Partial weight bearing is a generally accepted principle of rehabilitation following trauma or reconstructive surgery of the lower extremity. Porównano indywidualne obciążenia dynamiczne podczas częściowego noszenia ciężaru ciała do określonego poziomu obciążenia 200 N u 23 pacjentów, którzy doznali złamania kończyny dolnej i 11 zdrowych ochotników, wykorzystując dynamiczne pomiary nacisku podeszwy. We wszystkich grupach zaobserwowano nadmierne obciążenie dynamiczne w stosunku do wstępnie zbadanego statycznie poziomu 200 N. Maksymalny poziom siły wynosił do 690 N u młodych pacjentów i do 580 N u starszych pacjentów poza zalecanym obciążeniem statycznym. Żaden ze zdrowych ochotników nie był w stanie utrzymać się w granicach zadanego obciążenia 200 N. W grupie pacjentów w podeszłym wieku zadany poziom obciążenia został przekroczony o co najmniej 38 N (119%). Dla porównania, pacjenci starsi wykazywali statystycznie istotnie wyższe maksymalne siły niż pacjenci młodzi podczas dwóch pierwszych dni testu (p = 0,007 i 0,013). W trzecim dniu testu maksymalne siły kontaktu z podłożem były średnio o 71 N większe niż w grupie pacjentów młodych. Analiza całek czasowych sił (impulsów przenoszonych na podłoże) wykazała wyższe wartości u osób starszych niż u młodych pacjentów. Różnice te były istotne statystycznie w pierwszych dwóch dniach testu (p = 0,006 i 0,037).
Badanie to sugeruje, że konwencjonalna koncepcja pooperacyjnego częściowego obciążania rozpoczynającego się od 200 N i stopniowego zwiększania poziomu obciążenia aż do pełnego obciążania nie jest zasadna w praktyce klinicznej.