Od stycznia 1988 r. do maja 1992 r, 33 wcześniaki (wrodzone, wiek ciążowy poniżej 35 tygodni), włączone do terapii respiratorem (przed 6 godziną życia) z powodu ciężkiego zespołu zaburzeń oddychania (RDS), były badane w celu sprawdzenia, czy pierwszy pęcherzykowo-tętniczy gradient tlenu (AaDO2) po rozpoczęciu wentylacji mechanicznej może być wykorzystany jako predyktor czasu trwania intubacji. Chorych podzielono na trzy grupy: 9 przypadków bez chorób towarzyszących lub ciężkich powikłań, które udało się ekstubować (grupa I), 10 przypadków z chorobami towarzyszącymi lub ciężkimi powikłaniami, które udało się ekstubować (grupa II) oraz 14 przypadków, w których zgon nastąpił przed ekstubacją (grupa III). Po intubacji badano zależność między pierwszą wartością AaDO2 a czasem trwania intubacji w późniejszym okresie. Istotną korelację między AaDO2 a liczbą dni intubacji wykazano tylko w grupie I (r = 0,93, p < 0,001). Pomiędzy grupami średnie wieku ciążowego, punktacja w skali Apgar, dane dotyczące pierwszej próbki gazu w krwi tętniczej i ustawień respiratora po intubacji oraz AaDO2 nie różniły się statystycznie. Wyniki sugerują, że pierwsze AaDO2 nie może być użyte do przewidywania śmiertelności i zachorowalności, ale może być użyte jako predyktor liczby dni intubacji u niemowląt z RDS, które przeżyły, bez chorób towarzyszących lub ciężkich powikłań. Jeśli pacjent z RDS, który przeżył, nie jest ekstubowany w przewidywanym terminie, należy szukać możliwych chorób towarzyszących lub ciężkich powikłań.