Materials at the Nanoscale
Podstawą technologii jest zrozumienie systemów materiałowych. Specyficzne właściwości materiałów są wymagane w zależności od zastosowania. Na przykład, przewodność elektryczna miedzi jest wykorzystywana do budowy obwodów, wytrzymałość betonu na ściskanie jest potrzebna do tworzenia drapaczy chmur, a trwałość i giętkość wulkanizowanej gumy jest ważna dla opon samochodowych. Im więcej rozumiemy na temat właściwości materiału, tym dalej możemy posunąć technologię.
Kiedy myślimy o właściwościach materiału, często sądzimy, że są one oparte wyłącznie na tym, z czego dany materiał jest wykonany. Metal przewodzi prąd, ponieważ jego atomy są połączone wiązaniami metalicznymi, które pozostawiają elektronom swobodę dryfowania po materiale pod wpływem pola elektrycznego. Beton jest mocny, ponieważ zawiera cement, który sztywno łączy ze sobą nieściśliwe kawałki piasku i żwiru. Wulkanizowana guma jest elastyczna, ale wciąż wytrzymała, ponieważ jest wykonana z elastycznych łańcuchów polimerowych, które są ze sobą mocno połączone.
 |
 |
 |
Jest jednak jeszcze coś, co może wpływać na zachowanie materiału: jego rozmiar. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku niektórych materiałów, gdy ich wymiary są zredukowane do nanoskali (tj. ich rozmiar może być racjonalnie wyrażony w nanometrach – na ogół mniejszych niż kilkaset nanometrów i mniejszych niż nanometr). Przewodnictwo elektryczne, reaktywność chemiczna, właściwości mechaniczne, a nawet sposób, w jaki materiał oddziałuje ze światłem, mogą się zmieniać w nanoskali.
W miarę postępu naszych możliwości tworzenia i badania nanomateriałów odkrywane są fascynujące i nieoczekiwane nowe właściwości. Otwiera to zupełnie nowe możliwości dla przyszłych technologii, które opierają się na wielkości materiału, jak również na jego właściwościach masowych. Naprawdę wkraczamy w erę nanotechnologii.
Czym są materiały 2D?
Nanomateriały można ogólnie sklasyfikować na podstawie całkowitej liczby ich nanoskopowych wymiarów:
- Jeśli wszystkie trzy wymiary materiału są nanowymiarowe, nazywa się go materiałem 0D (zero-dimensional), bardziej znanym jako nanocząstka.
- Jeśli dwa wymiary materiału są nanorozmiarowe, z drugim wymiarem znacznie większym (tak jak kawałek sznurka skurczony do maleńkiego rozmiaru), to jest to materiał 1D lub 'nanorurka/nanodrut’.
- Jeśli tylko jeden wymiar jest nanowymiarowy, byłby to materiał 2D – przypominający duży, ale bardzo cienki arkusz (jak kartka papieru).
- Wreszcie, jeśli materiał nie ma żadnych wymiarów, które są wystarczająco małe, aby uznać je za nanowymiarowe, to nie jest to nanomateriał. Zamiast tego, powinien być określany jako materiał „masowy” i to właśnie z tą klasą mamy do czynienia w naszym codziennym życiu.
Poniższa tabela zawiera uproszczone wyjaśnienie.
|
Liczba wymiarów nanoskopowych |
Klasyfikacja |
Przykład |
|
Kulka |
Wszystko, co można zobaczyć naocznie |
|
|
2D (nanosztuka) |
Grafen |
|
|
1D (nanorurka lub nanodrut) |
Nanorurka węglowa |
|
|
0D (nanocząstka) |
Kropka kwantowa |
W przypadku materiałów 2D, często możliwe jest zredukowanie grubości materiału do pojedynczego atomu. Tak jest w przypadku najbardziej znanego materiału 2D – grafenu – i to właśnie tam zachodzą najciekawsze zmiany właściwości.
 |
 |
 |
Nanorurki węglowe od 150 funtów
Przykłady materiałów 2D
Grafen był pierwszym „nowoczesnym” materiałem 2D, który został wyizolowany w 2004 roku . Od tego czasu pojawiły się dosłownie setki innych przykładów, o szerokim zakresie właściwości. Poniżej przedstawiono kilka z nich, które są obecnie aktywnie badane.
Grafen i heksagonalny azotek boru
Grafen jest połączoną kowalencyjnie heksagonalną siatką atomów węgla o grubości zaledwie jednego atomu (około 0,14 nm). Jest to półmetal (jego pasma przewodnictwa i walencyjne stykają się). Unikalna struktura pasmowa grafenu oznacza, że elektrony poruszają się w nim z bardzo dużą prędkością (około 1/300 prędkości światła), nadając mu fascynujące właściwości – takie jak niezrównane przewodnictwo cieplne.
Proszki grafenu od 123 funtów
Optycznie przezroczysty, grafen absorbuje tylko 2% padającego światła widzialnego i ma najwyższą wytrzymałość na rozciąganie spośród wszystkich materiałów. Pojedyncza monowarstwa grafenu, o grubości zaledwie 0,3 nm, byłaby w stanie utrzymać ciężar piłki nożnej. (rysunek piłki nożnej na monowarstwie)
Heksagonalny azotek boru (h-BN) jest izomorfem grafenu (ma taki sam wygląd krystalograficzny), ale posiada atomy boru i azotu zamiast węgla. W przeciwieństwie do grafenu, jest on izolatorem o szerokiej przerwie pasmowej.
Heksagonalny azotek boru od £395
Dichalcogenidy metali przejściowych (TMDCs)
Dichalcogenidy metali przejściowych (powszechnie określane jako TMDCs) mają wzór chemiczny MX2, gdzie M jest metal przejściowy (takie jak molibden (Mo) lub wolfram (W)) i X jest chalcogen (takie jak siarka (S), selen (Se) lub Tellurium (Te)). Masowe TMDC są van der Waals materiałów z każdej warstwy jest trzy atomy grubości, składający się z warstwy metalu umieszczone pomiędzy dwoma warstwami chalcogenide.
TDMCs mogą przyjmować różne struktury krystaliczne. Najczęściej spotykana jest faza 2H o symetrii trygonalnej, co skutkuje właściwościami półprzewodzącymi takimi jak posiadają MoS2, WS2, MoSe2. Te półprzewodniki mają pośrednią przerwę pasmową, gdy są w stanie sypkim. Dla monowarstw, pasmo staje się bezpośrednie i w zakresie widzialnym, co czyni je atrakcyjnymi dla optoelektroniki. Ruchliwość ładunków rzędu ~100-1000 cm2V-1s-1 czyni je popularnym wyborem dla tranzystorów 2D. Inną możliwą strukturą jest metaliczna faza 1T, która jest najbardziej stabilnym polimorfem WTe2.
Ditellurku wolframu pojedyncze kryształy od £396.60
Fosforen
Fosforen jest pojedynczą warstwą czarnego fosforu – warstwowego, stabilnego alotropu fosforu elementarnego. Jest to półprzewodnik z bezpośrednią przerwą pasmową o strukturze plastra miodu. Pasmo przenoszenia może być dostrajane w całym zakresie widzialnym poprzez układanie warstw jedna na drugiej. Posiada dobrą ruchliwość ładunków (~1000 cm2V-1s-1), co czyni go odpowiednim dla urządzeń optoelektronicznych i tranzystorów. Pofałdowana struktura fosforenu oznacza, że jego właściwości mogą się znacznie różnić w zależności od tego, w którym kierunku materiał jest mierzony.
Jednolite kryształy czarnego fosforu od £396
Xenes
Monowarstwy krzemu (silicen), germanu (germanen) i cyny (stanen), są zbiorczo znane jako Xenes (podążając za konwencją nazewnictwa grafenu). Mają one strukturę heksagonalną podobną do grafenu, ale są w różnym stopniu wypukłe. W przeciwieństwie do grafenu, nie można ich wyłuskać z materiału sypkiego i muszą być hodowane epitaksjalnie na podłożu, i generalnie zachowują silną interakcję z tym podłożem. Choć wciąż są w powijakach, ich potencjalne zastosowania sięgają od tranzystorów polowych do izolatorów topologicznych.
Ostatnio wyhodowano również 2D analogi antymonu i bizmutu (odpowiednio antymen i bizmut). Bizmut wykazuje potencjał dla zastosowań magnetoelektronicznych .
Jak tworzymy materiały 2D?
Możliwe jest wzięcie dowolnego materiału i rozcieńczenie go (aż do uzyskania grubości zaledwie kilku atomów) w celu stworzenia materiału 2D. Jednakże wiele materiałów (np. diamenty) posiada wiązania chemiczne zorientowane w 3 wymiarach, więc rozrzedzenie materiału wymaga przecięcia tych wiązań – pozostawiając je „dyndające”. Materiał 2D stworzony w ten sposób będzie miał dużą gęstość wiązań wiszących, które są chemicznie i energetycznie niestabilne i mogą zmusić materiał do zmiany struktury w celu obniżenia jego energii powierzchniowej.
Inny alotrop węgla – grafit – ma silne wiązania chemiczne tylko wzdłuż płaszczyzn w materiale. Płaszczyzny te są ułożone jedna na drugiej i trzymane razem przez słabe oddziaływanie van der Waalsa, a więc mogą być rozdzielone bez pozostawiania żadnych wiszących wiązań. W przypadku grafitu, pojedyncza płaszczyzna nazywana jest grafenem. Większość badanych materiałów 2D należy zatem do szerszej klasy materiałów warstwowych (lub materiałów van der Waalsa).
Istnieją dwie metody wytwarzania materiałów 2D:
i) Top-down (zacznij od materiału masowego i uczyń go cieńszym)
ii) Bottom-up (zacznij od składników atomowych i złóż je razem)
W obrębie każdego z tych podejść istnieje kilka podkategorii, każda z własnymi zaletami i wadami – wyjaśnionymi poniżej.
Top-down
-
Eksfoliacja mechaniczna – Powszechnie znana jako „metoda Scotch-tape”, została po raz pierwszy użyta do stworzenia jednowarstwowego grafenu. Kawałek taśmy klejącej jest nakładany na powierzchnię warstwowego materiału, a następnie odklejany, zabierając ze sobą płatki (składające się z niewielkiej liczby warstw). Taśma może być następnie przyciśnięta do podłoża, aby przenieść płatki do badań. Wydajność monowarstwy w tym procesie jest niska (otrzymane płatki są w większości wielowarstwowe), nie ma kontroli nad ich wielkością i kształtem. Jednakże, rozmiar monowarstwowych płatków, które można wytworzyć jest rozsądny (od kilku mikronów do ~100 mikronów), a jakość monowarstw jest doskonała – z bardzo małą ilością defektów ze względu na brak obróbki chemicznej.
Jest to również odpowiednia technika dla wszystkich materiałów van der Waalsa. Z tych powodów mechaniczna eksfoliacja pozostaje popularna w badaniach laboratoryjnych, ale nie jest skalowalna do integracji z nowymi technologiami.
Mechaniczna eksfoliacja polega na zdzieraniu kolejnych warstw z materiału Van der Waalsa za pomocą taśmy.
Jednolite kryształy selenku indu (II) z Ł397.10
-
Eksfoliacja cieczowa – Kolejna metoda mechaniczna, eksfoliacja cieczowa polega na wykorzystaniu rozpuszczalnika organicznego jako medium do przeniesienia siły mechanicznej na materiał warstwowy (często w postaci proszku) zawieszony w cieczy. Sonikacja powoduje przyłożenie naprężeń rozciągających do warstw, wymuszając ich rozdzielenie. Aby poprawić wydajność jednowarstwową, istnieją różne warianty – takie jak wprowadzenie reaktywnych jonów (pomiędzy warstwy materiału, które tworzą pęcherzyki wodoru), które rozpychają warstwy, lub które szybko mieszają roztwór, aby stworzyć dodatkową siłę ścinającą na warstwach.
Ta metoda jest wysoce skalowalna, ale ma kilka wad. Wydajność monowarstwy jest znowu ogólnie niska, a płatki są często mniejsze niż 100 nm w rozmiarze (z powodu zastosowanych sił rozrywających je). Wynikowe płatki mogą również potencjalnie mieć wysoką gęstość defektów i pozostałości rozpuszczalnika po usunięciu z roztworu, co czyni je nieodpowiednimi do wielu zastosowań optoelektronicznych.
Wyłuszczanie cieczowe często wykorzystuje pęcherzyki powietrza do wymuszenia rozejścia się warstw.
Dwusiarczek molibdenu w proszku od £168.20
Od spodu
-
Chemiczne osadzanie z fazy gazowej – Proces ten polega na przepuszczaniu jednego lub większej liczby gazów prekursorowych (które zazwyczaj zawierają składniki atomowe wymaganego filmu) przez ogrzewany piec, w którym będą one reagować razem lub z podłożem i tworzyć cienką warstwę wymaganego materiału. Proces ten został z powodzeniem zastosowany do hodowli grafenu i TMDC. Kilka parametrów (takich jak ciśnienie i skład gazu, temperatura i czas reakcji) musi być kontrolowanych, ponieważ wpływają one na grubość, jakość i skład warstw. Chociaż proces ten jest bardziej złożony i kosztowny niż większość technik top-down, jest on wysoce skalowalny, a jakość wytwarzanych warstw zbliża się do jakości warstw mechanicznie złuszczanych.
-
Synteza chemiczna oparta na roztworach – Opracowano wiele technik syntezy materiałów 2D za pomocą mokrych technik chemicznych. Należą do nich wysokotemperaturowe reakcje chemiczne w roztworze, wzrost indukowany przez interfejs (reakcje zachodzą tylko na powierzchni cieczy), łączenie nanocząstek w większe arkusze i wiele innych. Każda metoda jest szczególnie dobrze dostosowana do określonego rodzaju materiału 2D, a wszystko od grafenu i TMDC do jednowarstwowych metali może być syntetyzowane przy użyciu odpowiedniej techniki.
Rozmiar poprzeczny płatków wytwarzanych tymi metodami jest na ogół niewielki (<100’s nm), a techniki te mają ten sam problem pozostałości rozpuszczalnika, co eksfoliacja cieczą. Jednak dla pewnych zastosowań skalowalność, niski koszt i wszechstronność tych technik sprawia, że synteza chemiczna jest najlepszą metodą do produkcji na dużą skalę.
Dlaczego materiały 2D różnią się od materiałów masowych?
Sprowadza się to do trzech powodów:
-
Usuwanie oddziaływań van der Waalsa – Warstwowy materiał masowy składa się z wielu kowalencyjnie połączonych płaszczyzn utrzymywanych razem przez słabe oddziaływania van der Waalsa. Kiedy na materiał działa siła, te siły van der Waalsa mogą być łatwo pokonane i materiał pęka – przez co wydaje się słaby. Z drugiej strony, wiązania kowalencyjne, które utrzymują atomy razem w warstwach, są w rzeczywistości bardzo silne. W monowarstwie występują tylko wiązania kowalencyjne. Usuwając „słabe ogniwa” z materiału, wydaje się on być znacznie mocniejszy. Na przykład, grafen ma wytrzymałość na rozciąganie 1000 razy większą niż grafit, i podczas gdy grafitowy ołówek może być łatwo złamany, grafen jest ponad 100 razy mocniejszy niż stal.
Grafit (po lewej) można łatwo złamać z powodu słabych międzypłaszczyznowych sił Van der Waalsa, podczas gdy grafen (po prawej) ma tylko wiązania kowalencyjne i dlatego jest niezwykle wytrzymały – monowarstwa jest wystarczająco mocna, aby utrzymać piłkę nożną.
-
Zwiększenie stosunku powierzchni do objętości – Stosunek powierzchni do objętości materiału określa, jak duża jego część jest wystawiona na działanie środowiska. Jest to ważne dla reakcji chemicznych – im więcej reagentów jest w kontakcie z materiałem, tym szybciej może zachodzić reakcja, więc materiały 2D są bardziej reaktywne niż ich masowe odpowiedniki. Sprawia to również, że materiały 2D są bardziej wrażliwe na otoczenie, efekt ten jest wykorzystywany w czujnikach opartych na materiałach 2D.
Gdy obiekt jest dzielony na mniejsze elementy, jego całkowita powierzchnia wzrasta. Od lewej do prawej: obiekt masowy jest dzielony na arkusze 2D – odsłaniając czerwone powierzchnie, arkusze są dzielone na pręty 1D – dalej odsłaniając niebieskie powierzchnie. Wreszcie, pręty są podzielone na kropki – odsłaniając dodatkowe zielone powierzchnie.
-
Uporządkowanie elektronów w płaszczyźnie – Elektroniczne i optyczne właściwości materiału zależą od jego pasmowej struktury elektronicznej. Opisuje ona sposób poruszania się elektronów w materiale i jest wynikiem periodyczności jego struktury krystalicznej. Kiedy materiał przechodzi od struktury objętościowej do dwuwymiarowej, periodyczność jest usuwana w kierunku prostopadłym do płaszczyzny, co może znacznie zmienić strukturę pasmową. Zmienione struktury pasmowe są odpowiedzialne za niezwykle wysoką przewodność grafenu i fluorescencję monowarstwy MoS2.
Schemat struktury pasmowej (po lewej) bulk i (po prawej) monowarstwy MoS2 pokazujący przejście z pośredniej do bezpośredniej przerwy pasmowej, któremu towarzyszy poszerzenie przerwy pasmowej. Innym efektem ograniczenia wymiarowego jest zmniejszenie ekranowania dielektrycznego pomiędzy elektronami i dziurami w półprzewodnikach. Kiedy jest mniej materiału do ekranowania pola elektrycznego, nastąpi wzrost interakcji Coulomba i silniej związane ekscytonów – co czyni je bardziej stabilne niż ekscytonów znalezionych w materiałach luzem. Jeśli ekscytony są zamknięte w płaszczyźnie, która jest cieńsza niż ich promień Bohra (tak jak w przypadku wielu półprzewodników 2D), kwantowe zamknięcie spowoduje wzrost ich energii w porównaniu z masowymi ekscytonami, zmieniając długość fali światła, które absorbują i emitują.
Jego energia może być nieco dostrojona poprzez zmianę liczby warstw w materiale 2D (tj. struktura dwuwarstwowa będzie absorbować/emitować światło o niższej energii niż jednowarstwowa). Jednakże, może to również wpłynąć na strukturę pasmową, powodując zmiany w innych właściwościach (na przykład, dwuwarstwowy MoS2 staje się nieemisyjny w porównaniu do monowarstwy z powodu zmian w strukturze pasma elektronowego).
Zastosowania materiałów 2D
Zmiana właściwości, spowodowana zmniejszeniem wymiarowości materiałów 2D, oznacza, że są one często dobrze dopasowane do zastosowań, w których materiał masowy byłby nieodpowiedni. Poniżej znajduje się lista niektórych z najbardziej obiecujących zastosowań.
- Tranzystory i czujniki
Tranzystory FET (Field-effect transistors) zostały wykonane z różnych półprzewodzących materiałów 2D, takich jak TMDCs i czarny fosfor . Ich dobra ruchliwość ładunku i umiarkowane przerwy pasmowe czynią je dobrymi kandydatami do tego zastosowania.
Bezwzględny azotek boru jest często używany jako dielektryk bramki. Pomimo swojego nieodłącznego braku przerwy pasmowej, grafen był również używany jako kanał aktywny w tranzystorach poprzez otwieranie przerwy pasmowej metodami takimi jak inżynieria stanów brzegowych, domieszkowanie chemiczne lub stosowanie pól elektrycznych.
Przewagą materiałów 2D nad konwencjonalnym krzemem jest ich wrodzona elastyczność. W połączeniu z odpowiednimi substratami, materiały 2D mogą być używane do tworzenia elastycznych obwodów. Chociaż nadal istnieją pewne problemy z produkcją na dużą skalę wysokiej jakości warstw 2D, które byłyby wymagane przez przemysł elektroniczny, tranzystory pozostają jednym z najbardziej obiecujących zastosowań. Czujniki oparte na FET zostały wyprodukowane z 2D TMDC, które mogą wykrywać szereg chemikaliów w zakresie części na milion lub lepszym, w tym trietyloaminę, tlenek azotu, amoniak i dwutlenek azotu poprzez pomiar zmian przewodności po wystawieniu na działanie tych chemikaliów.
Platynowe chipy testowe FET, tylko 149 zł
- Fotodetektory
Wiele TMDC (np. MoS2, MoSe2, WS2 i WSe2) oraz czarny fosfor mają przerwę pasmową w obszarze optycznym lub bliskiej podczerwieni i dobre właściwości transportu ładunku. Pojedyncza monowarstwa TMDC (o grubości < 1nm) może pochłaniać do 10% padającego światła widzialnego, co odpowiada około 100nm krzemu. Ze względu na cienkość monowarstw, absorpcja ta nie jest wystarczająca dla fotowoltaiki o wysokiej wydajności. Można je jednak wykorzystać do produkcji wysokowydajnych fotodetektorów. Urządzenie wyprodukowane z mechanicznie złuszczonej monowarstwy MoS2 osiągnęło czułość ~103 A/W w zakresie spektralnym 400nm-680nm , podczas gdy połączenie MoS2 z grafenem w heterostrukturze osiągnęło czułość 108 .
- Elektrody do baterii
Elektrody do baterii jonowych i superkondensatorów wymagają materiałów przewodzących prąd elektryczny o dużej powierzchni do przechowywania dużych gęstości jonów. Grafen otrzymał pewną uwagę jako możliwy następca elektrod grafitowych ze względu na jego wyższy stosunek powierzchni do masy, wyższą przewodność, większą wytrzymałość mechaniczną i elastyczność, co może prowadzić do mocniejszych, lżejszych akumulatorów o większej gęstości mocy i szybszych czasach ładowania. Dużo uwagi poświęcono również 2D MoS2 jako możliwej elektrodzie. Podczas gdy jest on półprzewodnikiem w swojej najbardziej stabilnej strukturze krystalicznej 2H, może być przygotowany w taki sposób (zazwyczaj poprzez chemiczną eksfoliację), że przyjmuje metaliczną fazę 1T. Elektrody utworzone z ułożonych w stos monowarstw 1T wykazały wyższe gęstości mocy i energii niż elektrody oparte na grafenie .
- Informacje o izolatorach topologicznych
Informacje o izolatorach topologicznych (TI) są materiałami, które zachowują się jak izolatory, z wyjątkiem ich krawędzi, gdzie mogą przewodzić elektrony z dużą wydajnością. Elektrony o przeciwnych spinach poruszają się po krawędziach w przeciwnych kierunkach. TI mogą znaleźć praktyczne zastosowanie w urządzeniach elektronicznych małej mocy i spintronicznych (gdzie spin elektronów jest wykorzystywany do kodowania informacji lub poprawy wydajności urządzenia). Oczekuje się, że kseny (w szczególności bizmuten i stanina) będą działać jako TI. TMDC WTe2 może być przełączany między izolatorem topologicznym a nadprzewodnikiem za pomocą pola elektrycznego .
- Valleytronics
Valleytronics wykorzystuje właściwość nośników ładunku w niektórych TDMC (np. MoS2, WS2) zwaną „polaryzacją doliny”. Właściwość ta jest związana ze spinem i momentem pędu elektronu i dziury. Spolaryzowane wzbudzenie optyczne pozwala na selektywne wzbudzenie określonej doliny, a tym samym nośników o określonym spinie. Ten dodatkowy stopień swobody otwiera możliwości tworzenia nowych urządzeń optoelektronicznych do przetwarzania i przechowywania danych. Valleytronics jest omówiona bardziej szczegółowo tutaj.
- Electric Field Effect in Atomically Thin Carbon Films, KS. Novoselov et al., Science, 306, 666-669 (2004)
- Two-dimensional materials from high-throughput computational exfoliation of experimentally known compounds, N. Mounet et al., Nature Nanotechnology, 13, 246-252 (2018)
- Measurement of the Elastic Properties and Intrinsic Strength of Monolayer Graphene, C. Lee et al., Science, 321, 385-388 (2008)
- Epitaxial Growth and Air-Stability of Monolayer Antimonene on PdTe2, X. Wu et al., Advanced Materials, 29, 1605407 (2017)
- Bismuthene on a SiC substrate: A candidate for a high-temperature quantum spin Hall material, F. Reis et al., Science, 357, 287-290 (2017)
- Feature-rich magneto-electronic properties of bismuthene, SC. Chen et al., New J. Phys., 20, 062001 (2018)
- Single-layer MoS2 transistors, B. Radisavljevic et al, Nature Nanotechnology, 6, 147-150 (2011)
- Black phosphorus field-effect transistors, L. Li et al, Nature Nanotechnology, 9, 372-377 (2014)
- Flexible Black Phosphorus Ambipolar Transistors, Circuits and AM Demodulator, W. Zhu et al., Nano Lett., 15, 1883-1890 (2015)
- Chemical Vapor Sensing with Monolayer MoS2, F. Perkins et al., Nano Lett., 13, 668-673 (2013)
- Fabrication of Single- and Multilayer MoS2 Film-Based Field-Effect Transistors for Sensing NO at Room Temperature, H. Li et al., Small, 8, 63-67 (2012)
- Sensing Behavior of Atomically Thin-Layered MoS2 Transistors, D. Late et al., ACS Nano, 7, 4879-4891(2013)
- Extraordinary Sunlight Absorption and One Nanometer Thick Photovoltaics Using Two-Dimensional Monolayer Materials, M. Bernardi et al., Nano Lett., 13, 3664-3670 (2013)
- Ultrasensitive photodetectors based on monolayer MoS2, O. Lopez-Sanchez et al., Nature Nanotechnology, 8, 497-501 (2013)
- Ultrahigh-Gain Photodetectors Based on Atomically Thin Graphene-MoS2 Heterostructures, W. Zhang et al., Scientific Reports, 4, 3826 (2014)
- Liquid-Mediated Dense Integration of Graphene Materials for Compact Capacitive Energy Storage, X. Yang et al., Science, 341, 534-537 (2013)
- Towards ultrahigh volumetric capacitance: graphene derived highly dense but porous carbons for supercapacitors, Y. Tao et al., Scientific Reports, 3, 2975 (2013)
- An Advanced Lithium-Ion Battery Based on a Graphene Anode and a Lithium Iron Phosphate Cathode, J. Hassoun et al., Nano Lett., 14, 4901-4906 (2014)
- Metaliczne nanosieci MoS2 w fazie 1T jako materiały elektrodowe superkondensatorów, M. Acerce et al., Nature Nanotechnology, 10, 313-318 (2015)
- Buckled two-dimensional Xene sheets, A. Molle et al., Nature Materials,16, 163-169 (2017)
- Nadprzewodnictwo indukowane bramką w monowarstwowym izolatorze topologicznym, E. Sajadi et al., Science, 362, 922-925 (2018)
- Elektrycznie przestrajalne nadprzewodnictwo o niskiej gęstości w monowarstwowym izolatorze topologicznym, V. Fatemi et al., Science, 362, 926-929 (2018)
Błąd cieczy: Could not find asset snippets/crosslinks-2d-materials.liquidLiquid error: Could not find asset snippets/crosslinks-2d-materials.liquid