PAULINA DO CORAÇÃO AGONIZANTE DEJESUS
(1865 – 1942)
foto
Matka Paulina od Agonizującego Serca Jezusa (Amabile Lucia Visintainer), urodziła się 16 grudnia 1865 r. w Vigolo Vattaro w prowincji Trydent we Włoszech. Jak wszyscy inni mieszkańcy tej okolicy, jej rodzice byli praktykującymi katolikami i byli bardzo biedni. We wrześniu 1875 roku jej rodzina, wraz z wieloma innymi mieszkańcami Trydentu, wyemigrowała do stanu Świętej Katarzyny w Brazylii, tworząc w ten sposób miasto Vigolo, które obecnie jest częścią gminy Nova Trento. Po przyjęciu pierwszej komunii w wieku około dwunastu lat, Amabile zaczęła uczestniczyć w życiu parafialnym: katechizacja dzieci, odwiedziny chorych i sprzątanie kaplicy w Vigolo.
W dniu 12 lipca 1890 roku Amabile i jej przyjaciółka Virginia Rosa Nicolodi zaopiekowały się kobietą chorą na raka. W ten sposób powstało Zgromadzenie Małych Sióstr Niepokalanego Poczęcia, które uzyskało aprobatę wielebnego José de Camargo Barros, biskupa Kurytyby. W grudniu tego samego roku Amabile, wraz ze swoimi dwiema pierwszymi towarzyszkami, Virginią i Teresą Anną Maule, złożyła śluby zakonne i przyjęła imię Siostry Pauliny od Agonizującego Serca Jezusa. Świętość życia i gorliwość apostolska Matki Pauliny i jej sióstr towarzyszek przyciągały wiele powołań, pomimo ubóstwa i trudności, w jakich żyły. W 1903 roku Matka Paulina została wybrana przełożoną generalną „na całe życie” i opuściła Nowy Trydent, aby zająć się sierotami, dziećmi byłych niewolników oraz starymi i opuszczonymi niewolnikami w dzielnicy Ipiranga w Saõ Paulo.
W 1909 roku Matka Paulina została usunięta ze stanowiska przełożonej generalnej przez wielebnego Duarte Leopoldo e Silva, arcybiskupa Saõ Paulo, i wysłana do pracy z chorymi w „Santa Casa” i starszymi w Hospicjum Świętego Wincentego a Paulo w Bragança Paulista, nie mogąc już dłużej pełnić aktywnej roli w swoim Zgromadzeniu. Były to lata naznaczone modlitwą, pracą i cierpieniem, które przyjęła i znosiła, aby Zgromadzenie Małych Sióstr mogło kontynuować swoją drogę i aby „nasz Pan był znany, kochany i uwielbiany przez wszystkie dusze na całym świecie”. W 1918 roku, za zgodą Arcybiskupa Duarte, została wezwana przez Przełożoną Generalną Matkę Vicencia Teodora do Domu Macierzystego w Ipiranga, gdzie miała pozostać aż do śmierci. Tam prowadziła życie ukryte, przeplatane modlitwą i pełną miłości pomocą niedomagającym siostrom.
Została uznana za „Czcigodną Matkę Założycielkę”, gdy 19 maja 1933 r. Stolica Apostolska przyznała Zgromadzeniu Małych Sióstr „Dekret pochwalny”, a także podczas obchodów 50-lecia jego założenia 12 lipca 1940 r., gdy Matka Paulina napisała swój Testament duchowy: „Bądźcie pokorne. Ufajcie zawsze i bardzo Opatrzności Bożej; nigdy nie pozwólcie się zniechęcić, mimo przeciwnych wiatrów. Powtarzam: ufajcie Bogu i Maryi Niepokalanej, bądźcie wierni i podążajcie naprzód!”.
Od 1938 roku Matka Paulina zaczęła doświadczać poważnych problemów zdrowotnych z powodu cukrzycy. Po dwóch operacjach amputowano jej najpierw środkowy palec u nogi, a następnie prawą rękę. Ostatnie miesiące życia spędziła całkowicie niewidoma. 9 lipca 1942 roku zmarła z ostatnimi słowami: „Niech się dzieje wola Boża”.
Duchowość ignacjańska, którą Matka Paulina otrzymała od swoich kierowników duchowych, ma swoje własne cechy charakterystyczne. Uczyniły one z „Czcigodnej Matki Założycielki” kobietę zakonną, w której można podziwiać w stopniu wybitnym czy wręcz heroicznym cnoty teologiczno-religijne: głęboką wiarę i bezgraniczną ufność w Boga, gorącą miłość do Jezusa obecnego w Eucharystii, czułe i synowskie nabożeństwo do Maryi Niepokalanej, przywiązanie i ufność do „naszego dobrego świętego Józefa”, cześć dla osób sprawujących władzę w Kościele, a także dla przywódców religijnych i cywilnych; bezgraniczną Miłość do Boga wyrażającą się w czynach służby wobec najuboższych i najbardziej potrzebujących braci i sióstr. Całe życie Matki Pauliny można podsumować tytułem nadanym jej przez mieszkańców Vigolo w Nowym Trydencie: „pielęgniarka”, czyli „bycie dla innych”; albo ten, który dziś nadają jej ci, którzy są jej oddani i Małe Siostry: „cała dla Boga i dla swoich braci”. Pokora doprowadziła Matkę Paulinę do zaparcia się samej siebie, aby Zgromadzenie mogło kontynuować swoją działalność. Najbardziej świetlaną kartę świętości i pokory Matki Pauliny zapisała jej postawa, gdy abp Duarte ogłosił jej usunięcie z zarządu generalnego: „Rzuciła się na kolana… upokorzyła się… odpowiedziała, że jest jak najbardziej gotowa oddać Zgromadzenie… ofiarowała się spontanicznie, by służyć Zgromadzeniu jako podwładna”.
Po zakończeniu Kapituły Generalnej w sierpniu 1909 roku rozpoczął się smutny i zasłużony holokaust Matki Założycielki. Arcybiskup zadecydował, że „powinna ona żyć i umrzeć jako podwładna”. W rzeczywistości żyła w cieniu aż do śmierci, w zjednoczeniu z Bogiem, jak oświadczyła swojemu kierownikowi duchowemu, o. Luigiemu Marii Rossiemu SJ: „Obecność Boga jest dla mnie tak bliska, że wydaje mi się niemożliwe, abym ją straciła; i ta obecność daje mojej duszy radość, której nie potrafię opisać”.
Charyzmat, który Matka Paulina pozostawiła swemu Zgromadzeniu, polega na wrażliwości, by usłyszeć wołanie rzeczywistości z jej potrzebami, oraz na gotowości służenia w Kościele najbardziej potrzebującym i tym, którzy żyją w sytuacjach wielkiej niesprawiedliwości, w duchu ubóstwa, pokory i życia wewnętrznego. Jest to służba, która karmi się duchowością eucharystyczno-maryjną. Dzięki tej duchowości każda Mała Siostra czyni Jezusa, obecnego w Eucharystii, centrum swego życia, karmionego czułym nabożeństwem do Niepokalanej Dziewicy i do dobrego Ojca św. Józefa.
Pierwsza święta Brazylii została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II 18 października 1991 r. we Florianopolis w stanie Święta Katarzyna w Brazylii.
Matce Paulinie zawierzamy naród brazylijski, Kościół w Brazylii i Zgromadzenie Małych Sióstr Niepokalanego Poczęcia, a także wszystkich, którzy przyczynili się do jej kanonizacji.