Najczęstszymi miejscami występowania dróg dodatkowych są połączenia między tkanką mięśniową przedsionków i komór (drogi przedsionkowo-komorowe), omijające węzeł przedsionkowo-komorowy. Rzadsze miejsca obejmują połączenia między mięśniem przedsionków a tkanką przewodzącą w obrębie komór (drogi przedsionkowo-komorowe), między węzłem przedsionkowo-komorowym a tkanką mięśniową komory (drogi węzłowo-komorowe) oraz między tkanką przewodzącą komory a mięśniem komór (drogi powięziowo-komorowe). Te rzadsze drogi dodatkowe są czasami określane zbiorczo jako drogi Mahaima lub włókna Mahaima.
Drogi Mahaima są typowo widoczne po prawej stronie serca, a ich połączenie komorowe leży w obrębie lub w pobliżu prawej odnogi pęczka Hisa. Włókna te często przewodzą powoli i tylko w jednym kierunku – z przedsionków do komór (przewodzenie wsteczne), a nie z komór do przedsionków (przewodzenie wsteczne). W przeciwieństwie do większości przedsionkowo-komorowych dróg dodatkowych, które przewodzą impulsy elektryczne ze względnie stałą prędkością, przewodzenie przez drogę Mahaima zmienia się w zależności od tego, jak szybko jest ona stymulowana. Częstsza stymulacja prowadzi do wolniejszego przewodzenia, zwanego przewodzeniem dekrementalnym. Jeśli przewodzenie do komór odbywa się wyłącznie przez szlak (maksymalna preekscytacja), co ma miejsce podczas arytmii takich jak antydromowy przedsionkowo-komorowy częstoskurcz nawrotny, w EKG widoczne są zespoły QRS o morfologii bloku lewej odnogi pęczka Hisa, które można pomylić z częstoskurczem komorowym. Jednak ze względu na powolne przewodzenie dekrementalne, podczas rytmu zatokowego 12-odprowadzeniowe EKG często wykazuje niewielką preekscytację.
.