Korozję anodową miedzi w obecności pochodnych kwasu octowego określono poprzez pomiar prądu granicznego. Stwierdzono, że szybkość korozji wzrasta wraz z obniżaniem stężenia H3PO4 i wysokości elektrody. Wyniki eksperymentu wykazały, że skuteczność inhibicji wzrasta wraz ze wzrostem stężenia badanych związków w stałej temperaturze, natomiast maleje wraz z jej wzrostem. Wartości energii aktywacji wskazują, że reakcja przebiega w sposób dyfuzyjny. Zastosowano izotermy Langmuira, Temkina i Flory’ego Hugginsa. Uzyskane wartości swobodnej energii adsorpcji (ΔGads) wskazują na spontaniczną adsorpcję inhibitora. Metodą analizy wymiarowej otrzymano ogólne korelacje przenoszenia masy w omawianych warunkach. Wyniki są zgodne z wcześniejszymi badaniami dotyczącymi przenoszenia masy do wirującego cylindra w przepływie turbulentnym. Pod koniec procesu korozji morfologia próbek po eksperymencie jest monitorowana przy użyciu skaningowego mikroskopu elektronowego (SEM). Badanie SEM powierzchni miedzi wykazało, że związki te hamowały korozję miedzi poprzez adsorpcję na jej powierzchni tworząc film ochronny. Obecność tych związków organicznych zaadsorbowanych na powierzchni elektrody została potwierdzona badaniami SEM.
.