Rewolucja poznawcza, która zakończyła się około lat czterdziestych XX wieku, zmieniła psychologię. Będąc pod wpływem idei Pawłowa i innych fizjologów, naukowcy zwrócili swoje zainteresowanie w kierunku tego, co obserwowalne. Z dala od subiektywizmu, obiektywne badanie zachowania stało się wiarygodne i możliwe do przypisania. Ta rewolucja pomogła rozwinąć pola studiów nad postrzeganą kontrolą. W 1959 roku White wprowadził teorię zwaną „motywacją afektywną”, w której ludzkie dążenie do kontroli jest wyjaśnione poprzez wrodzoną potrzebę bycia w stanie poradzić sobie z sytuacją i uzyskania kontroli nad środowiskiem. W 1966 roku Julian Rotter opublikował swoją publikację: „Generalized Expectancies for Internal versus External Control of Reinforcement”, w której po raz pierwszy użył terminu „postrzegana kontrola”. Jego praca wpłynęła na wiele dyscyplin, takich jak psychologia, socjologia, ekonomia i ochrona zdrowia. Po jego publikacji prace naukowe dotyczące jego koncepcji spostrzeganej kontroli wewnętrznej podzieliły się głównie na dwie gałęzie. Jedna uważała, że spostrzegana kontrola jest stałą cechą osobowości i dlatego odnosi się do pojęć takich jak poczucie własnej skuteczności i kompetencji, druga mówiła o spostrzeganej kontroli jako procesie poznawczym, na który wpływ mają wskazówki środowiskowe, którymi można systematycznie manipulować. Odnosi się to do pojęć takich jak iluzja kontroli, wyuczona bezradność i mindfullness.
„Seria badań dostarcza silnego wsparcia dla hipotez, że jednostka, która ma silne przekonanie, że (sic) może kontrolować swój własny los, prawdopodobnie będzie czujna na te aspekty środowiska, które dostarczają użytecznych informacji dla jej przyszłego zachowania; (b) podejmie kroki w celu poprawy swojego stanu środowiskowego; (c) umieści większą wartość na umiejętności lub osiągnięciu wzmocnień i będzie ogólnie bardziej zaniepokojona swoimi zdolnościami, szczególnie swoimi porażkami; i (d) będzie oporna na subtelne próby wpływania na nią.” Rotter 1966
Z tej perspektywy postrzegana kontrola może być postrzegana albo jako cecha osobowości, albo jako przetwarzanie poznawcze, które w obu przypadkach wzmacnia funkcjonowanie i przetrwanie.
Badania historyczneEdit
W roku 1975 Martin E.P. Seligman ukuł termin „wyuczona bezradność”. W odniesieniu do postrzeganej kontroli, termin Seligmana „wyuczona bezradność” opisywał, że postrzegana kontrola sytuacji prowadzi do określonego wyniku zachowania. Seligman skonfrontował psy z sytuacją, której towarzyszył całkowity brak postrzeganej kontroli, co ostatecznie doprowadziło psy do poddania się sytuacji. Nauczyły się bierności, bezradności. Seligman przeniósł swoje eksperymenty na ludzi, spekulując, że postrzegana kontrola jest związana z rozwojem np. depresji.
Badania Schulza i Hansua nad postrzeganą kontrolą koncentrują się na związkach przyczynowych między własną kontrolą a psychologicznym i fizjologicznym dobrostanem, a nie tylko na korelacji tych czynników. W badaniu przeprowadzonym w 1978 roku, emeryci mieszkający w domu spokojnej starości mieli zyskać lub stracić kontrolę. Mogli oni albo sami decydować, kiedy chcą, aby studenci ich odwiedzali, albo nie mieli wpływu na planowanie wizyty studenta. Wyniki pokazują, że emeryci, którzy mieli kontrolę nad tym, kiedy będą mieli gości, czuli się lepiej i byli zdrowsi niż emeryci w grupie „bez wpływu”. Badanie to opisuje postrzeganą kontrolę jako proces poznawczy, który manipuluje zdrowiem i motywacją danej osoby.
W związku z tym poczucie własnej skuteczności jest ważnym czynnikiem wpływającym na skuteczność postrzeganej kontroli. Blittner, Goldberg i Merbaum stwierdzili w 1978 roku, że tylko wtedy, gdy osoba wierzy w swoje możliwości i sukces, może działać lepiej lub zmienić zachowanie.
Badania przeprowadzone przez Sastry i Rossa w 1998 roku wykazały, że istnieją różnice kulturowe w postrzeganiu kontroli. Według badaczy, postrzegana kontrola jest postrzegana jako ważniejsza przez ludzi żyjących w krajach zachodnich niż przez Azjatów. Ponadto, Azjaci nie kojarzą postrzeganej kontroli z dobrostanem psychicznym. Różnica ta tłumaczona jest odmiennymi punktami ciężkości tych kultur. Kultura zachodnia ceni indywidualizm i osobisty sukces, co prowadzi ludzi do odczuwania potrzeby kontrolowania własnych procesów i wyników. Ludzie są bardziej skłonni rozumieć postrzeganą kontrolę jako cechę osobowości.
.