Pietro Vannucci

Pietro Perugino, urodzony jako Pietro Vannucci, był malarzem szkoły umbryjskiej, którego styl znalazł wpływ w klasycznej ekspresji wysokiego renesansu. W młodym wieku dziewięciu lat terminował u Benedetto Bonfigli (1420 – 1496). Następnie przeniósł się do Arezzo, a potem do Florencji, gdzie asystował Andrei del Verrocchio (1435 – 1488), u boku młodego Leonarda da Vinci (1452 – 1519). Przed wstąpieniem do cechu św. Łukasza w 1472 r. uczył się także stosowania perspektywy w malarstwie od Piero della Francesca (1412 – 1492). To właśnie we Florencji Perugino był również jednym z pierwszych praktyków malarstwa olejnego.

Powrócił na krótko do rodzinnej Perugii (od której pochodzi jego imię), a następnie przeniósł się do Rzymu około 1480 roku. Tam jego prace w Kaplicy Sykstyńskiej, we współpracy z Pinturicchio (1452 – 1513), zostały porzucone na rzecz dzieł Michała Anioła (1475 – 1564). Następnie podróżował tam i z powrotem pomiędzy Perugią, Florencją i Rzymem, otrzymując zamówienia z pracowni we Florencji. Z tego okresu, a obecnie w Galerii Uffizi, pochodzi jego Pieta, dzieło nietypowe, o którym mówi się, że jest surowe jak na artystę niegdyś sentymentalnego i pobożnego, choć być może jest to wczesna oznaka twierdzenia Vasariego, że był on człowiekiem mało religijnym. Chociaż zauważono, że jego autoportret, również w Galerii Uffizi, jest opatrzony religijną frazą Timete Deum, co jest pewną sprzecznością dla artysty, który otwarcie nie wierzył w nieśmiertelność duszy.

W Perugii otrzymał zamówienie na Salę Cambio (bankierów), gdzie być może pomagał mu młody Rafael (1483 – 1520). W miastach tych wykonał kilka dzieł, w tym także w Trevi, gdzie powstały jego ostatnie freski. Inne jego dzieła w Galerii Uffizi to Madonna z dzieckiem i świętymi, Portret Francesco dell Opere, Portrety Don Biago Milanesi i Baldassarre Vallombrosano oraz Agonia w ogrodzie.

(Ten tekst został zaadaptowany z www.wikipedia.org entry on Perugino, dostępnego na licencji GNU Free Documentation.)