Celem tej pracy było zbadanie relatywnego znaczenia czasowej i przestrzennej skali heterogeniczności siedliska na regionalną liczebność populacji w środowiskach niejednolitych. Skala czasowa to długość życia siedliska w stosunku do czasu generacji organizmu, a skala przestrzenna to odległość między płatami siedliska w stosunku do dystansu dyspersji organizmu. Przestrzennie jednoznaczny model symulacyjny wzrostu i dyspersji populacji został skonstruowany dla populacji rozmieszczonej na siatce. Siatka zawiera dwa rodzaje siedlisk, siedliska użytkowe i nieużytkowe; siedliska użytkowe występują w płatach siedlisk. Płaty siedliska są przejściowe; „rodzą się” losowo z określonym prawdopodobieństwem i istnieją przez określony czas, czyli „żywotność” płatu. Odległość między płatami jest bezpośrednio związana z wielkością płatu siedliska, gdy frakcja siatki w siedlisku użytkowym jest utrzymywana na stałym poziomie. Przeprowadzono czynnikowy eksperyment symulacyjny, w którym frakcja siatki w siedlisku użytkowym utrzymywana była na stałym poziomie, a długość życia płatu, wielkość płatu i odległość rozpraszania gatunków były zróżnicowane. Względne znaczenie skali czasowej (długość życia płatu) i przestrzennej (wielkość płatu, surogat odległości międzypłatowej na odległość dyspersji gatunków) dla wielkości populacji regionalnej było testowane za pomocą analizy wariancji. Wielkość populacji wzrastała wraz z rosnącą skalą czasową i malała wraz z rosnącą skalą przestrzenną. Efekt skali czasowej zdecydowanie przeważał nad efektem skali przestrzennej. Omówiono implikacje dla projektowania ekologicznych programów badawczych.