W 20-30% koronarografii, wykonywanych u pacjentów z bólem w klatce piersiowej i/lub dodatnimi wynikami nieinwazyjnych badań kardiologicznych, stwierdza się prawidłowy wygląd tętnic wieńcowych. Prostym wytłumaczeniem tego faktu jest obecność chorób, które mogą wpływać na perfuzję wieńcową poprzez mechanizm niezależny od średnicy głównych tętnic wieńcowych. Jedną z nich jest choroba refluksowa przełyku (gastroesophageal reflux disease – GERD). Obecność objawów GERD w populacji ogólnej dotyczy około 30-40% osób, natomiast niefizjologiczny refluks stwierdza się u 50-65-85% pacjentów z chorobą wieńcową (CHD). Oznacza to, że GERD występuje dwukrotnie częściej u chorych z CHD niż w populacji ogólnej. Jednym z wyjaśnień zwiększonej częstości występowania refluksu żołądkowo-przełykowego u pacjentów z CHD jest niepożądane działanie leków stosowanych w leczeniu chorób kardiologicznych. Ponadto, jednym z potencjalnych mechanizmów tłumaczących wpływ zaburzeń przełyku na występowanie hipoperfuzji wieńcowej może być ich wspólna neurologiczna kontrola funkcji. Można wyróżnić trzy jej aspekty: odruchy błędnikowe (odruch przełykowo-sercowy), zaburzenia równowagi autonomicznego układu nerwowego oraz zmiany progu percepcji bólu trzewnego. Odruch trzewny może łączyć GERD i CHD z mechanizmem błędnego koła: kwaśny refluks żołądkowo-przełykowy poprzez odruch błędny może powodować hipoperfuzję naczyń wieńcowych, a produkty beztlenowego metabolizmu kardiomiocytów mogą powodować rozluźnienie dolnego zwieracza przełyku, ułatwiając refluks. Dodatkowym mechanizmem łączącym GERD i CHD jest stan zapalny wywołany zakażeniem Helicobacter pylori. Związek patologii przewodu pokarmowego z ewolucją, progresją i powikłaniami miażdżycy oraz podobieństwo obrazu klinicznego wskazują na konieczność precyzyjnej diagnostyki przyczyn bólu w klatce piersiowej oraz ostrożność w interpretacji wyników badań laboratoryjnych.