Porch, zadaszona konstrukcja, zwykle otwarta po bokach, wystająca z fasady budynku i służąca do ochrony wejścia. Jest ona również znana w Stanach Zjednoczonych jako weranda i czasami określana jako portyk. Loggia może również służyć jako ganek.
Niewiele jest materialnych dowodów na istnienie ganku przed okresem starożytności klasycznej, chociaż egipskie malowidła ścienne wydają się wskazywać, że ganki były sporadycznie używane na domach. Jednym z najważniejszych greckich ganków jest ten z Wieży Wiatrów w Atenach (100 p.n.e.), w którym dwie kolumny prostego porządku korynckiego niosą fronton. Domy rzymskie miały czasem długie kolumnady, które służyły jako ganki wychodzące na ulicę. Typ ten został przeniesiony do bazylik wczesnochrześcijańskich i był prawdopodobnie używany jako formalne wejście do narteksu, który sam w sobie był strukturą przypominającą ganek, w budynkach takich jak bazylika starego św. Piotra (Rzym, ad 330).
W okresie romańskim dostojne wejście do kościoła z kolumnadą zostało zastąpione prostym, wystającym gankiem przykrywającym zachodnie drzwi, jak w XII-wiecznym San Zeno Maggiore w Weronie we Włoszech, w którym kolumny są uniesione na marmurowych lwach, motywie często spotykanym w Lombardii.
We Francji, zwłaszcza w Burgundii, ganek rozwinął się w sklepioną strukturę o dużej wysokości i znaczeniu, długą na dwa lub więcej przęseł, a czasem tak szeroką jak cały kościół. Ganek kościoła opactwa w Vézelay (1132-40) jest dużym i szczególnie dobrym przykładem tego typu, który czasami nazywany jest przedsionkiem kościoła.
Podczas ery gotyku, w angielskich budynkach kościelnych powstały dwa główne typy ganków. Pierwszym z nich był mały, dwuspadowy ganek, który wystawał z północnej lub południowej ściany nawy, a nie z zachodnich drzwi, które, w przeciwieństwie do zachodnich drzwi wielkich katedr francuskich, były często małe i niewyróżniające się. Drugi typ kruchty, zwany galileą, został rozwinięty do tego stopnia, że stał się niemal osobnym budynkiem. Galele w średniowiecznych kościołach mogły być używane jako sądy lub miejsca, w których leżały zwłoki przed pochówkiem, ale prawdopodobnie służyły głównie jako kaplice dla pokutników przed przyjęciem ich do ciała kościelnego.
W Niemczech, kościoły z okresu gotyku płomienistego były często zdobione zachodnimi gankami o fantastycznym bogactwie, z dużym wykorzystaniem cuspingu, tracerii i baldachimów, jak w podwójnie sklepionym wejściu katedry w Ulm (ok. 1390) i trójkątnym ganku katedry w Regensburgu, Szwajcaria (1482-86).
W okresie renesansu ganki były zazwyczaj portykami z kolumnami. Proste ganki z dwoma lub czterema kolumnami były bardzo powszechne w architekturze domowej w Anglii i Stanach Zjednoczonych, od końca XVIII wieku.