Moment (momentum) był średniowieczną jednostką czasu. Ruch cienia na zegarze słonecznym obejmował 40 momentów w godzinie słonecznej, czyli dwunastą część okresu między wschodem a zachodem słońca. Długość godziny słonecznej zależała od długości dnia, która z kolei zmieniała się w zależności od pory roku. Chociaż długość chwili we współczesnych sekundach nie była więc stała, przeciętnie chwila odpowiadała 90 sekundom. Doba słoneczna może być podzielona na 24 godziny o równej lub nierównej długości, te pierwsze nazywane są naturalnymi lub równonocnymi, a te drugie sztucznymi. Godzina dzieliła się na cztery puncta (kwadranse), dziesięć minuta, czyli 40 momentów.
Jednostka ta była używana przez średniowiecznych rachmistrzów przed wprowadzeniem zegara mechanicznego i systemu bazowego 60 pod koniec XIII wieku. Jednostka ta nie byłaby używana w życiu codziennym. Dla średniowiecznych zwykłych ludzi głównym wyznacznikiem upływu czasu było wezwanie do modlitwy w odstępach całego dnia.
Najwcześniejsze znalezione odniesienie do momentu pochodzi z pism Czcigodnego Bedy z VIII wieku, który opisuje system jako 1 godzinę słoneczną = 4 punkty = 5 punktów księżycowych = 10 minut = 15 części = 40 momentów. Beda został przywołany pięć wieków później przez Bartholomeusa Anglicusa w jego wczesnej encyklopedii De Proprietatibus Rerum (O właściwościach rzeczy), jak również Rogera Bacona, do którego czasu moment był dalej podzielony na 12 uncji po 47 atomów każda, chociaż żadne takie podziały nigdy nie mogły być użyte w obserwacji z użyciem sprzętu używanego w tamtym czasie.