Historyczny rozwój prawa dostępu do informacji
Do połowy XX w. powstało wiele systemów tajemnicy służbowej (np. brytyjska ustawa o tajemnicy służbowej z 1911 r.), ale rozwój szerszej rodziny praw dostępu do informacji jest głównie zjawiskiem drugiej połowy wieku. Ma ona swoje źródła w reakcji na totalitaryzm, w braku zaufania do państwa demokratycznego, w konsumeryzmie i w libertarianizmie. Nasila się dyskusja, czy prawa zapisane w tych ustawach są podstawowymi prawami człowieka. Międzynarodowe instrumenty prawne wspierają argument, że prawa do prywatności informacji mają taki status (na przykład Europejska Konwencja Praw Człowieka). W drugiej połowie XX wieku pojawiły się jednak sugestie, że Europejski Trybunał Praw Człowieka był skłonny wywnioskować prawo do informacji, choćby częściowe, z innych praw zawartych w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
Rozprzestrzenianie się tej rodziny praw w świecie zachodnim i poza nim było wspierane przez darczyńców i agencje rozwoju (które postrzegają wolność informacji jako zabezpieczenie przed korupcją) oraz przez bloki handlowe (zwłaszcza Unię Europejską, która dążyła do zawarcia umów ze swoimi partnerami handlowymi w celu zabezpieczenia stosowania zasad ochrony danych do transgranicznych przepływów danych).
Szybkość rozwoju praw dostępu do informacji gwałtownie wzrosła w ostatnich dwóch dekadach XX wieku. Pojawienie się społeczeństwa informacyjnego oznaczało, że kontrola dostępu do informacji stała się źródłem większej siły ekonomicznej i społecznej. Zmiany technologiczne przyniosły ze sobą również szereg nowych wyzwań prawnych, nie tylko tych dotyczących zdefiniowania w ustawie podstawowych pojęć informacyjnych, których znaczenie uległo zmianie w środowisku elektronicznym (np. „oryginał” i „zapis”).
Andrew McDonald