Letnia susza 1988 w Stanach Zjednoczonych była najbardziej rozległe w wielu latach. Ponieważ susza rozwijała się w różnych miejscach w różnym czasie, nie wszystkie efekty regionalne można przypisać tej samej przyczynie. Wzdłuż zachodniego wybrzeża i w północno-zachodnich Stanach Zjednoczonych warunki suszy rozwinęły się w 1987 r. w związku z El Niño z lat 1986-1987 na tropikalnym Oceanie Spokojnym. Rekordowo niskie opady deszczu od kwietnia do czerwca 1988 r. doprowadziły do szybkiego rozwoju suszy w północno-środkowej części Stanów Zjednoczonych. Silne warunki antycyklonalne i przesunięty na północ jet stream w górnej atmosferze nad Ameryką Północną przez cały ten okres były tylko częścią wyraźnej i charakterystycznej fali anomalii w cyrkulacji atmosferycznej, która wydawała się emanować z tropikalnego Pacyfiku. Poniżej średniej temperatury powierzchni morza wzdłuż równika na Pacyfiku północną wiosną 1988 roku, w połączeniu z cieplejszą niż zwykle wodą od 10 do 20 stopni N, doprowadziło do powstania przesuniętej na północ, ale wciąż aktywnej międzyzwrotnikowej strefy konwergencji (ITCZ) na południowy wschód od Hawajów. Wyniki z atmosferycznego modelu fal planetarnych w stanie ustalonym wskazują, że atmosferyczne anomalie cieplne związane z przesuniętym ITCZ mogą wymusić anomalny ciąg fal przez Amerykę Północną, podobny do obserwowanego. Procesy zachodzące na powierzchni ziemi prawdopodobnie przyczyniły się do nasilenia i trwałości suszy, jednak główną przyczyną były najprawdopodobniej wielkoskalowe perturbacje cyrkulacji atmosferycznej związane z naturalnymi zmianami w sprzężonym systemie atmosfera-ocean na tropikalnym Pacyfiku.