Proces akulturacji został zdefiniowany przez Browna jako „proces adaptacji do nowej kultury”, który obejmuje nową orientację myślenia i odczuwania ze strony osoby uczącej się L2. Według Browna, ponieważ kultura jest integralną częścią człowieka, proces akulturacji nabiera głębszego wymiaru, gdy na scenę wkracza kwestia języka. Schumann oparł swój model akulturacji na dwóch grupach czynników: społecznych i psychologicznych. Schumann twierdzi, że stopień, w jakim uczący się języka drugiego akulturują się w stosunku do kultury grupy języka docelowego (TL), zależy od czynników społecznych i psychologicznych; te dwa rodzaje czynników określają odpowiednio poziom dystansu społecznego i psychologicznego, jaki uczący się L2 ma w trakcie nauki języka docelowego. Dystans społeczny, jak zauważa Ellis, dotyczy stopnia, w jakim poszczególni uczący się mogą identyfikować się z członkami grupy TL, a tym samym mogą nawiązać z nimi kontakt. Dystans psychologiczny to stopień, w jakim poszczególni uczący się czują się swobodnie w swoim zadaniu nauki języka docelowego. Schumann identyfikuje osiem czynników, które wpływają na dystans społeczny: dominacja społeczna, wzór integracji, zamknięcie, spoistość, czynnik wielkości, zgodność kulturowa, czynnik postawy i zamierzona długość pobytu. Schumann identyfikuje również trzy czynniki wpływające na dystans psychologiczny: motywację, postawę i szok kulturowy. Schumann starał się później rozszerzyć model akulturacji poprzez ocenę współczesnych modeli kognitywnych dotyczących przyswajania języka drugiego, w tym teorii kognitywnej McLaughlina, podejścia empirycznego Hatcha i Hawkinsa, modelu wiedzy i wymiarów kontroli Białegostoku i Ryana, ram aktywnej kontroli myśli Andersona oraz ram koneksjonistycznej pamięci leksykalnej Gassera.