Testy impingement
Objaw impingement jest wywoływany przez naciskanie guzka większego ku górze na dolny aspekt akromionu najpierw w zgięciu do przodu, następnie w przywiedzeniu i rotacji wewnętrznej, a na końcu w przywiedzeniu i rotacji zewnętrznej.1i2 Wynik testu jest dodatni, jeżeli jest bolesny i powinien być zniesiony za pomocą znieczulenia miejscowego pod przednim brzegiem panewki.
Test przywodzenia
Ból stawu obojczykowo-barkowego nasila się przy wymuszonym przywodzeniu barku z ramieniem w zgięciu 90 stopni (Rycina 2.14). Jednakże test ten może być również bolesny u pacjentów z impingementem podbarkowym. Dodatkowym testem jest czynne przywodzenie ramienia z oporem, z ramieniem zwisającym blisko boku (rysunek 2.13). Dalsze dowody dysfunkcji stawu obojczykowo-barkowego można uzyskać, powtarzając testy po wstrzyknięciu 1-2 ml 1% lignokainy (US: lidokaina) do stawu obojczykowo-barkowego.
Ryc. 2.13 Ból stawu obojczykowo-barkowego może być również stwierdzony przez przywiedzenie w wyproście.
Ryc. 2.14 Ból stawu nadobojczykowego nasila się przy przywiedzeniu ramienia w zgięciu 90 stopni.
Test zatrzymania przedniego
Pacjent jest badany w pozycji siedzącej (lub w przypadku znieczulenia, przed artroskopią, w pozycji leżącej). Badane ramię jest biernie przywodzone do 90 stopni, a następnie biernie obracane zewnętrznie przez badającego do pełnej rotacji zewnętrznej. Następnie ramię zostaje wepchnięte do pozycji pełnego wyprostu, podczas gdy twarz pacjenta jest badana pod kątem lęku. Normalny bark jest badany w celu porównania.
Test przesunięcia i obciążenia
Pod znieczuleniem ramię jest doprowadzane do „pozycji strachu” i poddawane silnemu naciskowi w celu sprowokowania podwichnięcia lub prawdziwego zwichnięcia. Następnie przykłada się obciążenie osiowe w dół trzonu kości ramiennej na kość kulszową, a przywiedzione ramię przenosi się do przodu do pozycji zgiętej, co powoduje powstanie tylnej siły ścinającej na głowę kości ramiennej. Jeśli głowa kości ramiennej uległa podwichnięciu w pozycji zatrzymania, wówczas test „obciążenia i przesunięcia” da odgłos trzasku, gdy ramię przesunie się w sposób podobny do testu Ortolaniego we wrodzonym zwichnięciu stawu biodrowego (CDH).
Testy niestabilności
Testy te są niezbędne u każdego pacjenta poniżej 40 roku życia z bólem barku i powinny być wykonywane nie tylko w gabinecie ambulatoryjnym, ale przed każdą artroskopią barku, gdy pacjent jest znieczulony i w pełni rozluźniony.
Test szuflady przedniej
W celu zbadania prawego barku chirurg stoi za siedzącym pacjentem, lewą ręką chwyta obręcz barkową, palce z przodu trzymają obojczyk i obojczyk, a kciuk obejmuje tylną część kręgosłupa łopatki. Następnie prawa ręka chwyta bliższą nasadę kości ramiennej i siłą przekłada ją do przodu i do tyłu. Nadmierna wiotkość jest oceniana w stosunku do strony przeciwnej.
Objaw bruzdy
Pacjent (zazwyczaj kobieta, ponieważ jest to test na niestabilność wielokierunkową) jest usadzany z rękami zwisającymi w dół po obu stronach krzesła i proszony o rozluźnienie. Badający stosuje trakcję w dół ramienia poprzez przytrzymanie nadgarstka i odciąganie ramienia w dół mocno, ale nie brutalnie. Jeżeli bark jest niestabilny wewnętrznie, pomiędzy panewką a głową kości ramiennej pojawi się bruzda (ryc. 2.15). Jest on zarówno widoczny, jak i wyczuwalny palpacyjnie. Pacjent z dodatnim objawem bruzdy powinien być zbadany pod kątem uogólnionej wiotkości stawu.
Rycina 2.15 Objaw bruzdy: trakcja dolnej części ramienia u pacjentów z niestabilnością wielokierunkową prowadzi do pojawienia się bruzdy między panewką a głową kości ramiennej.
Test obciążeniowy tylny
Pacjent jest badany w pozycji leżącej na wznak (rycina 2.16). Ramię jest uniesione do 95 stopni w zgięciu. W przypadku badania prawego barku lewą rękę chirurga umieszcza się za stawem ramienno-łopatkowym, czyli pod łopatką. Następnie należy przesunąć głowę kości ramiennej w kierunku tylnym, przytrzymując łokieć prawą ręką i wywierając nacisk osiowy w dół kości ramiennej, starając się wypchnąć głowę kości ramiennej do tyłu ze stawu. Jeśli staw jest niestabilny w kierunku tylnym, może dojść do jego podwichnięcia, co może być wykryte przez lewą rękę badającego. Jednakże, może to nie zostać wychwycone na tym etapie.
Utrzymując obciążenie ściskające przyłożone w dół trzonu kości ramiennej, ta ostatnia jest teraz sprowadzana do pozycji abdukcji 90 stopni. Jeśli bark był podwichnięty, to w tym momencie zostanie on przemieszczony z trzaskiem, tak jak w teście „obciążenia i przesunięcia”. Istnieje realne ryzyko wytworzenia szczerego zwichnięcia w przednim i tylnym teście obciążeniowym, co nie ma znaczenia u znieczulonego pacjenta, ale jest bardzo kłopotliwe na oddziale ambulatoryjnym, zwłaszcza jeśli nie można go przemieścić!
Ryc. 2.16a i b Test obciążeniowy tylny: u pacjenta leżącego na wznak wypycha się ramię z pleców do pozycji podwichniętej. Następnie przykłada się obciążenie do stawu i sprowadza się ramię z 90 stopni zgięcia do 90 stopni przywodzenia, co spowoduje zmniejszenie podwichnięcia z wyczuwalnym szarpnięciem.
Ocena neurologiczna
Na koniec pacjent powinien mieć wykonaną szybką ocenę neurologiczną pozostałej części ramienia oraz należy zwrócić uwagę na tętno i perfuzję obwodową. W przypadku wykrycia nieprawidłowości neurologicznych, na przykład podejrzenia uwięźnięcia nerwu nadłopatkowego, należy zalecić wykonanie badań neurofizjologicznych. Badania obrazowe omówiono w rozdziale 3.
.