Narzędzia rolnicze, takie jak kosa i widły, były często używane jako broń przez tych, którzy nie mogli sobie pozwolić lub nie mieli dostępu do droższej broni, takiej jak piki, miecze, a później pistolety. Kosy i widły były stereotypowo noszone przez rozwścieczone tłumy lub bandy rozwścieczonych chłopów. Proces ten zazwyczaj polegał na wykuciu ostrza kosy pod kątem 90 stopni, wzmocnieniu połączenia ostrza z trzonkiem dodatkową metalową rurką lub śrubami oraz wzmocnieniu trzonka, aby lepiej chronił przed cięciami wrogich ostrzy. W czasach, zamiast ostrza kosy, ostrze z ręcznie obsługiwanego sieczkarni był używany.
Kosy wojenne były popularną bronią z wyboru i okazja wielu powstań chłopskich w całej historii. Starożytny grecki historyk Ksenofont opisuje w swoim dziele (Anabasis) rydwany Artakserksesa II, które miały zamontowane wystające kosy. Później husyccy wojownicy Jana Žižki, rekrutujący się głównie z chłopów, używali zmodyfikowanych kos. Nazywane początkowo kosą, a później sudlicą, służyły zarówno do kłucia, jak i cięcia, później przekształciły się w ušatá sudlice – czeską łyżkę do uszu, bardziej odpowiednią do walki – dzięki bocznym kolcom (uszom), pełniącym funkcję ograniczników, nie wbijały się zbyt głęboko, a więc łatwiej było je wyciągać z poległych wrogów. Kosy wojenne były powszechnie używane przez polskich i litewskich chłopów podczas buntów w XVIII i XIX wieku. Polscy chłopi używali kos wojennych podczas XVII-wiecznego najazdu szwedzkiego (Potop). W bitwie pod Sedgemoor w 1685 r. James Scott, 1. książę Monmouth, wystawił oddział chłopski liczący 5000 ludzi, uzbrojonych w kosy wojenne. Używano ich w 1784 r. w siedmiogrodzkim buncie chłopskim w Horei, Cloşca i Crişan, w wojnie w Wandei prowadzonej przez rojalistyczne oddziały chłopskie, w I wojnie o Szlezwik w 1848 r. w Danii, a także w różnych polskich powstaniach: insurekcji kościuszkowskiej w 1794 r. i bitwie pod Racławicami, w której kosynierzy skutecznie szarżowali i zdobyli rosyjską artylerię. W tym samym roku Chrystian Piotr Aigner wydał podręcznik polowy Krótki traktat o szczupakach i kosach, opisujący szczegółowo szkolenie i działanie wojsk wyposażonych w kosy, pierwszą i prawdopodobnie jedyną taką książkę w historii działań wojennych. Kosy wojenne były później używane w Powstaniu Listopadowym w 1831 r., Powstaniu Styczniowym w 1863 r. i Powstaniu Śląskim w 1921 r. Określenie oddziału bojowego mianem „kosynierów” stosowano w Polsce jeszcze w 1939 r., jednak gdyńscy „kosynierzy” uzbrojeni byli nie w kosy, lecz w broń myśliwską.