Ludzie angażują się w zachowania żywieniowe jako kwestię przetrwania, zazwyczaj każdego dnia. Oznacza to, że musimy dokonywać wyborów dotyczących tego, co, kiedy i ile zjeść. W przeciwieństwie do naszych przodków, których głównym zadaniem było poszukiwanie pożywienia, które dostarczy energii i składników odżywczych, te wybory stały się trudniejsze w dzisiejszych czasach. W społeczeństwach zachodnich, a zwłaszcza zachodnioeuropejskich, jedzenie jest obfite, tanie i dostępne w ogromnej różnorodności. Co więcej, jedzenie jest zachowaniem zasadniczo nagradzającym, a przez to nieodłącznie związanym z nastrojem i emocjami (Vögele i Gibson, 2010).
W związku z tym uznaliśmy, że uzasadnione jest utworzenie nowej sekcji specjalistycznej poświęconej determinantom i konsekwencjom zachowań żywieniowych oraz mechanizmom ich modulacji. Celem Frontiers in Eating Behavior jest budowanie wiedzy na temat zachowań żywieniowych poprzez łączenie naukowców o różnym doświadczeniu, np. badaczy zajmujących się podstawowymi procesami związanymi z zachowaniami żywieniowymi, badaczy klinicznych badających psychologiczne, fizjologiczne i żywieniowe aspekty zaburzeń odżywiania oraz praktyków, takich jak psychologowie kliniczni, lekarze i inni pracownicy służby zdrowia. Jak dotąd, ten nowy dział specjalistyczny jest pierwszym i jedynym czasopismem w otwartym dostępie z szerokim zakresem na temat zachowań żywieniowych, obejmującym różne metodologie i populacje badawcze.
Gdy ludzie mają niedobór energii, złożona gra procesów fizjologicznych sygnalizuje mózgowi, że jedzenie powinno być spożywane, tzn. osoba czuje się głodna. Po spożyciu wystarczającej ilości pokarmu, procesy te sygnalizują, że należy zakończyć konsumpcję, co oznacza, że dana osoba czuje się syta lub najedzona (Benelam, 2009). Niemniej jednak, ta homeostatyczna regulacja jedzenia jest stale podważana i unieważniana przez wszechobecność jedzenia i wskazówek z nim związanych. Oznacza to, że jedzenie może być wyzwalane nawet przy braku głodu lub przedłużone poza stan sytości (Lowe i Butryn, 2007). Znanych jest wiele czynników, które determinują lub kierują zachowaniami żywieniowymi w sposób automatyczny i ukryty (Cohen i Farley, 2008). Na przykład, jedzenie może być inicjowane lub przedłużane przez obecność innych osób, czyli jest zależne od czynników społecznych (Herman i Polivy, 2004). Na wybór i konsumpcję żywności duży wpływ mają również czynniki środowiskowe, np. reklama, opakowanie, wielkość porcji, oświetlenie i wiele innych (Stroebele i De Castro, 2004; Cohen i Babey, 2012). W związku z tym, aby odżywiać się zdrowo, tj. dostarczać organizmowi zarówno jakościowo, jak i ilościowo odpowiednich składników odżywczych, konieczne jest stałe monitorowanie i samoregulacja jedzenia. Jednocześnie zdrowe odżywianie się oznacza również możliwość czerpania przyjemności z jedzenia bez utraty kontroli nad nim. Wiele osób potrafi to robić z powodzeniem, jednak niektóre wykazują nadmierną regulację zachowań żywieniowych, co prowadzi do niedowagi i niedożywienia. Przypadki anorexia nervosa znane są od dawna (Bemporad, 1996). Po drugiej stronie skrajności, trwałe niepowodzenia w samoregulacji mogą skutkować nadwagą i otyłością. Podobnie jak w przypadku anoreksji, otyłość jest odwiecznym stanem zdrowia (Haslam, 2011), ale jej rozpowszechnienie dramatycznie wzrosło w drugiej połowie XX wieku (Stroebe, 2008). Podczas gdy wskaźniki chorobowości w krajach zachodnich wydają się stabilizować, wskaźniki ciężkiej otyłości nadal rosną (Bessesen, 2008; Yanovski i Yanovski, 2011), a kraje nowo uprzemysłowione wydają się nadrabiać zaległości (Finucane i in., 2011).
W większości przypadków otyłość jest wynikiem złych nawyków żywieniowych – a nie kompulsywnych napadów obżarstwa – które przyczyniają się do umiarkowanej średniej dziennej nadwyżki spożycia energii nad wydatkowaniem energii (Rogers, 2011). Niektóre osoby jednak wykazują regularne objadanie się (binge eating), które definiuje się jako spożywanie dużych ilości jedzenia w dyskretnym okresie czasu z poczuciem braku kontroli nad jedzeniem, co wiąże się z wyraźnym niepokojem (American Psychiatric Association, 2013). Częstość występowania zaburzeń jedzenia w nadmiernych ilościach (binge eating disorder, BED) jest zwiększona u osób otyłych, ale nie wszyscy pacjenci z BED muszą być otyli. Ponadto, istnieją osoby, które regularnie spożywają posiłki, ale stosują zachowania kompensacyjne, takie jak wymioty, aby zapobiec przybieraniu na wadze. Stąd pacjenci z bulimia nervosa (BN) mają przeważnie prawidłową wagę (Thompson, 2003).
W przeciwieństwie do anoreksji i otyłości, BED i BN zostały po raz pierwszy opisane w XX wieku, ale ich historia badań obejmuje jeszcze kilka dekad (Stunkard, 1959; Russell, 1979). Zarówno zaburzenia odżywiania, jak i otyłość wiążą się z powikłaniami medycznymi i są naznaczone cierpieniem psychologicznym oraz współwystępującymi zaburzeniami psychicznymi (Thompson, 2003), z których najbardziej rozpowszechnione są zaburzenia nastroju i lękowe (Vögele i Gibson, 2010). Dlatego nie dziwi fakt, że istnieje wiele czasopism naukowych, które poświęcone są publikowaniu badań dotyczących etiologii i leczenia tych zaburzeń.
Oprócz zaburzeń odżywiania i otyłości, istnieje ogromna liczba zachowań żywieniowych, które zasługują na naukową analizę i dyskusję. Na przykład, istnieją pewne problematyczne zachowania żywieniowe, które nie są uwzględnione w aktualnych podręcznikach diagnostycznych, ale są stale dyskutowane pod względem ich znaczenia klinicznego (por. Corsica i Pelchat, 2010; Vandereycken, 2011), np. nocne jedzenie (Stunkard i in., 1955), ortoreksja (Bratman i Knight, 2001) lub uzależnienie od jedzenia (Randolph, 1956). Ponadto istnieje szereg zachowań żywieniowych, które nie odzwierciedlają zaburzeń jedzenia per se, ale mimo to wydają się być związane ze sporadycznym przejadaniem się i umiarkowaną nadwagą, np. powściągliwe lub emocjonalne jedzenie (Herman i Mack, 1975; Macht i Simons, 2011). W związku z tym uznano, że niektóre zachowania żywieniowe mogą być odwzorowane na kontinuum od normalnego do zaburzonego jedzenia (np. Lowe et al., 1996).
W związku z tym niewłaściwe wydaje się koncentrowanie na zaburzeniach odżywiania i otyłości jako oddzielnych jednostkach. Rozumiemy, że misją Frontiers in Eating Behavior jest stworzenie obrazu jedzenia i jego zaburzeń na kontinuum od zdrowych praktyk żywieniowych do zaburzonych zachowań żywieniowych. Dlatego też wyniki podstawowych badań nad zachowaniami żywieniowymi są ważne dla zrozumienia zaburzeń odżywiania. Mogą one obejmować badania nad tym, jak jedzenie i bodźce pokarmowe są przetwarzane w mózgu, mechanizmami leżącymi u podstaw udanej i nieudanej samoregulacji jedzenia lub społecznymi i środowiskowymi uwarunkowaniami oraz różnicami indywidualnymi w wyborze i konsumpcji żywności. Ponadto, istnieje coraz więcej dowodów na to, że zachowania żywieniowe, np. preferencje żywieniowe, są kształtowane przez interakcje gen-środowisko we wczesnym dzieciństwie. Niemniej jednak, rola doświadczenia lub uczenia się (np. warunkowanie klasyczne, uczenie się przez obserwację) jest kluczowa w rozwoju zachowań żywieniowych u małych dzieci, które mogą przenosić się na dorosłość (Havermans, in press). Dlatego też lepsze zrozumienie rozwojowych aspektów zachowań żywieniowych jest niezbędne do zrozumienia zachowań żywieniowych w wieku dorosłym. Z drugiej strony, wyniki badań klinicznych mogą poszerzyć naszą wiedzę na temat zagadnień nieklinicznych, które są istotne dla większości ludzi. Na przykład, badania nad czynnikami wyzwalającymi i metodami leczenia w celu ograniczenia nadmiernego objadania się mogą być również przydatne w zwiększaniu skuteczności diety lub skłanianiu do dokonywania zdrowszych wyborów żywieniowych u osób z nadwagą bez zaburzeń odżywiania.
W związku z tym zachęcamy badaczy do oderwania się od izolowanych, kategorycznych poglądów na temat normalnego i zaburzonego odżywiania, koncepcji homeostatycznych i hedonicznych lub mechanizmów fizjologicznych i psychologicznych. Mamy nadzieję, że Frontiers in Eating Behavior zwiększy świadomość bardziej kompleksowego spojrzenia na zachowania żywieniowe i posunie naprzód nasze rozumienie zachowań, które są niezbędne dla naszego przetrwania jako jednostki i jako gatunku.
.