Około 12 lat temu polimorfizm genu konwertazy angiotensyny I (ACE) stał się pierwszym elementem genetycznym, który miał znaczący wpływ na ludzką sprawność fizyczną. Układ renina-angiotensyna (RAS) istnieje nie tylko jako regulator endokrynny, ale także w obrębie lokalnych tkanek i komórek, gdzie pełni różnorodne funkcje. Funkcjonalne genetyczne warianty polimorficzne zostały zidentyfikowane dla większości komponentów RAS, z których najlepiej poznanym i zbadanym jest polimorfizm genu ACE. Polimorfizm insercji/delecji (I/D) genu ACE został powiązany z poprawą wydolności i czasu trwania ćwiczeń w różnych populacjach. Wykazano, że allel I jest konsekwentnie związany z zawodami wytrzymałościowymi, zwłaszcza z triatlonami. Tymczasem allel D jest związany z wynikami ukierunkowanymi na siłę i moc, a jego znaczny nadmiar stwierdzono u elitarnych pływaków. Istnieją wyjątki od tych skojarzeń i zostały one omówione. Teoretycznie, związki z genotypem ACE mogą wynikać z funkcjonalnych wariantów w pobliskich loci i/lub powiązanych polimorfizmów genetycznych, takich jak geny receptora angiotensyny, hormonu wzrostu i bradykininy. Badania wariantów genu hormonu wzrostu nie wykazały istotnych związków z wydolnością w badaniach z udziałem zarówno triathlonistów, jak i rekrutów wojskowych. Receptor angiotensyny typu 1 ma dwa funkcjonalne polimorfizmy, które nie wykazały związku z wydolnością, chociaż badania nad wznoszeniem się w hipoksji przyniosły sprzeczne wyniki. Genotyp ACE wpływa na poziom bradykininy, istnieje też wspólny wariant genu dla receptora bradykininy 2. Wysoka aktywność kininowa haplotydu została powiązana ze zwiększoną wydajnością wytrzymałościową na poziomie olimpijskim, a podobne wyniki wydajności metabolicznej wykazano u triathlonistów. Podczas gdy genotyp ACE jest związany z ogólną wydajnością, na poziomie pojedynczego narządu, genotyp ACE i związany z nim polimorfizm mają znaczące powiązania. W mięśniu sercowym, genotyp ACE wiąże się ze zmianami masy lewej komory w odpowiedzi na bodźce, zarówno w stanie zdrowia, jak i choroby. Allel D wiąże się z przesadną odpowiedzią na trening, a allel I z najniższą odpowiedzią na wzrost mięśnia sercowego. W świetle związku allelu I z wydolnością wytrzymałościową, wydaje się prawdopodobne, że istnieją inne mechanizmy regulacyjne. Podobnie w mięśniach szkieletowych, allel D wiąże się z większym przyrostem siły w odpowiedzi na trening, zarówno u osób zdrowych, jak i w stanach chorób przewlekłych. Podobnie jak w przypadku wydolności ogólnej, polimorfizmy genetyczne związane z genotypem ACE, takie jak gen bradykininy 2, również wpływają na siłę mięśni szkieletowych. Wreszcie, genotyp ACE może wpływać na wydajność metaboliczną, a elitarni alpiniści wykazali nadmiar alleli I i częstość genotypu I/I w porównaniu z grupą kontrolną. Co ciekawe, nie zaobserwowano tego u wspinaczy amatorów. Dowody potwierdzające istnieją wśród osad wysokogórskich w Ameryce Południowej i Indiach, gdzie allel I występuje z większą częstością u tych, którzy migrowali z nizin. Niestety, jeśli genotyp ACE ma wpływ na wydajność metaboliczną, związki ze szczytowym maksymalnym zużyciem tlenu nie zostały jeszcze rygorystycznie wykazane. Genotyp ACE jest ważnym, ale pojedynczym czynnikiem determinującym fenotyp sportowy. Wiele z mechanizmów leżących u jego podstaw pozostaje niezbadanych pomimo 12 lat badań.