Dyskusja
Według zoonotycznego zarażenia pomiędzy człowiekiem a zwierzętami, te pasożyty, A. reconditum i D. immitis są bardzo ważne w obszarach endemicznych i coroczne badania są niezbędne do wykrywania, leczenia i kontroli zarażenia.11
Fundamentalnie, dorosłe stadium D. immitis jest patogenne. Jest to najczęstsze zakażenie w klimacie tropikalnym, subtropikalnym i umiarkowanym.12 Dirofilarioza jest jednym z najważniejszych zakażeń przenoszonych przez wektory, przez ponad 60 gatunków komarów.
Zakażenie Dirofilaria na obszarach endemicznych rozszerza się. Iran jest jednym z obszarów endemicznych tej infekcji. W Iranie, D. immitis zakażenie psa został po raz pierwszy zgłoszony w 1970 roku. Do tej pory, w różnych rejonach Iranu, D. immitis był oznaczany metodami parazytologicznymi (tj. metodą Knotta) i serologicznymi. Zarażenie tym pasożytem zostało wykryte w większości regionów z wyjątkiem Mashhad. Mikrofilaria jest obecna w nocy (od 23:00 do 1:00) we krwi, jednakże istnieje swego rodzaju przemienność, która różni się w zależności od kraju, godzin i pór roku, która jest zwykle najbardziej widoczna w godzinach popołudniowych i w sezonie letnim. W Iranie, w badaniu przeprowadzonym przez Ranjbar Bahadori i Eslami, zaobserwowano wzrost liczby mikrofilarów policzonych w 1 mL krwi o 1:00 w nocy (3316 mikrofilarów) i spadek o 12:00 w południe (668 mikrofilarów).13 Wyniki te były zgodne z badaniami przeprowadzonymi przez Eslami i Meshgi na zarażonych psach w Teheranie i Tabrizie.14 W tym badaniu próbki były pobierane w godzinach popołudniowych, jak również w sezonie letnim.
Również odsetek zakażeń D. immitis u psów o różnym przeznaczeniu i w różnych regionach Iranu przedstawia się następująco: na zachodzie od Morza Kaspijskiego (51,40%), na wschodzie od Morza Kaspijskiego (7,69%), Urmia, prowincja Azarbaijan Zachodni (24,80% u owczarków), Tabriz, prowincja Azarbaijan Wschodni (8,40% u psów miejskich i wiejskich), Meshkinshahr, prowincja Ardabil (34.60% u owczarków), Shiraz, prowincja Fars (9,50%) i Ahvaz, prowincja Khuzestan (11,70% u owczarków), Teheran, prowincja Teheran (2,00%) i Garmsar, prowincja Semnan (12,29% u bezpańskich psów).9,15-19 Jak widać, odsetek owczarków zarażonych D. immitis w prowincji Hamedan był niższy niż w przypadku owczarków z prowincji Azarbaijan Zachodni (Urmia), Ardabil (Meshkin-shahr) i prowincji Khuzestan (Ahvaz).
Najważniejszym czynnikiem w epidemiologii tego pasożyta są warunki pogodowe. Porównanie pogody wymienionych obszarów wykazało, że wskaźnik temperatury w prowincji Hamadan był mniejszy niż w mieście Tabriz (8,40%), z zimną pogodą i suchym klimatem, jednak był większy niż w mieście Meshkinshahr (34,60%), z zimną i stosunkowo suchą pogodą, podczas gdy roczny poziom opadów i wilgotności w Meshkinshahr był wyższy niż w Hamadan.
Wydaje się, że wśród wymienionych czynników, poziom opadów i wilgotności jest ważniejszy niż pozostałe czynniki klimatyczne. Temat ten porównuje infekcje na wschód od Morza Kaspijskiego (7,69%) z umiarkowaną pogodą, wilgotnym klimatem i mniejszą ilością rocznych opadów oraz na zachód od Morza Kaspijskiego (51,40%) z umiarkowaną pogodą, wilgotnym klimatem i większą ilością rocznych opadów.9,16,17
W niniejszych badaniach spośród 157 pobranych próbek łącznie 22 przypadki (14,00%) były zakażone mikrofilariami, z czego 15 przypadków (9,55%) było zakażonych A. reconditum, a siedem przypadków (4,45%) D. immitis.
W wynikach morfometrycznych średnia długość mikrofilarii D. immitis wynosiła 311,79 ± 9,83 µm, a A. reconditum 228,16 ± 12,08 µm. Wyniki długości mikrofilarii w tym badaniu były zgodne z innymi badaniami prowadzonymi w Iranie i innych krajach. Wyniki wykazały taką samą czułość obu metod. Jednak swoistość metody molekularnej była wyższa.
Ogólnie wiek zakażenia był różny u psów, w większości obszarów zakażenie określano między 3 a 15 rokiem życia. W tym badaniu, badane psy, pod względem grup wiekowych podzielono na cztery kategorie (< 1, 1-2, 2-3, ≥ 4), najwyższy odsetek zakażeń obserwowano w grupie wiekowej 4 lat.
Występowanie mikroflory we krwi oznacza zakażenie, jednakże istotnym jest fakt, że około 30,00% zakażonych psów z dorosłymi robakami nie posiadało żadnej mikroflory w układzie krwionośnym. Dlatego też czułość zmodyfikowanego testu Knotta i testów molekularnych była niewystarczająca i dawała wyniki fałszywie ujemne. Może istnieć konkretna przyczyna braku zakażenia. Jednakże zmodyfikowany test Knotta jest tani i stosunkowo szybki, i pozostaje do wykorzystania jako dobra metoda diagnostyczna.
Sekwencje ITS2 między D. immitis i A. reconditum mają wspólne sekwencje, jak również różne sekwencje, w tym badaniu sekwencja ITS2 została użyta do różnicowania. Ze względu na różnice możliwe było istnienie szczepów w obrębie D. immitis, co wymaga dalszej oceny, a wyniki sekwencjonowania potwierdziły, że A. reconditum ma ten sam rodzaj i gatunek w różnych częściach świata. Jak dotąd w GeneBank nie odnotowano sekwencji genów ITS2 Dirofilaria i Acanthocheilonema z Iranu. Poziom zarażenia w Iranie jest różny na różnych obszarach. Najwyższy wskaźnik zarażenia D. immitis odnotowano w prowincji Gilan (51,40%) u bezpańskich psów, a najniższy w mieście Mashhad (0,00%). Również zarażenia w regionach tropikalnych, takich jak miasta Shiraz i Ahvaz u psów owczarskich lub psów wiejskich o różnym przeznaczeniu były notowane odpowiednio na poziomie 9,50% i 11,70%.9,18
Niemniej jednak, zarażenie Dirofilaria u zwierząt mięsożernych nie było badane w wielu częściach Iranu. Wskaźnik zarażenia, 8,40%, u psów w mieście Tabriz o niższych temperaturach i wilgotności jest prawie identyczny w porównaniu do prowincji Hamadan. Również w Meshkinshahr wskaźnik zakażenia u psów wynosił 34,60%. Zanieczyszczenie wyżej wymienionych obszarów w prowincji Hamadan było znacznie niskie. Konieczne jest jednak dalsze pobieranie próbek, aby ustalić dokładniejszy status tego zakażenia. Po ustaleniu znaczenia tego zagadnienia, konieczne jest przeprowadzenie szerszych badań dotyczących częstości występowania zakażenia w kraju oraz jego przenoszenia i dystrybucji.
.