Abstract
Ponownie przeanalizowaliśmy dobrze znaną odwrotną zależność między A1C a hipoglikemią, wykorzystując dane z fazy 1 badania klinicznego Diamond, w którym porównano zwykłą opiekę z ciągłym monitorowaniem glikemii (CGM) w czasie rzeczywistym u osób z cukrzycą typu 1 stosujących MDI i ze stężeniem A1C od 7,5% do 9,9%. Przeanalizowano dane od 157 uczestników (104 i 53 w grupach CGM i kontrolnej). Odsetek wartości stężenia glukozy w czujniku (SG) ≤70 mg/dl (≤3,9 mmol/l) („%≤70”) oraz wartości wskazujących na klinicznie istotną hipoglikemię (≤54 mg/dl) („%≤54”) w początkowym i końcowym tygodniu 24-tygodniowego badania obliczono dla każdego uczestnika i porównano z odpowiednimi wartościami A1C z linii podstawowej i 24-tygodniowego badania. Na początku odsetek ≤70 był podobny w obu grupach (p=0,24), podobnie jak odsetek ≤54 (p=0,10). Zaobserwowano tendencję do częstszego występowania hipoglikemii u uczestników w pobliżu minimalnej dozwolonej wartości A1C wynoszącej 7,5% (Rycina A). W 24 tygodniu (rycina B) wystąpiły istotne różnice między grupami na korzyść CGM przy obu progach, a związek między zmniejszającą się wartością A1C a zwiększającą się ekspozycją na wartości SG ≤54 mg/dl był osłabiony. U badanych w grupie CGM średnio ∼16 minut/dzień z SG ≤54 mg/dl. Dane te sugerują, że pacjenci mający dostęp do alarmów i ostrzeżeń CGM podejmują odpowiednie i terminowe działania, aby niemal całkowicie wyeliminować narażenie na klinicznie istotną hipoglikemię. CGM umożliwia bezpieczną intensyfikację terapii MDI i osiągnięcie prawie normalnego poziomu A1C.
.