Ludzkość zawsze była zainteresowana badaniem i poszukiwaniem rozwiązań dotyczących pogorszenia stanu organizmu spowodowanego takimi czynnikami jak choroby, uszkodzenia spowodowane urazami, toksynami lub promieniowaniem, czy też po prostu procesem starzenia się. Tutaj podsumowujemy historię postępu naukowego w transplantacji narządów litych, w dziedzinach ściśle związanych z transplantacją. Okres od końca XIX do początku XX wieku nazywany jest przez niektórych autorów „erą alloprzeszczepów”. Był to okres zamętu, w którym pojawiło się wiele badań i publikacji na temat bardzo różnych przeszczepów, od Kochera (nagroda Nobla w 1909 r.), który przeszczepiał wyciągi z tarczycy, do Browna-Sequarda, który próbował odmładzać ludzi za pomocą przeszczepów wyciągów z jąder świnek morskich. W połowie XX wieku Sir Medawar zwrócił uwagę na to, że w odrzucaniu narządów do przeszczepu przez organizm biorcy pośredniczy reakcja immunologiczna, którą należy zmodyfikować. Od tego czasu rozpoczął się otwarty okres odkrywania nowych leków immunosupresyjnych, które zrewolucjonizowały wyniki przeszczepiania narządów litych. W ciągu ostatnich kilku lat pojawiły się nowe wyzwania, wysiłki te koncentrują się na poszukiwaniu możliwości wydłużenia trwałości przeszczepu, a tym samym czasu przeżycia pacjentów-biorców, a także poprawy jakości ich życia.