Miasto Legnica zasłynęło z bitwy pod Legnicą, która rozegrała się w pobliskiej wsi Legnickie Pole 9 kwietnia 1241 r., podczas najazdu Mongołów na Polskę. Wojska chrześcijańskie dowodzone przez polskiego księcia Henryka II Pobożnego, wspierane przez szlachtę feudalną, w tym Polaków, bawarskich górników i zakony wojskowe, zostały zdecydowanie pokonane przez Mongołów. Chociaż Henryk został zabity, a jego wojska pokonane, ich napór na Europę został zatrzymany, kiedy zawrócili, aby wziąć udział w wyborach nowego chana (Wielkiego Chana) po śmierci Ögedei Khana w tym samym roku. Na pamiątkę tej bitwy co roku w Legnicy odbywają się niewielkie uroczystości.
EstablishmentEdit
Po śmierci Henryka jego najstarszy syn Bolesław II Łysy był jego następcą jako władca Dolnego Śląska do czasu, gdy w 1248 r. jego młodszy brat Henryk III Biały osiągnął pełnoletniość i rościł sobie prawa do sukcesji. Henryk III, wspierany przez szlachtę wrocławską, zmusił księcia do scedowania na niego centralnych części Dolnego Śląska, a sam Bolesław wycofał się do Legnicy. Ponadto popadł w konflikt ze swoim młodszym bratem Konradem, który, pierwotnie predestynowany do kariery kościelnej jako biskup Passau, również domagał się swojego udziału w podziale dóbr i musiał zostać spłacony przez Bolesława nowo utworzonym księstwem głogowskim w 1251 r.
Niemniej jednak syn Bolesława Henryk V Gruby, który w 1278 r. został następcą ojca, zdołał powiększyć terytorium księstwa, pokonując swego kuzyna Henryka Probusa, księcia wrocławskiego, i przy poparciu króla czeskiego Wacława II w 1290 r. zastąpił go na stanowisku księcia. W ten sposób dolnośląskie księstwa legnickie i wrocławskie były ponownie połączone do 1311 r. Ponieważ po śmierci Henryka V w 1296 r. jego najstarszy syn Bolesław III Szczodry był jeszcze niepełnoletni, król Wacław przejął nad nim opiekę, wzmacniając wpływy czeskie na Śląsku. W 1303 r. Bolesław III został zaręczony z córką Wacława Małgorzatą i bezskutecznie próbował w 1306 r. wstąpić na tron czeski po wymarłej dynastii Przemyślidów. Nie udało mu się utrzymać zjednoczonego księstwa i w 1311 r. doszło do kolejnego podziału Dolnego Śląska, a Wrocław przypadł jego młodszemu bratu Henrykowi VI Dobremu. Nawet władza Bolesława nad Legnicą była kwestionowana przez jego brata Władysława i w 1329 r. musiał on złożyć hołd królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu, aby zapewnić sobie panowanie.
Jako stolica księstwa na początku XIV w. Legnica była ważnym miastem Europy Środkowej, liczącym około 16 000 mieszkańców. Miasto zaczęło się szybko rozwijać po odkryciu złota w Kaczawie.
Panowanie czeskieEdit
Od 1329 r. wasal Czech, trwała słabość polityczna księstwa, spowodowana konfliktami wewnętrznymi między synami Bolesława – Wacławem i Ludwikiem Sprawiedliwym, wzmacniającymi wpływy monarchów czeskich. Gdy w 1419 r. wraz ze śmiercią księcia Wacława II wygasła legnicka gałąź Piastów śląskich, księstwo odziedziczył książę brzeski Ludwik II. Ponieważ sam Ludwik nie miał męskich spadkobierców, Legnica została w 1436 r. zaanektowana jako lenno przez króla czeskiego Zygmunta. Zmarły książę Ludwik II zapisał swoje dobra synom przyrodniego brata, księcia Henryka IX lubińskiego, jednak bez zgody czeskiego władcy. Ostatecznie w 1455 r. księstwo odziedziczył Fryderyk I, syn córki Ludwika, Jadwigi, który w 1469 r. został oficjalnie uwłaszczony przez króla Macieja Korwina.
Syn Fryderyka, Fryderyk II, książę od 1499 r., w 1520 r. ponownie odziedziczył księstwo brzeskie. Reformacja protestancka została wprowadzona w księstwie już w 1522 r., zdecydowanie propagowana przez teologów Caspara Schwenckfelda i Walentego Krautwalda, a ludność szybko przeszła na luteranizm. Doprowadziło to do konfliktu, gdy po śmierci króla czeskiego Ludwika II w bitwie pod Mohacem w 1526 r. ziemie Korony Czeskiej wraz z lennem legnickim zostały włączone do monarchii habsburskiej katolickiego króla Ferdynanda. Z kolei książę Fryderyk II podpisał pakt spadkowy z elektorem Hohenzollernów Joachimem II Hektorem Brandenburskim, kuzynem swojej drugiej żony Zofii. Jednak król Ferdynand I, odrzucając wszelkie wpływy Hohenzollernów na ziemiach habsburskich, uznał ten układ za nieważny.
Walki trwały nadal, choć na mocy pokoju westfalskiego z 1648 r. księstwo otrzymało oficjalną gwarancję wolności wyznania. Po śmierci ostatniego księcia piastowskiego, Jerzego Wilhelma, w 1675 r. Legnica przeszła pod bezpośrednie panowanie cesarza habsburskiego Leopolda I, mimo roszczeń elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma powołującego się na pakt o dziedziczeniu z 1537 r. Dla króla pruskiego Fryderyka Wielkiego stary spór był pretekstem do usprawiedliwienia jego kampanii podczas pierwszej wojny śląskiej: w 1742 r. większa część Śląska, w tym Legnica, została zajęta przez wojska pruskie po klęsce cesarzowej Marii Teresy w wojnie o sukcesję austriacką. Wreszcie w 1763 r. księstwo utraciło większość swoich przywilejów po włączeniu do Prus na mocy pokoju hubertusburskiego.