Na początku XX wieku istniała rosnąca potrzeba w ramach paleoantropologii i archeologii prehistorycznej, aby znaleźć sposób datowania skamieniałości i artefaktów w celu poznania wieku konkretnych okazów, ale co ważniejsze, aby ustanowić absolutną chronologię dla prehistorii człowieka. Metody datowania radiowęglowego i potasowo-argonowego zrewolucjonizowały paleoantropologię w ostatniej połowie XX wieku. Jednak jeszcze przed wynalezieniem tych metod próbowano opracować chemiczne sposoby datowania kości kopalnych. Współpraca Emile’a Rivière’a i Adolphe’a Carnota w latach 90. XIX wieku doprowadziła do opracowania metody datowania fluorowego, ale dopiero w latach 40. metoda ta została udoskonalona i szeroko wdrożona przez Kennetha Oakleya w celu rozwiązania wielu problemów w paleoantropologii, w tym kontrowersji wokół Człowieka z Piltdown. Wynalezienie metody datowania fluorowego stanowiło znaczący postęp w dążeniu do absolutnego datowania w paleoantropologii, ale także zwróciło uwagę na interesujące problemy i zagadnienia związane ze zdolnością paleoantropologów i chemików do połączenia różnych umiejętności i zasobów wiedzy w celu pomyślnego opracowania i zastosowania metody datowania fluorowego.