Dyssekcja aorty rzadko ogranicza się do aorty brzusznej. Zwykle obejmuje aortę piersiową i może rozszerzać się w kierunku antegrade do aorty brzusznej. Izolowane i samoistne rozwarstwienie aorty brzusznej (nie związane z tępym urazem lub rozwarstwieniem aorty piersiowej zstępującej) stanowi mniej niż 2% wszystkich rozwarstwień aorty. W literaturze nie ma dużych serii przypadków izolowanego ostrego rozwarstwienia aorty brzusznej (isolated acute aortic abdominal dissection – IAAAD), a sytuacja ta uważana jest za wyjątkową. Nie ma typowych objawów dla IAAAD. Najczęstszym objawem jest ból brzucha, choć rozwarstwienie może przebiegać bezboleśnie. Zazwyczaj rozwarstwienie aorty brzusznej jest rozpoznawane samoistnie u bezobjawowych chorych podczas badania tomografii komputerowej z innych powodów. Niewiele jest danych dotyczących strategii postępowania w IAAAD. Ze względu na małą liczbę chorych nie ma wytycznych dotyczących ostatecznego leczenia. Naszym zdaniem bezobjawowi pacjenci z prawidłową aortą, a także chorzy, u których początkowy ból ustępuje i nie ma innych powikłań, powinni być leczeni farmakologicznie, lekami przeciwnadciśnieniowymi i beta-blokerami. W przypadku wystąpienia powikłań, takich jak nie ustępujący ból pomimo kontroli ciśnienia tętniczego, deficyt tętna, niedokrwienie kończyn, niedokrwienie lub zawał krezki, ostra niewydolność nerek, konieczne jest leczenie chirurgiczne. Celem leczenia operacyjnego rozwarstwienia aorty jest zamknięcie miejsca wejścia i odbarczenie fałszywego światła naczynia. Standardowym postępowaniem jest operacja otwarta. Polega ona na zastąpieniu zmienionego chorobowo odcinka aorty przeszczepem dakronowym. Nowoczesną alternatywą dla standardowej procedury jest metoda wewnątrznaczyniowa.