DISCUSSION
AAs to nieprawidłowe wyrostki małżowiny przedniej, które utrzymują się podczas wczesnego rozwoju embrionalnego. Embrionalne elementy małżowin usznych pojawiają się w czwartym tygodniu ciąży. Komponenty małżowiny usznej rozwijają się z boku jamy ustnej i stopniowo przesuwają się na boki i grzbietowo w trakcie rozwoju. Lokalizacja AAs jest skorelowana z przebiegiem rozwoju embrionalnego trzech wzgórków pierwszego łuku gardłowego. Dlatego też nieprawidłowe wyrostki rozwojowe mogą być zlokalizowane w obrębie zakrzywionego trójkąta od rowka jamy ustnej do małżowiny usznej przedniej, pomiędzy grzbietem spiralnym a płatkiem ucha (ryc. 1). Lokalizacje te korelowały z naszymi ustaleniami dotyczącymi rozmieszczenia AAs. W kilku innych badaniach opisywano te nieprawidłowe wyrostki skórne jako znamiona przeduszne. W badaniach tych uznano inne przydatki skórne, które nie były zlokalizowane w okolicy przedusznej, za warianty AAs. Te wyrostki skórne mogą jednak występować w okolicy policzkowej lub wewnątrzaustralnej. Dane z naszego badania wykazały, że policzkowe AA występowały w 5,0% przypadków, a wewnątrzaustne w 27,6%. W innych badaniach wyrostki skórne uznawane są za dodatkowe trogi. Nasze badania wykazały, że 73,5% AA przedusznych i 91,0% wewnątrzusznych znajdowało się w okolicy tragusa. Większość AA była zlokalizowana w okolicy tragusa i miała potencjał do przekształcenia się w tragus. Można je określić mianem tragi akcesoryjnych. Jednakże AA przedkruczołowe, przedlobalne, kruczołowe i lobalne były również obecne i mogły nie mieć potencjału do rozwinięcia się w tragus. Mogły natomiast rozwinąć się w małżowinę uszną lub płatek ucha. Niektóre badania opisują te wyrostki skórne jako AAs , my również proponujemy, aby AA było najbardziej właściwym określeniem dla tych nieprawidłowych wyrostków skórnych. Najczęściej występującymi podtypami w okolicy przedusznej i wewnątrzusznej były podtypy przedtragalne i śródtragalne. Przedtragalne i śródtragalne AA mogą być przeznaczone do formowania tragusa i mogą mieć to samo pochodzenie, co embrionalny wzgórek. Park opisał jednostkę zwaną „hillock 2”, która może być najczęstszym elementem tych wad rozwojowych. Co ciekawe, zaobserwowaliśmy, że wiele przedtragalnych lub śródtragalnych AA było zgrupowanych w pary, podczas gdy większość AA w innych miejscach była jednego typu. Dalsze badania embriologiczne są wymagane w celu wyjaśnienia tej obserwacji.
A kształt został sklasyfikowany zgodnie z wzorem wypukłości nad powierzchnią jako szypułkowy, bezstylowy, areolarny, resztkowy lub przygnębiony. Szypułkowe i bezszypułkowe wzory były klasyfikowane jako kuliste, jajowate, płatowate lub guzkowate zgodnie z ich kształtami ciała. Większość AA (81,7%) była bezstylowa lub szypułkowa. Wzory areolarne, resztkowe i wgłębione były mniej powszechne i stanowiły 12,9% przypadków. Te niewielkie wzory były również anomaliami rozwojowymi trzech wzgórz pierwszego łuku gardłowego. Podczas procesu formowania się przedniej struktury małżowiny usznej nieznana przeszkoda mogła spowodować, że wzgórki utworzyły wypukłość, wgłębienie lub inną anomalię morfologiczną. Uważamy, że AA mogą być dobrze opisane na podstawie tych wzorców i kształtów.
Rozkład AA według lokalizacji i kształtu obserwowany w naszym ośrodku (tabele 2 i i3)3) może różnić się od rozkładu w populacji ogólnej. Nasze wyniki mogły być nieobiektywne, ponieważ nasz ośrodek specjalizuje się w wykonywaniu operacji rewizyjnych zniekształceń tragicznych. W naszej populacji badanej było więcej deformacji tragicznych niż w populacji ogólnej. W naszej klasyfikacji deformacje tragiczne zostały sklasyfikowane w zależności od kształtu. Większość z tych anomalii została zakwalifikowana do kategorii sessile lobed i intratragal AAs. Tak więc w ogólnej populacji osób z AA rozkład kształtu może być podobny do tego w naszych przypadkach z okolicy przedusznej lub policzkowej. Wzór szypułkowy był najczęstszy w okolicy przedusznej (44,4%) i policzkowej (62%). Owalny i szypułkowy lub odstający kształt był najczęstszy w okolicy przedusznej (43%) i policzkowej (32%). Ponadto, w ogólnej populacji osób z AA, podtyp intratragalny (25,1%) może być znacznie rzadszy niż w naszej populacji badawczej, a podtyp pretragalny (49,6%), zwłaszcza superior pretragalny (27,6%), może być znacznie częstszy.
Większość AA ma korzeń chrzęstny. Wskaźnik obecności korzenia chrzęstnego wyniósł 78,4%. Każdy wzgórek pierwszego łuku gardłowego rozwija się w każdy element przedniej małżowiny usznej. Krążek spiralny i tragus mają podstawę w postaci struktury chrzęstnej, natomiast płatek ucha nie. Założyliśmy, że obecność korzenia chrzęstnego w AA zależy od lokalizacji i odpowiednio przeanalizowaliśmy jego obecność. Założyliśmy, że wzgórek embrionalny z potencjałem do rozwinięcia się w spiralną bruzdę lub tragus wymaga korzenia chrzęstnego, a wzgórek z potencjałem do rozwinięcia się w płat ucha może nie wymagać korzenia chrzęstnego. Wśród wzorów pedunculated i sessile, wszystkie podtypy precrural i intracrural miały korzeń chrzęstny, ale 2% podtypów prelobal i 0% podtypów intralobal miało korzeń chrzęstny. Przedlobalne lub wewnątrzlobalne AA mogą być przeznaczone do rozwinięcia się w płat uszny, co oznacza, że podstawa chrzęstna byłaby zbędna. Co ciekawe, 96% podtypów górnego przedtragala, 65% środkowego przedtragala i 36% podtypów dolnego przedtragala miało podstawę chrzęstną. Górna część przedtragalnych AA może mieć duże prawdopodobieństwo rozwinięcia się w spiralną bruzdę lub tragus, które mają podstawę chrzęstną, podczas gdy dolna część przedtragalnych AA może mieć duże prawdopodobieństwo rozwinięcia się w płatek ucha, który nie ma podstawy chrzęstnej. Niezależnie od tego, czy AA znajdował się w okolicy policzkowej, przedusznej czy wewnątrzusznej, korzeń chrzęstny był skierowany w stronę położenia bruzdy tragohellicznej lub tragusa małżowiny usznej, który może tworzyć wzgórek zarodkowy. Ponadto, zaobserwowaliśmy wiele przedtrzonowych lub wewnątrztrzonowych AA, które nie miały korzenia chrzęstnego, ale zamiast tego miały pasmo włókniste skierowane w kierunku spiralnej bruzdy lub tragusa.
Podsumowując, pod względem lokalizacji, AA zostały sklasyfikowane jako wewnątrzaustralne, przedaustralne i policzkowe. AA śródtorebkowe podzielono na typy śródścienne, wewnątrztorebkowe i wewnątrzkostne. AA przeduszne podzielono na typy przedkorowe, przedkorowe górne, przedkorowe środkowe, przedkorowe dolne i przedkorowe globalne. AA policzkowe podzielono na przednie policzkowe i tylne policzkowe. Pod względem wzoru wypukłości AA zostały sklasyfikowane jako szypułkowe, odstające, areolarne, resztkowe i wgłębione. Wzorce szypułkowy i bezstrzałkowy zostały podzielone na kuliste, owalne, płatowate i guzkowate. Najczęstszym podtypem lokalizacji był superior pretragal (41,0%) w okolicy przedusznej, intratragal (91,0%) w okolicy wewnątrzusznej i posterior buccal (54,0%) w okolicy policzkowej. Najczęstszym wzorem i kształtem protruzji był szypułkowato-owalny w okolicy przedusznej (27,8%) i policzkowej (28,0%), a w okolicy wewnątrzaustralnej – bezsezonowy, płatowaty (48,7%). Obecność korzenia chrząstki była zależna od lokalizacji. Jeśli chodzi o lokalizację i kształt, najczęstszym typem AA przedpiersiowego był superior pretragal pedunculated ovoid AA (13,2%) z korzeniem chrzęstnym, którego kodem było PTsPO+. System kodowania KHU może okazać się szczególnie przydatny w informowaniu o lokalizacji, kształcie i obecności chrząstki AA. Chociaż badanie było ograniczone przez fakt, że wszystkie dane pochodziły z jednej instytucji, spodziewamy się, że ten nowy system klasyfikacji i kodowania może zapewnić ramy dla zarządzania AAs.