-transmembranowych receptorów sprzężonych z białkiem G na powierzchni komórek. Różna dystrybucja tych receptorów w celach współczulnych pozwala na różnorodność efektów postsynaptycznych mediowanych przez noradrenalinę uwalnianą z zakończeń zwojowych nerwów współczulnych (Tabela 21.2).

Wpływ acetylocholiny uwalnianej przez komórki zwojów przywspółczulnych na mięśnie gładkie, mięsień sercowy i komórki gruczołowe różni się również w zależności od podtypówmuskarynowych receptorów cholinergicznych występujących w celu obwodowym (Tabela 21.3). Dwa główne podtypy znane są jako receptory M1 i M2, przy czym receptory M1 występują głównie w jelitach, a receptory M2 w układzie sercowo-naczyniowym (inna podklasa receptorów muskarynowych, M3, występuje zarówno w mięśniach gładkich, jak i w tkankach gruczołowych). Receptory muskarynowe są sprzężone z różnymi wewnątrzkomórkowymi mechanizmami transdukcji sygnału, które modyfikują przewodnictwo kanałów K+ i Ca2+. Mogą one również aktywować syntazę tlenku cytrynowego, która promuje lokalne uwalnianie NO w niektórych docelowych tkankach układu przywspółczulnego (patrz, na przykład, rozdział dotyczący autonomicznej kontroli funkcji seksualnych).