Ogłuszenie mięśnia sercowego

W kardiologii ogłuszony mięsień sercowy to stan, w którym pewien odcinek mięśnia sercowego (odpowiadający obszarowi dużej okluzji wieńcowej) wykazuje formę nieprawidłowości kurczliwości. Jest to segmentalna dysfunkcja, która utrzymuje się przez zmienny okres czasu, około dwóch tygodni, nawet po ustąpieniu niedokrwienia (np. poprzez angioplastykę lub operację pomostowania aortalno-wieńcowego). W tej sytuacji, podczas gdy przepływ krwi w mięśniu sercowym (MBF) wraca do normy, funkcja jest nadal obniżona przez zmienny okres czasu.

Kardiologia

Oszołomienie mięśnia sercowego to odwracalne zmniejszenie funkcji skurczu serca po reperfuzji, które nie jest spowodowane uszkodzeniem tkanek lub zmniejszonym przepływem krwi.

Po wystąpieniu całkowitego niedokrwienia, mięsień sercowy natychmiast przełącza się z glikolizy tlenowej na glikolizę beztlenową, co skutkuje zmniejszoną zdolnością do wytwarzania wysokoenergetycznych fosforanów, takich jak ATP i fosforan kreatyny. W tym momencie brak energii i nagromadzenie mleczanów powoduje ustanie skurczu w ciągu 60 sekund od niedokrwienia (tj. okluzji naczynia). Następnie następuje okres „ogłuszenia mięśnia sercowego”, w którym dochodzi do odwracalnego uszkodzenia niedokrwiennego. W około 30 minut po rozpoczęciu całkowitego niedokrwienia uszkodzenie staje się nieodwracalne, kończąc w ten sposób fazę ogłuszenia mięśnia sercowego.

Kliniczne sytuacje ogłuszonego mięśnia sercowego to:

• ostry zawał mięśnia sercowego (AMI)
• po przezskórnej angioplastyce wieńcowej (PTCA)
• po operacji kardiochirurgicznej
• „neurogenne” ogłuszenie mięśnia sercowego po ostrym zdarzeniu naczyniowo-mózgowym, takim jak krwotok podpajęczynówkowy
• u pacjentów poddawanych przewlekłej hemodializie, przewlekłe ogłuszenie mięśnia sercowego może prowadzić do niewydolności serca

.