Ziemskie obrazy o wysokiej rozdzielczości kątowej planetoidy (2) Pallas w bliskiej podczerwieni zostały wykorzystane do określenia jej właściwości fizycznych (kształt, wymiary, orientacja przestrzenna i rozkład albedo).
Pozyskaliśmy i przeanalizowaliśmy obserwacje z optyki adaptatywnej (AO) w paśmie J/H/K z Keck II i Very Large Telescope, wykonane podczas czterech opozycji Pallas w latach 2003-2007, z rozdzielczością przestrzenną 32-88 km (skale obrazu 13-20 km/piksel). Poprawiamy nasze wyznaczanie rozmiaru, kształtu i bieguna dzięki nowatorskiej metodzie, która łączy nasze dane AO z 51 wizualnymi krzywymi blasku obejmującymi 34 lata obserwacji, jak również archiwalne dane okultacyjne.
Uzyskany tutaj model kształtu Pallas dobrze odtwarza zarówno przewidywany kształt Pallas na niebie (średnie odchylenie profilu krawędzi 0,4 piksela), jak i zachowanie krzywej blasku (średnie odchylenie 0,019 mag) we wszystkich rozpatrywanych epokach. Rozwiązaliśmy niejednoznaczność bieguna i stwierdziliśmy, że współrzędne wektora spinowego są w granicach 5° od = w ekliptycznym układzie odniesienia J2000.0, wskazując na dużą skośność około 84°, co prowadzi do wysokiego kontrastu sezonowego. Najlepsze dopasowanie trójosiowo-elipsoidalne zwraca promienie elipsoidalne a=275km,b=258km, i c=238km. Z masy Pallas wyznaczonej przez perturbacje grawitacyjne na innych mniejszych ciałach (1.2±0.3)×10-10M⊙, , otrzymujemy gęstość 3.4±0.9gcm-3 znacznie różniącą się od gęstości Ceres typu C (1) wynoszącej 2.2±0.1gcm-3 . Biorąc pod uwagę podobieństwa widmowe Pallas i Ceres w zakresie fal widzialnych i bliskiej podczerwieni, może to wskazywać na fundamentalne różnice w składzie wewnętrznym lub strukturze tych dwóch ciał.
Zdefiniowaliśmy planetocentryczny system długości geograficznej dla Pallas, zgodnie z wytycznymi IAU. Przedstawiamy również pierwsze mapy albedo Pallas obejmujące ∼80% powierzchni w paśmie K. Mapy te ujawniają obiekty o średnicach w zakresie 70-180 km i kontraście albedo około 6% w odniesieniu do średniego albedo powierzchni.